μικρό ωρολόγιο: Μια λάθος σχέση με την χάρη του Αγίου Πνεύματος

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 1998

Μια λάθος σχέση με την χάρη του Αγίου Πνεύματος - π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΚΥΡΙΑΚῌ ΔΕΚΑΤῌ

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
ιγ΄ 10- 17

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία
του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής 29 Νοεμβρίου του 1998
Τὸ ηχητικό απόσπασμα από την ομιλία - σε mp3 εδώ

Στην συνέχεια των θαυμάτων που περιγράφει η Αγία Γραφή, έχουμε δει πολλούς αρρώστους να γίνονται καλά. Στην περίπτωση αυτή εδώ της συγκύπτουσας υπάρχει μια ιδιομορφία πολύ συγκεκριμένη που ο Ευαγγελιστής Λουκάς την τονίζει, θα έλεγα και για να δώσει έμφαση, με έναν τρόπο διπλό. Και αν μελετήσεις το κείμενο, και δυσκολεύεσαι να το κατανοήσεις και μπορεί αρκετά να σκανδαλιστείς.

Ποια είναι τα δύο επικίνδυνα σημεία τα οποία τα τονίζει εδώ, εκτάκτως φαίνεται, ο Λουκάς; Πρώτον, ομιλεί για «πνεύμα» ασθενείας και μετά λέει για την άρρωστη ο Χριστός ότι την «έδεσε» ο Σατανάς δεκαοκτώ χρόνια. Είναι εμφανής η δυσκολία που βγαίνει: Λέει «πνεύμα» ασθενείας, και έτσι λέει ότι η αρρώστια δεν είναι απλώς μια κατάσταση μόνο σωματική σε αυτή την περίπτωση. Και, το πιο σκανδαλιστικό, ότι δεν ήταν απλώς μια αρρώστια, ήταν μια κατάσταση που την είχε «δεμένη» ο Σατανάς – το λέει συγκεκριμένα – με την αρρώστια. Και μπορεί κάποιος να βγάλει φυσικά άμεσα το λανθασμένο συμπέρασμα που η κάθε αρρώστια είναι ένας δαιμονισμός.

Να δούμε το κείμενο, γιατί πραγματικά μπαίνει το κείμενο διεισδυτικά στη θεραπευτική αυτής της απορίας και αυτού του σκανδαλισμού μας. Προσέξτε πρώτα-πρώτα τη λέξη «πνεύμα» ασθενείας. Ξέρουμε όλοι ότι, αν δεν ήμασταν μακριά από τον Χριστό και ζούσαμε στην κατάσταση την προ-πτωτική, μες στην κατάσταση της χάρης του Αγίου Πνεύματος, θα παραμέναμε άφθοροι και θα συνεχίζαμε εν αθανασία τη ζωή μας. Αυτό το γεγονός [η πτώση] μπήκε μες στη ζωή μας που, σε μια πρώτη πρόσβαση, είναι μια λάθος σχέση με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη και αν κάποιος ερμήνευε και έλεγε «πνεύμα» ασθενείας είναι το πνεύμα του διαβόλου, και εκεί οι Πατέρες λένε: πώς βρήκε και είναι πνεύμα ο διάβολος; Απ’ τον Θεό πήρε αυτή τη χάρη και είναι πνεύμα· και το χρησιμοποιεί αρρωστημένα. Άρα μπορούμε πρώτα-πρώτα να πούμε ότι το «πνεύμα» ασθενείας είναι μια λάθος σχέση με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, και φυσικά σε κάθε πτώση και σε κάθε αμαρτία «παίζεται» αυτή η λάθος σχέση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κάτω από αυτή την έννοια, δηλαδή αρρωστημένη όντας η σχέση με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, πολύ εύκολα μπορούμε να ζήσουμε την κατάρρευση του σώματός μας.

Τι είναι όμως εκείνο το πιο βαρύ; ότι ήτανε «δεμένη» δεκαοκτώ χρόνια από τον Σατανά, δηλαδή τι σημαίνει «την έδεσε» ο Σατανάς; Εδώ γίνεται λόγος πια συγκεκριμένος, ότι είχε συγκεκριμένες αμαρτίες αυτή η γυναίκα, όπου δεν πέρασε από τη θεραπευτική που κάνει ο Χριστός. Δηλώνεται πια μια ασθένεια σωματική, που οπωσδήποτε είχε υπόβαθρο πνευματικό και αγιοπνευματικό – και όλες οι αρρώστιες έχουν υπόβαθρο αγιοπνευματικό – χωρίς ακριβώς να ξέρουμε πού είναι το ένα ή το άλλο. Ζούμε μέσα σε μια κατάσταση μη αγιοπνευματική και γενικά αρρωσταίνουμε χωρίς να προσδιορίζουμε άμεσα γιατί η αρρώστια μας οφείλεται στα δύο εκείνα. Κοιτάξτε τώρα τη θεραπευτική που δίνει απάντηση σε αυτό το κείμενο.

Τι κάνει ο Χριστός; Λέει, «επέθηκεν» επ’ αυτήν «τας χείρας» και αυτή «εδόξαζε τον Θεό». Πρώτα, πρώτα ο Χριστός την προσλαμβάνει. Εδώ γίνεται μια πρόσληψη. Αν δεν γίνει αυτή η πρόσληψη, τότε η θεραπεία βαθιά δεν έρχεται. Η πρόσληψη τι σημαίνει; Τώρα ο Θεός ξεπερνάει τα όρια της δικής της χαμένης σχέσης με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, και την προσλαμβάνει. Και αυτή τι κάνει; Ξεπερνάει τη δική της λανθασμένη σχέση με τον Θεό, που μέχρι τώρα ζούσε άλλη σχέση, και τον δοξάζει.

Σε αντίθεση με αυτούς που είναι γύρω, που όχι μόνο δεν δοξάζουν τον Θεό, αλλά κρίνουν τον Θεό. Βλέπετε εδώ είναι το σημείο το καίριο, το σημείο το κομβικό για θεραπευτική. Προσλαμβάνεται από τον Χριστό και αυτή Τον «δοξάζει». Όπου το «πνεύμα», δηλαδή η λάθος σχέση που έχει με τον Θεό, θεραπεύεται γι’ αυτήν η σχέση με τον Θεό. Και όταν πια δοξάζεις τον Θεό θεραπεύεσαι. Και προσέξτε εδώ πια, δεν σημαίνει που δεν θα ξαναρρωστήσεις, δεν είπε στην γυναίκα ότι δεν θα ξαναρρωστήσεις. Αλλά τώρα πια, η αρρώστια, μια κι είναι μέσα στη ζωή μας, θα είναι ένα άλλο στοιχείο δοξολογίας του Θεού. Αρρωσταίνοντας, θα συνεχίζεις τη θεραπευτική, όπου αρρωσταίνοντας θα δοξάζεις τον Θεό. Όπου πια η αρρώστια, η επόμενη από τη θεραπεία της, γίνεται μια πρόκληση. Όπου πια κυριαρχεί πάνω στην αρρώστια τώρα, δεν είναι «δεμένη» με μια μοίρα, με ένα στοιχείο μοίρας, που δεν ήξερε τι να κάνει. Την κυριαρχούσε η αρρώστια και ήτανε καταβλημένη από αυτήν, σωματικά και ψυχικά. Τώρα η σωματική καταβολή δεν είναι τίποτε, γιατί η ίδια δοξάζει τον Θεό και κυριαρχεί πάνω στην αρρώστια. Και λένε οι Πατέρες που ο Θεός πια επιτρέπει να έχουν αρρώστια και οι άγιοι. Γιατί με αυτόν τον τρόπο γελοιοποιούν οτιδήποτε ακριβώς δηλώνει φθορά μέσα από μια αρρώστια, γελοιοποιούν τα πάντα. Κυριαρχούν πάνω στην αρρώστια. Όπως κυριαρχούν και πάνω στο θάνατο.

Έτσι λοιπόν, δεν μπορείς πια να πεις «γιατί» είσαι άρρωστος. Αλλά ένα πράγμα ξέρεις: που έχεις μια σχέση χαμένη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και όταν αφήσεις τον Χριστό να σκεπάσει με τη χάρη Του τη ζωή σου και όταν Τον δοξολογείς ένα πράγμα ξέρεις: που οπωσδήποτε θα ξαναρρωστήσεις. Αλλά πια θα κυριαρχείς την αρρώστια. Γιατί θα μπορείς να δοξάζεις τον Θεό. Εδώ είναι αυτό το μυστικό της θεραπευτικής της συγκύπτουσας γυναίκας, το οποίο μυστικό πια προσδιορίζει τη δική μας ζωή.

Αντί να γκρινιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε, να δοξάζουμε! Κυριαρχούμε την αρρώστια και δεν μας κυριαρχεί η αρρώστια! Και πέρα απ’ αυτό, προχωρούμε βαθύτερα και βαθύτερα στην πνευματική ζωή! Δηλαδή ο Χριστός πια αξιοποιεί την ενυπάρχουσα αρρώστια για να μας κάνει πιο προκλητικά αγιασμένους και πιο προκλητικά δοξολογούντες τον Θεό! Να λοιπόν τι σημαίνει για μας το περπάτημα και το βάδισμα στα καίρια σημεία δυσκολίας αυτής της ζωής. Αν πριν μας κατέβαλλαν και ήμασταν «δεμένοι» από αυτά, με απογοήτευση και με δαιμονική γκρίνια, τώρα τα πιάνουμε στα χέρια μας και τα πάμε όπου θέλουμε.

Και επειδή έτσι είναι η ζωή μας, είναι πια μια πορεία μέσα από στοιχεία πόνου και σταυρικά, αν αυτό δεν το πάρουμε ως θεραπευτική (και δεν υπάρχει κι άλλη θεραπευτική, καμία άλλη δεν υπάρχει!) τότε η ζωή μας θα είναι πραγματικά «δεμένη», αγχώδης και θα ζούμε πια ως δούλοι της ζωής και όχι ως ελεύθεροι και κυρίαρχοι της ζωής. Αν λοιπόν θέλετε να κυριαρχήσετε στη ζωή σας, κυριαρχήστε έτσι πάνω στον πόνο, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος! Και τότε θα αναδειχθεί αυτό που θέλει ο Χριστός: η ελευθερία του προσώπου του Χριστιανού μέσα στα δύσκολα πράγματα του κόσμου.