ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΜΓ΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
11. Ἐνταῦθα ἔχομεν πολλὰ εἰπεῖν. Ἔχομεν διάστασιν μεταξὺ μοναχικοῦ καὶ κοσμικοῦ τυπικοῦ.
Κατὰ τὸ δεύτερον ὁ ἱερεὺς «ἐνδεδυμένος ἐπιτραχήλιον καὶ φελώνιον, αἴρει, τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ ποιήσας κύκλον περὶ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν, ψάλλων κατὰ τὸ ὕφος τοῦ Εὐαγγελίου ἐν κατανύξει τὸ ἰδιόμελον "Σήμερον κρεμᾷται ἔπι ξύλου", ἔξέρχεται τῆς βορείου τοῦ ἱεροῦ Βήματος πύλης προπορευομένων λαμπάδων καὶ θυμιατοῦ καὶ φθάνει εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ, ἔνθα πήγνυται ὸ Σταυρός».
Ὕποσημειοὶ ὅμως ὁ ταῦτα συγγραψάμενος Γ. Βιολάκης· «Ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ (ὼς καὶ ἕν Ἄγίω Ὄρει μέχρι τοῦδε [ἄλλ' οὔχὶ καὶ ἔν πάσαις ταῖς Μοναις αὔτοῦ, σημειῶ]) ἢ ἔξοδος αὕτη τοῦ Ἐσταυρωμένου οὔκ ἐγίνετο μέχρι τῆς πατριαρχείας Σωφρονίου τοῦ ἀπὸ Ἀμασείας (1864), καθ' ὅσον οὔτε τὸ Τριωδιον σημειοῖ τοιαύτην τινὰ τάξιν οὔτε τὸ ἀρχαῖον τυπικὸν ἤδη ὅμως καθιερώθῃ, οὕτως εἰπεῖν, καὶ ὁ λαὸς φαίνεται ποθῶν ἶνα εὔλαβὼς προσκυνήσῃ τὴ ὥρα ταύτῃ Τον διὰ τὰς ἤμετέρας ἁμαρτίας ἄναρτηθέντα ἐπὶ τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ Θεάνθρωπον». Εἰς τὰς ἱερὰς ὅμως Μονὰς δέον ὅπως παραφυλάττηται ἢ ἀρχαία τάξις. Μία ἱερὰ εἴκῶν τῆς Σταυρώσεως εἰς τὸ προσκυνητάριον ἢ εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ ἀρκεῖ. Ἔξ ἄλλου εἰς τὰς ἴερὰς Μονὰς δὲν πρέπει ἶνα ὕπάρχη Ἐσταυρωμένος ὄπισθεν τῆς ἅγιας Τραπέζης, εἴ μὴ μόνον λιτανευτικὸς Σταυρός.
Σημείωσαι δ' ὅτι ἢ κοπῇ τοῦ Σώματος εἰς τὸ περίγραμμα αὔτοῦ δὲν ἀντέχει εἰς ὀρθόδοξον κριτικήν, διότι όλίγον ἀπέχει τοῦ ἀγάλματος, ἔγγίζον τὸ εἴδωλον.
Ἀφες, σὺ ὸ τυπικάρης, διὰ τοὺς τοῦ κόσμου ἔνοριακοὺς Ναοὺς τοὺς ἔξ ἄνθέων (πολλάκις πλαστικῶν) στεφάνους, τὴν όχλοβοήν των ἄνασταυρούντων καὶ τοὺς ψευδεῖς καὶ ἐπίπλαστους συναισθηματισμούς, τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὰ δάκρυα τῶν γυναικαρίων τῶν ἀει ποτε μανθανόντων καὶ οὔδέποτε εἰς εὔσέβειαν ἔλθεΐν δυναμένων.
Ἡμεῖς ἀρκούμεθα εἰς τὴν θεολογίαν τὼν τροπαρίων, εἰς τὴν χαρμολύπην τῶν κανόνων, καὶ εἰς τὰς ἑρμηνείας τὼν ἀναγνώσεων.
ΤΥΠΙΚΟΝ
τοῦ ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου,
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ, σέλ.402
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου