Τά λόγια τοῦ Σωτῆρος περιέχουν μέσα τους κάποιο χυμό Ἀθανασίας. Διαβάζοντάς τα, σταγόνα μέ σταγόνα ὁ χυμός αὐτός κατασταλάζει μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ζωοποιεῖ ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἐκ τοῦ πεπερασμένου στήν ἀπεραντοσύνη. Αὐτά ἀναγγέλλει ὁ Σωτήρας, ὅταν λέγει: « Ἀμήν ἀμήν λέγω ἡμῖν, ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πεμψαντί μέ ἔχει ζωήν αἰώνιον καί μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν (Ἰωάν. 5, 24). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀκούγοντας καί μελετώντας τά θεϊκά λόγια, μελετᾶς τήν ἀθανασία καί τήν αἰωνιότητα. Μελετᾶς τήν ἀθάνατη καί αἰωνία ζωή. Ἐνῶ, ἐάν πιστέψῃς εἰς αὐτά μέ ὅλη τήν πίστι σου, ἤδη ἔμαθες τί εἶναι ἡ αἰωνία ζωή, καί μεταβέβηκες ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας σταθερά βεβαιώνει: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ἠμιν, ἐάν τις τόν Λόγον τόν ἐμόν τηρήσει, θάνατον οὐ μή θεωρήσει εἰς τόν αἰώνα» (Ἰωάν 8, 5).
Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι πεπληρωμένος μέ τό Θεό, γι’ αὐτό ὅταν εἰσέλθῃ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν καθαρίζει ἀπό κάθε ἁμαρτία. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας στόν Μυστικό Δεῖπνο ἔλεγε στούς μαθητας Του (οἱ ὁποῖοι ἀδιαλείπτως ἄκουγαν τά λόγια του): «Ἤδη ἡμεῖς καθαροί ἐστε διά τόν λόγον, ὅν λελάληκα ἡμῖν» (Ἰωάν 5, 13). Ὅ,τι εἶναι γραμμένο μέσα στήν Ἁγία Γραφή, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ Ἅγιοι Ἀποστολοί Τοῦ τό ὀνομάζουν λόγο τοῦ Θεοῦ, λόγο Κυρίου: Ἐάν δέν τά δέχεστε ἔτσι, δηλαδή σάν λόγο τοῦ Θεοῦ, θά μείνετε στό σκοτάδι, σέ ἀνθρώπινα λόγια, κούφια καί ἔρημα. Κάθε θεϊκός λόγος εἶναι γεμάτος ἀπό τήν Ἀλήθεια, ἡ ὁποία, ὅταν εἰσέλθῃ στήν ψυχή, τήν ἁγιάζει γιά τήν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας παρακαλεῖ τόν Οὐράνιο Πατερα Του: «Πάτερ Ἅγιε... ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀλήθειᾳ σου, ὁ λόγος ὁ σός ἀλήθειά ἐστι (Ἰωάν 17, 17).
Ἐάν δέν δέχεσαι τό λόγο τοῦ Χριστοῦ σάν λόγο τοῦ Θεοῦ, σάν λόγο τῆς Ἀληθείας, τό ψέμα καί ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους, ὁ ὁποῖος εἶναι μέσα σου, ἐπιτίθεται κατά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Μέσα σέ κάθε λόγο τοῦ Σωτῆρος ὑπάρχει κάτι ὑπερφυσικό καί χαριτωμένο σέ μεγάλο βαθμό, καί αὐτά εἶναι πού χαριτώνουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν τήν ἐπισκεφθῇ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ὅλη τήν οἰκονομία τῆς ψυχῆς μας τήν ὀνομάζει «λόγον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 20, 32), «λόγον ἀληθείας» (Ἔφ. 1, 13), «λόγον ζωῆς» (Φιλιπ. 2,16). Σάν ζωντανή καί χαριτωμένη δύναμις ὁ θεϊκός λόγος ἐνεργεῖ μέσα στόν ἀνθρωπο, θαυματουργεῖ, ζωοποιεῖ, μόνο ἐάν ὁ ἄνθρωπος τόν ἀκούῃ καί τόν δέχεται μέ πίστι. Τά πάντα εἶναι μολυσμένα μέ τήν ἁμαρτία, ἀλλά τά πάντα καθαρίζονται μέ τό θεϊκό λόγο, μέ τήν προσευχή, τά πάντα: ἀπό τόν ἄνθρωπο μέχρι τό σκουλήκι. Μέ τήν ἀλήθεια πού περιέχει μέσα του, μέ τήν δύναμι πού περιέχει μέσα του, ὁ θεϊκός λόγος εἶναι πιό κοφτερός ἀπό κάθε σπαθί, περνάει μέχρι χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματος, καί κρίνει τούς λογισμούς καί διαλογισμούς τῆς καρδίας: «ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καί διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος, ἁρμῶν καί μυελῶν καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας, καί οὐκ ἐστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ. πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμενα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ» (Ἑβρ. 4, 12-13). Τίποτα τό κρυπτό δέν ὑπάρχει μπροστά του, διότι κάθε θεϊκός λόγος περιέχει μέσα του κάτι ἀπό τόν αἰώνιο Θεό Λόγο. Αὐτός περιέχει τήν δύναμι νά γεννᾶ καί ἀναγεννᾶ πνευματικῶς τούς ἀνθρώπους. Καί ὅταν γεννηθῇ ἀπό Αὐτόν ὁ ἄνθρωπος, γεννᾶται ἀπό τήν Ἀλήθεια. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει στούς χριστιανούς: «βουληθείς ἀπεκύησεν ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας εἰς τό εἶναι ἡμᾶςς ἀπαρχήν τινά τῶν αὐτοῦ κτισμάτων (Ἰακ. 1, 18). Ὁ δέ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει: «Ἀναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς ἀλλά ἀφθάρτου, διά λόγου ζῶντος Θεοῦ καί μένοντος εἰς τούς αἰῶνας (Α΄ Πέτρ. 1, 23).
Ὅλα τά θεϊκα λόγια, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἐλάλησε στούς ἀνθρώπους, προέρχονται ἀπό τόν αἰώνιο Θεό Λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι Λόγος Ζωῆς καί δίνει τήν αἰώνιο ζωή. Ζῶντας μέ αὐτόν τόν λόγο, ὁ ἄνθρωπος ἀναζωοποιεῖ τόν ἑαυτό του ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν γεμίζοντάς τον μέ τήν αἰωνία ζωή. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται νικητής τοῦ θανάτου καί μέτοχος τῆς θείας φύσεως: «Ἵνα διά τοῦτο γένησθε θείας κοινωνοί φύσεως ἀποφυγόντες τῆς ἐν κόσμῳ ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς» (Β΄ Πέτρ. 1, 4).
Σέ ὅλα αὐτά τό κυριότερο εἶναι ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, διότι κάτω ἀπό τήν ζεστασιά τῆς ζωντανῆς αὐτῆς ἀγάπης ἀνοίγεται τό μυστήριο τοῦ κάθε θεϊκου λόγου, ὅπως κάτω ἀπό τήν ζεστασιά τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων ἀνοίγει τό εὐωδιαστό ἄνθος.
Ξέρετε πότε στά μάτια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός; Ὅταν ἀκούῃ τά λόγια Του καί τά ἐφαρμόζει. Ἀρχή σοφίας εἶναι τό νά ἀκοῦμε τά λόγια τοῦ Θεοῦ: «Πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τούς λόγους καί ποιεῖ αὐτούς, ὁμοιόσω αὐτόν ἀνδρί φρονίμῳ» (Ματθ. 7, 24). Στήν φρικτή Κρίσι τῆς Δευτέρας Παρουσίας θά καταδικαστοῦν ἐκεῖνοι πού δέν ἀκούσανε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ: «καί ὅς ἄν μή δέξητε ἡμᾶς μηδέ ἀκούσει τούς λόγους ἡμῶν, ἀμήν λέγω ἡμῖν ἀνεκτότερον ἔσται γῆ Σοδόμων καί Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως" (Ματθ. 10, 14-15).
Πρόσεχε! Στή φρικτή Κρίσι τῆς Δευτέρας Παρουσίας θά δώσεις λόγο γιά τό τί ἔκανες μέ τά λόγια του Θεοῦ. Τά ἄκουγες καί τά δεχόσουν; Σοῦ ἔφερναν χαρά ἤ ντροπή; Ἐάν ντρεπόσουν, καί ὁ Κύριος θά ντροπιασθῇ ἀπό ἐσένα ὅταν ἔλθῃ μέ τήν δόξα τοῦ πατρός Του καί μέ τούς ἀγγέλους Του (Μάρκ. 8, 38). Λίγα εἶναι τά ἀνθρώπινα λόγια, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἔρημα καί κούφια. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι λίγα ἐκεῖνα, γιά τά ὁποία δέν θά καταδικαστοῦμε: «λέγω δέ ἡμῖν ὅτι πᾶν ρῆμα ἀργόν, ὁ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. ἐκ γάρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθησῃ» ( Ματθ. 12, 36).
Γιά νά τό ἀποφύγουμε αὐτό πρέπει νά μελετᾶμε καί νά μαθαίνουμε τά θεϊκά λόγια ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, νά τά κάνουμε δικά μας Γι’ αὐτό ὁ Θεός τά ἀνήγγειλε στούς ἀνθρώπους. Οἰκειοποιούμενοι αὐτά οἱ ἄνθρωποι, οἰκειοποιοῦνται τήν ἴδια τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ κάθε λόγος τοῦ Σωτῆρος περιέχει μέσα του περισσότερη αἰωνιότητα ἀπό τόν οὐρανό καί τήν γῆ μέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τους. Γι’ αὐτό ὁ Ἴδιος εἶπε: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. 24, 25). Αὐτό σημαίνει ὅτι μέσα στά λόγια τοῦ Σωτῆρος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ὅλα τά θεϊκά, καί γι’ αὐτό δέν παρέρχονται. Ἐάν τά οἰκειοποιηθῇ ὁ ἄνθρωπος, γίνεται πιό ἀπέραντος ἀπό τόν οὐρανό καί τήν γῆ, διότι μέσα σέ αὐτά κατοικεῖ ἡ δύναμις, ἡ ὁποία ἀθανατοποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει αἰώνιο.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μελετᾶ τά λόγια του Θεοῦ καί τά ἐφαρμόζει, γίνεται συγγενής μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτός ὁ Ἴδιος τό ἀνήγγειλε: «Μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὗτοι εἰσίν, οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν» (Λουκ. 8, 21). Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἐάν ἀκοῦς καί μελετᾶς τό λόγο τοῦ Θεοῦ, γίνεσαι κατά τό ἥμισυ ἀδερφός τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν τά ἐφαρμόζῃς, γίνεσαι ὁλόκληρος ἀδερφός τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό τίς εὐαγγελικές χαρές. Μελετώντας τήν Ἁγία Γραφή ἁπλώνεται στήν ψυχή σου μιά μακαριότητα, ἡ ὁποία δέν ὁμοιάζει μέ τίποτα τό γήινο: «Αὐτός δέ εἶπε. μενοῦν γε, μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Ματθ. 11, 28). ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου