ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.- Ήχος πλ. α’.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ.

Ωδή α’. 

Ήχος πλ. α’.

Ίππον και αναβάτην.

Γόνυ σοι κάμπτω Δέσποινα ο ταλαίπωρος, και την σην νυν αιτούμαι θείαν αντίληψιν˙ λύσον την οδύνην της ψυχής, σκέδασόν μου τα νέφη, της αθυμίας ταις πρεσβείαις σου, η των θλιβομένων παράκλησις.

Ρύπων των εκ παθών μου το διαυγές της ψυχής, Θεοτόκε Παρθένε τηρούσα ανεπίμικτον, καθαρώς με ποίησον, φωτί θείω άχραντε, ατενίζειν τον σε δοξάζοντα.

Συ τας επαναστάσεις τας καθ’ ημών των εχθρών, κραταιά σου δυνάμει, τροπωσαμένη Δέσποινα, βαθείαν τη ποίμνη σου, την ειρήνην δώρησαι, ως της θείας ειρήνης πρόξενος.

Ο πλάσας κατά μόνος Θεός καρδίας βροτών, τας οδύνας γινώσκων, και πάθη των ψυχών ημών, κατάλληλον δέδωκεν, ιατρείον άχραντε, σε εν νόσοις ημίν και θλίψεσιν.

Ωδή γ’.

Ο πήξας επ’ ουδενός.

Ο πόκος του υετού, του θείου πανάχραντε, την εξηραμένην ψυχήν μου πάθεσι, και τη εκπυρώσει των κακών, άρδευσον Θεοτόκε, τη επισκέψει σου ως βλύσασα, της ζωής το ύδωρ Χριστόν τον Κύριον.

Ωράθη μετά σαρκός, ο πριν αθεώρητος, δια σου Παρθένε Λόγος και Κύριος˙ ίνα προς αόρατον ημάς, και θείαν μεταστήση, δόξαν και λήξιν την αιώνιον, τους ως Θεοτόκον, υμνούντάς σε.

Ιλύος φθοροποιών, παθών ημάς λύτρωσαι, ταις προς τον Υιόν σου αγνή δεήσεσι˙ δίδου βηματίζειν καθαρώς, της μετανοίας τρίβους, τας εισαγούσας Θεονύμφευτε, προς την αιωνίαν κατάπαυσιν.

Σαρκούται εκ των σεπτών, Παρθένε αιμάτων σου, ο δι’ ευσπλαγχνίαν, βροτός γενόμενος˙ τούτον εκδυσώπει ως Υιόν, της άνω βασιλείας, καταξιώσαί με πανάμωμε, τον ειλικρινώς σε δοξάζοντα.

Ωδή δ’.

Την θείαν εννοήσας σου.

Ως κόρην οφθαλμού με τη σκέπη σου, φύλαξον δέομαι αγνή, και τη σκιά των πτερύγων σου, περίθαλψόν με και ρύσαι, δαιμόνων πονηρίας και σώσόν με.

Πόμα με κατανύξεως πότισον, Θεογεννήτορ Μαριάμ, και δάκρυά με αξίωσον, από καρδίας προσφέρειν, σβεστήρια φλογός της μενούσης με.

Ο φόβος τυραννεί με της κρίσεως, και η απόφασις Θεού˙ πρόφθασον συ μοι παράστηθι, εν τη ημέρα της δίκης, και λύτρωσαι Μαρία Θεόνυμφε.

Ως πάντων ποιημάτων κυήσασα, Δημιουργόν Μήτερ Θεού, ισχύεις πάντα και δύνασαι, διο κολάσεως ρύσαι, και πάσης επηρείας τους δούλους σου.

Ωδή ε’.

Ο αναβαλλόμενος.

Ρυπωθείσαν πάθεσι ψυχήν μου Πάναγνε, και την καρδίαν τη ρυπτική σου, ευσπλαγχνία κάθαρον, και ναόν του Θείου Πνεύματος αποτέλεσον.

Γέγονεν ο τόκος σου Θεοχαρίτωτε, τοις καταδίκοις δικαιοσύνη˙ τοις νοσούσιν ίαμα˙ και τοις θλιβομένοις, χαρά και αγαλλίασις.

Τον αυτοκατάκριτον και αδιόρθωτον, Χριστέ μου σώσον ταις της Μητρός σου, ικεσίαις ίνα σου, την πολλήν δοξάζω, και άμετρον συμπάθειαν.

Νέφη διασκέδασον αγνή των θλίψεων, εκ της ψυχής μου και της χαράς με, ταις ακτίσι φαίδρυνον, η το φως τεκούσα το θείον και ανέσπερον.

Ωδή ς’.

Μαινομένην κλύδωνι.

Εκ χοός ο πλάσας με, κατ’ εικόνα Δέσποτα την σην, και υιοθεσίας σου φιλάνθρωπε, αξιώσας, συντήρησόν με ως εύσπλαγχνος.

Τοις αμέτροις πταίσμασι, καταλλήλως βέβλημαι αγνή, των κακούντων θλίψεσι˙ διο παράσχου μοι, τον ιλασμόν, και λυπηρών, απολύτρωσιν.

Ταις πρεσβείαις πλήρωσον, τους σους δούλους δόξης θεϊκής, και φωτός αρρήτου, καταξίωσον, σους υμνητάς Θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Καταδίκης ρύσαί με, αιωνίου Δέσποινα αγνή, και χαράς της θείας καταξίωσον, και της τρυφής του Παραδείσου πρεσβείαις σου.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. α’.

Τον συνάναρχον Λόγον.

Χαίρε κλίμαξ Κυρίου η Θεοστήρικτος˙ χαίρε γέφυρα θεία Θεοπαρόδευτος˙ χαίρε προσφύγιον πιστών και ιλαστήριον, η προσάγουσα ημάς, προς τον Υιόν σου και Θεόν, τους πάντοτε τη ση σκέπη, προστρέχοντας Θεοτόκε, ως εις λιμένα γαληνότατον.

Ωδή ζ’.

Ο υπερυψούμενος.

Νεύσον παρακλήσεσι, νυν των προστρεχόντων σοι, και ταύταις προσάγαγε Θεώ Πανοικτίρμονι, και πλήρου ταις αιτήσεις, πολυΰμνητε Μαρία.

Ύμνον αποτίναξον, τον της ραθυμίας μου˙ και φώτισον δέομαι, σεμνή τας αισθήσεις μου, εγρήγορσιν διδούσα, και μετάνοιαν αξίαν.

Ίλεων γενέσθαι μοι, συ τον ευδιάλλακτον, Παρθένε δυσώπησον˙ και σώσαί με ψάλλοντα ψυχή συντετριμμένη˙ ο Θεός ευλογητός ει.

Χρόνω σου το έλεος, ου συμπεριγράφεται˙ αεί γαρ Πανάχραντε, οικτείρεις τους δούλους σου, και νέμεις τοις αιτούσι, την ανέκλειπτόν σου χάριν.

Ωδή η’.

Σοι τω παντουργώ.

Δόξη θεϊκή η λαμπρυνθείσα μόνη, ως Μήτηρ υπάρχουσα του σε δοξάσαντος, δόξης της άνω τυχείν με θείας Κόρη, αίτησαι τον μόνον αεί δεδοξασμένον.

Όλη εκλεκτή λελαμπρυσμένη πέλεις˙ όλη μόνη πάναγνος, σεμνή και άσπιλος, όθεν βοώ σοι φιλάγαθε Παρθένε, κάθαρόν με ρύπου, παντός ταις σαις πρεσβείαις.

Δίδου ιλασμόν Θεογεννήτορ Κόρη, και βίου διόρθωσιν τοις σοι προστρέχουσιν˙ όπως απαύστως, υμνούμέν σε Παρθένε, και υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Υπέρ φαεινάς και τηλαυγείς ακτίνας, του ηλίου Δέσποινα η προστασία σου, πάσιν απλούσα, ακτίνας των θαυμάτων, λύει την ομίχλην παθών και νοσημάτων.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Σοι τω παντουργώ εν τη καμίνω παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τα έργα τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Ησαΐα χόρευε.

Δονουμένους θλέψεσι και τω πλήθει των ανιαρών, εδραίωσον ημάς, θεία σου ροπή, Μαρία Θεόνυμφε, εν τη στερρά της υπομονής, και της ελπίδος σου, πέτρα ίνα σε δοξάζωμεν.

Υπερήρθη άχραντε, το φορτίον το των λυπηρών, δυνάμεως της εμής, και προς αχανές, το της απογνώσεως καθέλκει με βάραθρον αφού, ρύσαί με Δέσποινα, του απαύστως μεγαλύνειν σε.

Φωτοφόρον όχημα, ανεδείχθης του Εμμανουήλ, φωτίζουσα τους πιστούς. Δέσποινα αγνή˙ διο με καταύγασον, ραθυμίας σκότει την ψυχήν, νυν καλυπτόμενον, και τοις πταίσμασιν ολλύμενον.

Συ προστάτις, πέφυκας, της ψυχής μου πάνσεμνε αγνή˙ εν σοι γαρ των δυσμενών, θραύω την ισχύν, και σου απηώρησα, τας αισθήσεις πάσας και τον νουν˙ σώσόν με σώσόν με˙ ίνα πόθω μεγαλύνω σε.

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. α’.

Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις περιστερά λογική, κατακλυσμού του νοητού παύλαν φέρουσα, και ρύπον της αμαρτίας, πλύνασα μόνη αγνή˙ το θερμόν του κόσμου ιλαστήριον˙ ελπίς ακαταίσχυντε, και βεβαία αντίληψις, των σε τιμώντων, και υμνούντων εκ πίστεως, και την θείαν σου, εκζητούντων βοήθειαν˙ χαίρε άνω δυνάμεων, παμπόθητον άκουσμα˙ χαίρε δαιμόνων η πτώσις˙ χαίρε βροτών η ανόρθωσις˙ Χριστού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Χαίροις η φεραυγής χελιδών, η εκ χειμώνος, νοητού έαρ φέρουσα και ζάλην της αμαρτίας παύσασα μόνη σεμνή˙ χαίρε θεία σκέπη, χαίρε τράπεζα, εν σοι τον ουράνιον, της ζωής άρτον έχουσα, ου οι τρυφώντες, ου δεδοίκασι θάνατον, ουδέ θνήσκουσιν˙ αλλά ζώσιν ως έφησεν, άχραντε Παντευλόγητε, ο πλάστης της φύσεως˙ ου και ημάς τους σους δούλους, εμφορηθήναι αξίωσον, τυχείν τε Παρθένε, της αλήκτου και αφθάρτου μακαριότητος.

Χαίροις Παρθενομήτορ αγνή, η απλουστάτη και αμίαντος δάμαλις, τον μόσχον η τετοκυΐα, τον μυστικόν του Θεού˙ αμνάς καθαρά τε και πανάσπιλος˙ δορκάς εν τοις όρεσιν, αρωμάτων η βόσκουσα, και νεμομένη εν τοις κρίνοις αείποτε˙ θείαις χάρισι, και τρυφαίς ταις του Πνεύματος˙ έλαφος, η ταχύδρομος, τους όφεις η κτείνουσα, τους νοητούς και σων δούλων, πόρρωθεν τούτους ελαύνουσα˙ Χριστού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος. 

Παύσον την κατ’ εμού των δεινών, κυμαινομένην, Θεοδόξαστε θάλασσαν˙ απάντων κραταιοτάτη, καταφυγή των πιστών˙ και προς θείον όρμον καθοδήγησον, αγνή τον ταλαίπωρον, και πανάθλιον δούλόν σου, ήδη προς χάος, απωλείας εγγίσαντα, και προς πέταυρον, απογνώσεως φθάσαντα˙ Δέσποινα μη παρίδης με, κακώς κινδυνεύοντα, και ολοψύχως ζητούντα, την σην ταχείαν βοήθειαν˙ εις σε γαρ μου πάσαν, προσδοκίαν ανεθέμην Θεομακάριστε.