ΗΧΟΣ ΠΛ. Α’ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Α’ 

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.

Ου η ακροστιχίς:

«Πέμπτος Κανών σοι Μητροφάνους Παρθένε».

Ωδή α’. Ήχος πλ. α’.

Ίππον και αναβάτην.

Πάσαί σε των ανθρώπων γεραίρουσι γενεαί, καθώς πάλαι Παρθένε, προφητικώς προείρηκας˙ καμέν τοίνυν πρόσδεξαι, μελωδόν σου Δέσποινα, και καταύγασον και συνέτισον.

Έθραυσας του θανάτου το κέντρον την κοσμικήν, αμαρτίαν Παρθένε την αληθή γεννήσασα, ζωήν δι’ ης άμβλυνον, των παθών μου Δέσποινα, τα οξύτονα βέλη τάχιον.

Μόνη πεποικιλμένη Παρθενικοίς κροσσωτοίς, εξ αιώνος φανείσα το της συκής ιμάτιον, Αδάμ συ διέρρηξας˙ διο νυν με ένδυσον, σωφροσύνης στολήν πρεσβείαις σου.

Πλούτον και θείαν δόξαν, εκτήσαντο μεν πολλαί, θυγατέρες προδήλως˙ άλλ’ ασυγκρίτως Δέσποινα, συ πάσας υπέρκεισαι˙ διο νυν με πλούτισον, ουρανίαις και θείαις χάρισιν.

Ωδή γ’.

Ο πήξας επ’ ουδενός.

Το βάθος και το ύψος εν σοι διεγνώσθησαν, της του Θεού σοφίας Μαρία Πάναγνε, της ακαταλήπτως εκ της σης μήτρας γεγεννημένης˙ δι’ ης τα βάθη της καρδίας μου ρύσαι σοφισμάτων του όφεως.

Ο πρώην πτερωτά και νηκτικά εκ του ύδατος, ουσιώσας λόγω μη προϋπάρχοντα˙ συ εκ των αιμάτων της αγνής, αύθις Χριστέ Παρθένου, το της Θεότητος σαρκίον σου, ένδυμα φρικτώς κατεσκεύασας.

Συ μόνη χωνευτήριον ώφθης της φύσεως, εν ώ πυρ το θείον αφλεκτως άχραντε, ταύτην ανεχώνευσε σαφώς˙ συ ουν αμαρτημάτων, και των παθών μου ρύπον χώνευσον, κα ταις σαις πρεσβείαις με λάμπρυνον.

Κρατήρα του καινού της αμπέλου γεννήματος, του ποτιζομένου σαφώς εις άφεσιν, των αμαρτημάτων τοις πιστοίς, σε πάναγνε γινώσκων, καθικετεύω συγχωρήσεως, νέκταρ την καρδίαν μου πότισον.

Ωδή δ’.

Την θείαν εννοήσας σου.

Ανήροτος συ πέφηνας άρουρα, τον μη σπαρέντα θεϊκόν αναβλαστήσασα άσταχυν˙ διο πεινώντάν με θρέψον, ταις θείαις δωρεαίς σου και χάρισιν.

Νοσούντά με προς θάνατον Δέσποινα, τον της ψυχής και των παθών, τω πυρετώ συνεχόμενον, των πρεσβειών σου το ύδωρ, ποτίσασα συντόμως ανάστησον.

Ως ούσα του Θεού πόλις έμψυχος, ην ποταμού του νοητού, ευφραίνουσι τα ορμήματα, των πρεσβειών σου τω πύργω, ψυχής μου την οικίαν οχύρωσον.

Νεφέλην σε γινώσκων την ράνασαν, δικαιοσύνην αληθή, λιτάζω Πάναγνε Δέσποινα, των αδικούντων με πάντων, λυτρώσασθαι τον δούλόν σου τάχιον.

Ωδή ε’.

Ο αναβαλλόμενος.

Σάλον και τον κλύδωνα, Μαρία Δέσποινα, της αμαρτίας και των παθών μου, παντελώς κατεύνασον, η της απαθείας κυήσασα τον αίτιον.

Ο ιστός ον άνωθεν, Χριστός εξύφανε, της ευπρεπείας στολήν της θείας, αρετών ενδύματι, την γεγυμνωμένην, αγνή ψυχήν μου στόλισον.

Ιλασμόν μοι δώρησαι, ταις σαις δεήσεσιν, αμαρτημάτων αγνή Παρθένε, η το ιλαστήριον, το θείον τεκούσα, Χριστόν ημίν τον Κύριον.

Μώλωπας και τραύματα και σηπεδόνας μου, της αμαρτίας τη χειρουργία, πρεσβειών αφάνισον, και ρώσιν Παρθένε τω δούλω σου πρυτάνευσον.

Ωδή στ’.

Μαινομένην κλύδωνι.

Η το φως κυήσασα, των φωστήρων το ποιητικόν, την ψυχήν μου φώτισον και λύτρωσαι, της των παθών, ολόφωτε νυν ζοφώσεως.

Τον Μερράς γλυκάναντα, Θεοτόκε ύδατα το πριν, σον Υιόν δυσώπησον του ρύσασθαι, της των παθών, δεινής πικρίας με τάχιον.

Ρευματίζει χείμαρρος, την ψυχήν μου Πάναγνε παθών˙ αλλά τούτον ξήρανον πρεσβείαις σου, και λογισμούς τους πονηρούς εξαφάνισον.

Ο Χριστός ρυόμενος, τους ανθρώπους ήκεν εκ Σιών, εκ γαστρός σου Δέσποινα Πανάμωμε˙ διο καμέ κινδύνων ρύσαι και θλίψεων.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. α’.

Τον συνάναρχον Λόγον.

Εν πελάγει του βίου κλυδωνιζόμενος, και μερίμναις γηΐναις περιαντλούμενος, και συμνιγόμενος τον νουν την σην βοήθειαν, επικαλούμαι εκ ψυχής, επιταχύνουσα λοιπόν, κυβέρνησον και προς όρμον, εισάγαγε μετανοίας˙ ίνα υμνώ σε Παρθένε άχραντε.

Ωδή ζ’.

Ο υπερυψούμενος.

Φρίττουσι και φεύγουσι, την σην κλήσιν Δέσποινα, δαιμόνων αι φάλαγγες˙ εξ ών λυτρουμένη με, διάσωζε και φρούρει, κατ’ αμφοίν εκ πάσης βλάβης.

Άρρητος η δόξα σου˙ τον γαρ δόξης Κύριον, Παρθένε γεγέννηκας, διο με αξίωσον, της ουρανίου δόξης, τον πιστώς σε ανυμνούντα.

Νεύσον ταις δεήσεσι, του σου δούλου Δέσποινα και ρύσαί με τάχιον, κινδύνων και θλίψεων και πάσης επηρείας, δυσμενών των αοράτων.

Όλον με τοις πάθεσι, της αισχύνης άχραντε, χρανθέντα και χρήζοντα, καθάρσεως έκπλυνον, και λάμπρυνον Παρθένε, πρεσβειών σου ταις ρανίσιν.

Ωδή η’.

Σοι τω παντουργώ.

Ύδωρ ατεκνούν το των παθών ψυχής μου, την μήτραν εστείρωσε και κατεξήρανε˙ ράνόν μοι κούφη, νεφέλη θείον όμβρον˙ όπως εκβλαστήσω καρπούς της μετανοίας.

Σάλον λογισμών των εμπαθών και ζάλην, κατεύνασον Πάναγνε ταις σαις δεήσεσιν, ίθυνον δε με, προς όρμον απαθείας˙ ίνα σε δοξάζω εις πάντας τους αιώνας.

Πύλη νοητή και κεκλεισμένη θεία, ην μόνος διώδευσε ο Θεός ο εύσπλαγχνος, κλείσον και φράξον τας θύρας των παθών μου, και τας της ελπίδος διάνοιξόν μοι θύρας.

Άρον απ’ εμού τον των πταισμάτων φόρτον, η μόνη τον αίροντα κόσμου του σύμπαντος, Μήτερ Παρθένε, την όλην αμαρτίαν˙ τέξασα αφράστως, αμνόν Θεού και Λόγον.

Αινούμεν. Ο Ειρμός.

«Σοι τω παντουργώ εν τη καμίνω παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τα έργα τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Ησαΐα χόρευε.

Ρυπωθείς ως άνθρωπος, την ψυχήν μου πταίσμασι πολλοίς, και πάθεσι σαρκός, καταμολυνθείς, λιτάζω συντόνως σε και δυσωπώ, κάθαρον αγνή, σαις με δεήσεσιν, από πάσης νυν φαυλότητος.

Θελητήν γεγέννηκας, του ελέους και των οικτιρμών, φιλάνθρωπον Θεόν μόνον αγαθόν, μακρόθυμον εύσπλαγχνον, ον ευμενή δείξόν μοι αγνή, ταις σαις δεήσεσι, και πταισμάτων λύσιν βράβευσον.

Εμαυτόν οδύρομαι, εννοών μου των αμαρτιών, τα πλήθη και των παθών, τας επαγωγάς˙ ψυχής μου την πώρωσιν˙ και του νοός μου τας εκτροπάς˙ απεγνωσμένον με, αγνή σώσον τω ελέει σου.

Ευλογώ δοξάζω σε, μεγαλύνω Πάναγνε θερμώς, ευλόγησόν με ουν, τον σον υμνωδόν, και πάντων εκλύτρωσαι, των δυσμενών και των λυπηρών, και περιφύλαττε, σαις παλάμαις απροσμάχητον.

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. α’.

Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις των γεγενών η ελπίς˙ γη εκλεκτή και καθαρά και αμόλυντος˙ πηγή τε εσφραγισμένη, του Παρακλήτου σεμνή, συ υπάρχεις μόνη αειπάρθενε, εξ ης οι υμνούντές σε, σωτηρίαν ευρίσκομεν˙ γένους βροτείου, η τελεία ανάκλησις˙ χώρα εύκαρπε, η τον στάχυν βλαστήσασα˙ γέφυρα η μετάγουσα, ζωήν προς την ένθεον, η κυβερνήτις η θεία χειμαζομένων η άγκυρα˙ λιμήν σωτηρίας, των εκ πόθου σε ζητούντων ο ευδιώτατος.

Χαίροις η διαυγής και λαμπρά, πηγή εξ ης το καθαρόν και αθόλωτον, προήλθεν ύδωρ ποτίζον, τους κρατουμένους φλογμώ, αμαρτίας Κόρη και κακώσεως˙ αυγή η τον ήλιον, εν τω κόσμω εισάξασα˙ χαίρε την πλάνην, της απάτης η σβέσασα, και προς ένθεον, πίστιν πάντας ελκύσασα˙ χαίρε το πολυπόθητον, τοις πέρασιν όνομα˙ χαίρε πιστών σωτηρία˙ χαίρε βροτών η ανόρθωσις˙ Θεού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Χαίρέ σοι προσφωνούμεν αγνή, του Αρχαγγέλου αι φυλαί της γης άπασαι, και πόθω και ευφημούμεν, προσάδοντές σοι θερμώς˙ χαίρε θεία στάμνε μάννα φέρουσα˙ πηγή το αείζωον, και γλυκύτατον βρύουσα, νάμα Παρθένε, εξ ου πάντες οι πίνοντες, εκκαθαίρομεν την ρυπώδη κακόνοιαν˙ χαίρε στήριγμα άσειστον του κόσμου Πανύμνητε˙ της ευσεβείας το κράτος˙ και Εκκλησίας εδραίωμα˙ Θεού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Στήσον τους ποταμούς των παθών˙ της αμαρτίας μου το πέλαγος ξήρανον, τω ρείθρω της σης πρεσβείας, και προς λιμένα Θεού, σεπτών θελημάτων εγκαθόρμισον˙ εχθρούς καθ’ εκάστην, τους την ψυχήν μου εκθλίβοντας, και ταις ατόποις, ηδοναίς εκταράττοντας, καταπόντισον απωλείας εις βάραθρα˙ πλήρωσον την καρδίαν μου, χαράς και ηδύτητος˙ λύσον το νέφος βοώ σοι, της αθυμίας μου Πάναγνε˙ Χριστόν δυσωπούσα, την συγχώρησιν δοθήναι των επταισμένων μοι.