μικρό ωρολόγιο: Μην στενέψετε τις καρδιές σας πάνω στα πράγματα!

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2025

Μην στενέψετε τις καρδιές σας πάνω στα πράγματα! - π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΝΔΕΚΑΤῌ

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
ιδ΄ 16 - 24

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία
του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής 12 Δεκεμβρίου του 1993
Τὸ ηχητικό απόσπασμα από την ομιλία - σε mp3 εδώ
«Έχε με παρῃτημένον»: η φράσις επωδός, η φράσις «ρεφρέν» που επαναλαμβάνεται σ’ αυτό το κείμενο μετά από την πρόκληση του Κυρίου για να έρθουν στο γεύμα. Και τα τρία κωλύματα τα οποία έχουν είναι ο αγρός του ενός, το ζώο του άλλου, η γυναίκα του άλλου. Και η φράση «ἔχε με παρῃτημένον», «παράτα μας» με τη σημερινή έκφραση θα το λέγαμε, έρχεται να χαρακτηρίσει την τραγωδία αυτών των τριών προσώπων. Ο αγρός, το ζώο, η γυναίκα και τα τρία είχαν δοθεί από τον Θεό, ακριβώς για να βρουν τον Θεό. Όποιος μελετήσει το πρώτο Κεφάλαιο της Γενέσεως θα δει την πορεία της Δημιουργίας. Φτιάχνει ο Θεός τον κόσμο τον υλικό γύρω μας, τη φύση, αυτό είναι «ο αγρός», φτιάχνει τα ζωντανά, αυτό είναι «το ζώον» και στο τέλος φτιάχνει τον άνθρωπο και αυτή είναι εδώ «η γυναίκα».

Έτσι στο σχήμα εδώ πέρα το «ἔχε με παρῃτημένον», οι άνθρωποι αυτοί παραιτούνται, αρνούνται, ολόκληρη στη δημιουργία του Θεού όπως Εκείνος την έφτιαξε. Και Εκείνος τα έφτιαξε τα πράγματα έτσι για να πορευθούμε καλλιεργώντας τον αγρό, που σημαίνει να συνεργαστούμε μαζί Του για την δημιουργία, προσπαθώντας να κάνουμε κάτι για το ζώο μας, εργαζόμενοι πάλι μαζί Του στη δημιουργία των πράγματων, και στο αποκορύφωμα της πορείας μας προς τον Θεό η σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο. Και εδώ πέρα, «ἔχε με παρῃτημένον»· και παραιτούνται, και ο Θεός μέσα από αυτή την παραίτηση δεν στέκεται στατικός και αποκαλύπτει ένα άλλο τρόπο, ένα άλλο δρόμο, το δρόμο που καλούμεθα και εμείς σήμερα να ζήσουμε στην Εκκλησία: καλεί όλους τους χωλούς, όλους τους αρρώστους, όλους τους χαμένους, όλους αυτούς που δεν έχουνε τίποτε και τους βάζει μέσα.

Ο άνθρωπος απέρριψε τον πρώτο δρόμο, μέσα από την καλλιέργεια της φύσης και την προσωπική σχέση με τους ανθρώπους, να φτάσει στο Θεό· και αφού παραιτήθηκε, ο Θεός – δεν παραιτείται, ο Θεός ποτέ δεν παραιτείται – έρχεται και του αποκαλύπτει κάτι άλλο, έρχεται και του αποκαλύπτει ότι αν δεν γίνεις ως εκείνους που έχουνε και ζούνε την φράση του Aποστόλου Παύλου «ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες» τότε δεν φτάσεις πουθενά και αυτοί οι χωλοί, αυτοί οι χαμένοι, που μαζεύει ο δούλος και τους φέρνει στο σπίτι του Κυρίου, είναι «οι μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες», είναι αυτοί που είναι παρητημένοι από όλη τη ζωή, είναι αυτοί που φαίνονται χαμένοι, και έρχεται ο Χριστός και γεμίζει τη ζωή τους, και αφού εμείς Τον παρατήσαμε έρχεται Εκείνος και μπαίνει μέσα μας. Η δική μας αδυναμία να φτάσουμε με τον τρόπο που Εκείνος θέλει στον Θεό, δεν σταμάτησε τον Θεό και μπαίνει μέσα μας, σε εμάς τους παρητημένους, και μας προκαλεί και μας τραβάει, και τους αναγκάζει να έρθουν στον οίκο, και λέει ο δούλος «ήρθαν όλοι και λέει υπάρχει κι άλλος τόπος» και τους αναγκάζει. Και ο Θεός σε κυνηγάει, ο Θεός σε βιάζει να μπεις μέσα, και ας τα έχεις παρατήσει όλα, Εκείνος δεν σε παρατάει, και όλοι αυτοί οι ξεκρέμαστοι και όλοι οι χαμένοι μπαίνουν μέσα, αρκεί να το καταλάβουν ότι είναι ξεκρέμαστοι, που είναι χαμένοι και δεν έχουν κανένα εμπόδιο για να σταθούν και να πουν «ἔχε με παρῃτημένον». Όλοι είμαστε παρητημένοι από αυτή τη ζωή και όλοι είμαστε ξεκρέμαστοι μπρος στα μάτια Του, το θέλουμε ή δεν το θέλουμε, το νομίζουμε ή δεν το νομίζουμε, και ας έχουμε τα ζώα, και ας έχουμε τους αγρούς και ας έχουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις. Για να καταλάβουμε πια την αγάπη Του και μας βάζει μέσα Εκείνος που δεν μας παρατάει κι εμείς Τον παρατάμε, να καταλάβουμε που είμαστε ξεκρέμαστοι και που τίποτε πια δεν χαρακτηρίζει τη ζωή μας και πως τίποτε δεν μπορεί να χαρακτηρίσει και να δώσει νόημα στη ζωή μας.

Και αν εμείς οι «παρητημένοι» αγκαλιάσουμε Εκείνον ο οποίος δεν μας παράτησε ποτέ και δεχτούμε να ζούμε κοντά στην αγάπη Του ως χωλοί, ως λεπροί, ως ασθενείς Του, ως χαμένοι της ζωής, τότε θα βρούμε τα πάντα και, όπως λέει Εκείνος, εκατονταπλασίονα θα βρούμε. Και αυτό δεν θα είναι μονάχα τα χωράφια και τα ζώα της γης κι όλοι οι άνθρωποι. Θα είναι όλος ο ουρανός και όλη η γη μαζί, αυτοί οι παρητημένοι που ξέρουν ότι είναι παρητημένοι, που δεν έχουν τίποτε δικό τους, όλα πια τα αγκαλιάζουνε. Και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας έχουν όλα τα χωράφια της γης, βλέπετε τα αγιάζουν, έχουν όλα τα ζώα της γης ακόμα και τα θεραπεύουν τα ζώα, μιλούν με τα ζώα, έχουν άλλου είδους σχέσεις με τους ανθρώπους, βλέπουν βαθιά στην καρδιά τους, τρέχουν οι άνθρωποι γύρω τους και ακουμπούν πάνω σε αυτούς και θεραπεύονται, βλέπουν βαθιά τις καρδιές τους και Άγιοι είναι αυτοί οι παρητημένοι από τη ζωή – έτσι φαίνονται για τα πράγματα του κόσμου – κι όμως ο Θεός τούς αγάπησε και κατάλαβαν ότι ήταν ξεκρέμαστοι. Και όλη η φύση πια έγινε δική τους, όχι πια ένας αγρός, όχι πια ένα ζώο, όχι πια ένας άνθρωπος που είναι πλάι σου, όλη η κτίση, ο ουρανός και η γη είναι δική σου. Και αυτή η πρόκληση του Θεού είναι πρόκληση δική μας, που στεκόμαστε πάντα ,ποιο θα είναι το μέτρο της πίστεως μας, ποιο θα πρέπει να είναι το μέτρο των διαπροσωπικών μας σχέσεων, με ποιους μπορούμε, με ποιους δεν μπορούμε, με ποιους «τα φτιάχνουμε», με ποιους «τα ξεφτιάχνουμε», τι αντέχουμε και τι δεν αντέχουμε. Και δεν έχουμε τίποτε και μας γεμίζει η Χάρη Του Θεού. Και τότε τα έχουμε όλα, και εκείνα που δεν φανταζόμαστε και εκείνα που δεν βάλαμε ποτέ στο μυαλό μας, και τόπος υπάρχει για όλους και όλοι μπαίνουν μέσα και μετέχουν στο Δείπνο!

Κυριακή των Προπατόρων σήμερα και η Εκκλησία μας, μέσα από αυτή την ευαγγελική περικοπή του Λουκά, προκαλεί μέσα από το ήθος των Προπατόρων, που και αυτοί έγιναν έτσι ελεύθεροι έστω με τρόπο προφητικό και προτυπωτικό, προκαλεί τη ζωή μας σήμερα να αποκτήσουμε άλλες δυνατότητες. Μην στενέψετε τις καρδιές σας πάνω στα πράγματα! Μην περιορίσετε την καρδιά σας στα περιορισμένα όρια μιας γης, στα περιορισμένα όρια μιας περιουσίας, στα περιορισμένα όρια κάποιων ανθρώπων που μπορείτε να τους αντέξετε! Να αφήσετε την καρδιά σας, που δεν αντέχει όλους αυτούς, να γεμίσει από την Χάρη Του Θεού. Και τότε, επειδή ο Χριστός δεν σας παράτησε, θα γεμίσετε από την Χάρη του Θεού, και τα όρια του χωραφιού θα γίνουν απέραντα, η κτίση θα γίνει απέραντη στα μάτια σας και άλλη σχέση θα έχετε μαζί της. Και η σχέση με τους ανθρώπους τους γύρω σας δεν θα είναι σχέση με κάποιους, «σχέση-γκέτο», θα ανοιχτή με όλους τους ανθρώπους. Και τότε δεν θα μπορείς «να φτιάχνεις» και «να ξεφτιάχνεις» τα πράγματα με τους ανθρώπους, δεν θα μπορείς να σκέφτεσαι μερικούς και μερικούς να μην σκέφτεσαι. Θα είναι όπως η Εκκλησία· που εκεί μέσα μετέχουν οι Άγγελοι, οι Αρχάγγελοι, όλοι οι Άγιοι, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, τα Πολυόμματα, οι Δυνάμεις οι αόρατες που ξέρουμε και δεν ξέρουμε.

Αυτή είναι η ζωή μας και ας καταλάβουμε που είμαστε «παρητημένοι» από τα πράγματα του κόσμου και είμαστε στα χέρια του Θεού που ποτέ δεν μας παράτησε.