ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. Ήχος πλ. α’.

 

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. 

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ.

Ως οράται εν τοις υστέροις Θεοτοκίοις.

Ωδή α’. 

Ήχος πλ. α’.

Ίππον και αναβάτην.

Υπερευλογημένη Μαρία Πάναγνε, τους εν πίστει και πόθω, οία Θεού Μητέρα σε, υμνούντας διάσωσον, εκ παθών και θλίψεων, και πταισμάτων ταις ικεσίαις σου.

Πίστις ηγείσθω μόνη και μη απόδειξις, των υπέρ νουν θαυμάτων σου Θεονύμφευτε˙ τον γαρ ακατάληπτον, υπέρ φύσιν τέτοκας, ενδυσάμενον το ανθρώπινον.

Όλος επιθυμία, και άχραντος γλυκασμός, ο Υιός και Θεός σου, των αγαθών το πλήρωμα, υπάρχει πανάμωμε˙ ον δυσώπει ρύσασθαι, θλίψεως τους τιμώντάς σε.

Θαύμα εν σοι τελείται, Παρθένε όντως φρικτόν, ότι εν τη γαστρί σου τον μηδαμού χωρούμενον, εγκύμονα έσχηκας, και αφράστως τέτοκας, αειπάρθενος διαμείνασα.

Ωδή γ’.

Ο πήξας επ’ ουδενός.

Ο πάλαι εξ ουδενός ποιήσας τα σύμπαντα, εκ της σης αγίας γαστρός προέρχεται, άνθρωπος γενόμενος αγνή υπό φιλανθρωπίας, διαφερόντως ο φιλάνθρωπος˙ ίνα τους ανθρώπους λυτρώσηται.

Ιδού συ υπέρ πάσας αγνή κεχαρίτωσαι˙ υπερέβης πάσας τη αγιότητι˙ πάντων υπερήρας και πασών, ώφθης υψηλοτέρα, των νοερών σαφώς δυνάμεων˙ Μήτηρ του Θεού χρηματίσασα.

Παρθένε, το καθαρόν του Λόγου παλάτιον, την ψυχήν μου δείξον οίκον του Πνεύματος˙ ύδατος πηγή ζωαρχικού, πότισόν με τη καύσει, της αμαρτίας εκτηνόμενον˙ όπως κατά χρέος δοξάζω σε.

Εκτός σου μετά Θεόν προστάτιν ου κέκτημαι, εκ των αναγκών με αεί εξαίρουσαν˙ Δέσποινα πανύμνητε σεμνή, Μαρία Θεοτόκε˙ μη με παρίδης απολλύμενον˙ και ταις αμαρτίαις σκοτούμενον.

Ωδή δ’.

Την θείαν εννοήσας σου.

Υφάνασα ιστόν εξ αιμάτων σου, παρθενικών τω ουρανόν, νεφέλαις Κόρη ενδύοντι, καταστολήν αφθαρσίας, απάτη γυμνωθέντα με ένδυσον.

Η μήτρα σου παλάτιον άγιον, του Βασιλέως και Θεού, ανερμηνεύτως γεγένηται, εν ώ οικήσας Παρθένε, ναούς ημάς αυτού απειργάσατο.

Αφράστως συλλαβούσα Πανάμωμε, τον ποιητήν σου και Θεόν, δυσώπει σώσαι κινδύνων άπαντας˙ και ψυχικήν σωτηρίαν, βραβεύσαι τοις υμνούσί σε Δέσποινα.

Οικτείρησον οικτίρμων υπάρχουσα, την παναθλίαν μου ψυχήν, Θεογεννήτορ πανάμωμε, την εκ παθών και πταισμάτων, δεινώς αμαυρωθείσαν και στένουσαν.

Ωδή ε’.

Ο αναβαλλόμενος.

Συμφορών τω κλύδωνι νυν με ποντούμενον, προς τον λιμένα της σης γαλήνης, Παναγία ίθυνον, η τον κυβερνήτην, της απαθείας τέξασα.

Νους ουδέ ουράνιος όντως δυνήσεται, σε Θεομήτορ υμνείν αξίως˙ τον γαρ Κτίστην τέτοκας, τον ταις ουρανίαις, υμνούμενον δυνάμεσιν.

Νέον απεκύησας ως βρέφος άχραντε, τον προ αιώνων Πατρός αχρόνου, αχρόνως εκλάμψαντα˙ ον υπέρ του κόσμου, δυσώπει Θεονύμφευτε.

Φώτισον τα όμματα της διανοίας μου, χρυσή λυχνία φωτός του θείου, και παθών διάλυσον, το ζοφώδες Κόρη, και όλον με εκλάμπρυνον.

Ωδή ς’.

Μαινομένην κλύδωνι.

Παναγία Δέσποινα, Θεομήτορ ρύσαί με φθοράς, και παθών τον τάραχον κατεύνασον, η την πηγήν της απαθείας κυήσασα.

Υπέρ νουν τον άχραντον, υπέρ λόγον τον Δημιουργόν, Παναγία τέτοκας λυτρούμενον, πάσης φθοράς τους Θεοτόκον υμνούντάς σε.

Ο Πατρί συνάναρχος, Υιός Κόρη κόλπους Πατρικούς, μη λιπών ηυλίσθη εν τοις κόλποις σου, και Αβραάμ τους κόλπους ημίν ηνέωξεν.

Απειράνδρως τέτοκας, Θεοτόκε τον Εμμανουήλ, την ημών ταπείνωσιν οικτείραντα˙ όθεν αεί χρεωστικώς σε δοξάζομεν.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. α’.

Τον συνάναρχον Λόγον.

Η το άνθος το θείον ρίζα βλαστήσασα˙ κιβωτέ και λυχνία και στάμνε πάγχρυσε˙ αγία τράπεζα ζωής τον άρτον φέρουσα˙ ως Υιόν σου και Θεόν, εκδυσώπησον αυτόν, συν τοις Αγγέλοις και πάσι, τοις απ’ αιώνος αγίοις, του ελεήσαι τους ανυμνούντάς σε.

Ωδή ζ’. Ο Υπερυψούμενος.

Ο υπερυψούμενος, συν Πατρί και Πνεύματι, Υιός εκλεξάμενος, σε λίαν ηγάπησεν, αγνή προς κατοικίαν, εαυτού ευλογημένη.

Πύλην αδιόδευτον, ο Προφήτης βλέπει σε, Μαρία Πανάχραντε, ην μόνος διώδευσεν˙ ω πάντες μελωδούμεν˙ ο Θεός ευλογητός ει.

Στόματι και γνώμη σε, Θεοτόκον Πάναγνε, κηρύττω γηθόμενος, Θεόν γαρ γεγέννηκας˙ ώ πάντες μελωδούμεν, ο Θεός ευλογητός ει.

Νύμφη Θεού πέφυκας˙ Αποστόλων καύχημα˙ Μαρτύρων στεφάνωμα˙ Οσίων αγλάϊσμα˙ χαρά δε των βοώντων˙ ο Θεός ευλογητός ει.

Ωδή η’.

Σοι τω παντουργώ.

Σοι τη του παντός τον Ποιητήν τεκούση, οποίον Πανύμνητε τον ύμνον άσωμεν˙ σε γαρ υμνούσιν Αγγέλων στρατηγίαι˙ και δοξολογούσι βροτών χοροστασίαι.

Κλίξαξ νοητή δι’ ης Θεός κατέβη˙ μετάγουσα γέφυρα γηΐνους άνωθι˙ θαύμα Αγγέλων˙ δαιμόνων τραύμα μέγα, ίαμα πιστών τε, υπάρχεις Θεοτόκε.

Πώς παρθενικής μη εκπεσούσα δόξης, μητρώαν επλούτισας τιμήν ανύμφευτε; Οίδεν ο ταύτα σοφώς τερατουργήσας˙ ον υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Ήνοιξα καγώ τετολμηκώς εκ πόθου, προς ύμνον Πανύμνητε, τον σον το στόμα μου˙ όθεν πλησθήναι, σοφίας δυσωπώ σε, και ελκύσαι πνεύμα, συνέσεως Μαρία.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Σοι τω παντουργώ εν τη καμίνω παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τα έργα τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Ησαΐα χόρευε.

Θεομήτορ Πάναγνε, προστασία των Χριστιανών˙ περίσωζε σον λαόν πάσης απειλής, και πάσης αλώσεως βαρβαρικής οργής, και θυμού˙ πάσης κακώσεως, και εκ πάσης κατακρίσεως.

Ευλαβώς σοι άδομεν, εγκωμίων άσματα αγνή, λυτρούμενοι αεί νόσων χαλεπών, σαις θείαις πρεσβείαις σου˙ διο και νυν κράζομεν πιστώς˙ ίασαι Δέσποινα τας ψυχάς ημών και σώματα.

Παναγία Δέσποινα, εκδυσώπει την προσκυνητήν, Τριάδα ης απαθώς τον ένα σαρκί, ημίν απεγέννησας, ειρηνεύσαι τους επί της γης˙ λύσιν πταισμάτων τε, τοις υμνούσί σε δωρήσασθαι.

Σων προσφύγων Πάναγνε, μη απώση νυν τον στεναγμόν˙ άλλ’ έπιδε ημών εν τοις θλιβεροίς˙ το πένθος μετάβαλε εις χαρμονήν και το κατηφές, εις αγαλλίασιν, των εν ύμνοις γεραιρόντων σε.

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. α’.

Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις η νοητή κιβωτός˙ δι’ ης βροτοί κατακλυσμού ελυτρώθημεν, και ζάλης της αμαρτίας, Θεογεννήτορ αγνή, το λαμπρόν του κόσμου εγκαλλώπισμα˙ σεμνή και της πίστεως, το στερρότατον έγερμα˙ χαίρε λυχνία, φωταυγής και υπέρλαμπρος, η το άστεκτον, εν κοιλία σου άμωμε, φως το πανυπερούσιον, ασπόρως βαστάσασα˙ χαίρε κατάρας η λύσις˙ και ευλογίας αντίδοσις˙ Χριστού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Χαίροις η μαργαρίτην Χριστόν, εξ αστραπής της θειοτάτης κυήσασα˙ τους σκότει της αγνωσίας, και τους εν βάθει δεινών, συσχεθέντας μόνη οδηγήσασα, πρς φως το της γνώσεως, υπερύμνητε Δέσποινα˙ χαίρε νεφέλη, φωταυγής και υπέρλαμπρε˙ χαίρε καύχημα Αποστόλων και κήρυγμα˙ θέαμα περιβόητον˙ εξαίσιον άκουσμα˙ χαίρε δοχείον του Κτίστου, και καθαρόν ενδιαίτημα, Θεού ον δυσώπει, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.

Χαίροις ανατολή νοητή, η εκ λαγόνων τον Χριστόν ανατείλασα, πληρούντα την οικουμένην, φωτός αρρήτου αγνή, το των ασωμάτων αγαλλίαμα˙ αμνόν Θεού αίροντα, αμαρτίας η τέξασα, παντός του κόσμου, τον τροφέα και πρύτανιν, η θηλάσασα, και αγκάλαις κρατήσασα˙ μόνη η αδιάφθορος, αγνή και αμόλυντος˙ χαίρε αγία αγίων, τον υπεράγιον Κύριον, αεί δυσωπούσα, μη ελλίπης Θεοτόκε υπέρ των δούλων σου.

Στρέψον τον κοπετόν εις χαράν˙ εις ευθυμίαν δε το πένθος μετάβαλε˙ τον θρήνον εις ευφροσύνην˙ και αγαλλίασιν νυν, Θεοτόκε μόνη παντευλόγητε˙ και γαρ επληθύνθησαν, οι μισούντες τον δούλόν σου, και εκζητούσι, την ψυχήν απολέσαι μου, αναιδείς όντες, αιμοβόροι και δόλιοι, μάτην κατεπαιρόμενοι, δεινώς ωρυόμενοι˙ κύνες καθάπερ λυσσώντες˙ ων της κακίας με λύτρωσαι, ζωήν δωρουμένη, ευφροσύνην σωτηρίαν, και μέγα έλεος.