ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ Β΄

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΚΛΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ.

Ὡς ὁρᾶται ἐν τῇ ὀγδόη καί ἐνάτη ᾠδή.

ᾨδή α΄. ἦχος β΄. Τῷ Τήν ἄβατον.
Ἐγκωμίων σοι, ἀειθαλές διάδημα, νῦν ἐξυφαίνει Πάναγνε, ἡ ᾿Εκκλησία Πνεύματι, καί προσάγει εὐλαβῶς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ σοι, νυμφαγωγῷ Γαβριήλ, τό χαῖρε ᾄδουσα, καί σέ σεπτῶς γεραίρουσα.

Γεωργήσασα, τήν ζωηφόρον ἄμπελον, Μῆτερ Θεοῦ Πανύμνητε Χριστόν τόν Κύριον, γῆ ἁγία τοῦ Πατρός, ὤφθης ὑπέρ ἔννοιαν· Θεοχαρίτωτε, καί πόμα θείας ζωῆς, κόσμον Ἁγνῇ ἐπότισας.

Κυματούμενον δεινῶς τοῖς παραπτώμασι, πάντα τόν κόσμον ἄχραντε, καί κινδυνεύοντα, σύ κυήσασα, Χριστόν, τόν κυβερνήτην καί σωτῆρα Κύριον, λιμήν ὡς εὔδιος, ζάλης πικρᾶς διέσωσας.

Καταφύγιον, καί Σωτηρίου πόλιν σε, πάντες πιστοί γινώσκοντες, Μαρίᾳ Μῆτερ Χριστοῦ, σοῦ δεόμεθα θερμῶς, δέξαι δεήσεις, τῶν σῶν πιστῶν οἰκετῶν, καί λῦσον ἅπαντας, πταισμάτων κατακρίσεως.

ᾨδὴ γ’. Στερέωσον ἡμᾶς ἐν σοί.
Ἀρχή ἀποστροφῆς Θεοῦ ἐγένετο, τῆς Εὔας ἡ πλάνη ἀπό ἀνθρώπων· ἡ ἀγίᾳ Θεοτόκος δέ, πάλιν τόν Θεόν πρός ἡμᾶς ἐπεσπάσατο.

Ζωῆς σε θησαυρόν γεννᾷ Πανύμνητε, τῷ κόσμῳ καί χαίρει τῇ εὐπαιδείᾳ, ὁ πατήρ σου ἐν σοί Πάναγνε, ἐξ αὐτοῦ προελθούσῃ χαρᾷ ἅπασιν.

Ἐξ Ἄννης ἡ χαρά τοῦ γένους ἤνθησας, καί τίκτεις Παρθένε τόν βασιλέα, καί συγχαίρουσι τῷ τόκῳ σου, αἱ γυναῖκες ἀρᾷς τῆς πρίν λυόμεναι.

Ἡ βάτος ἐν Σινᾶ προδιετύπου σου, Παρθένε παράδοξον τό τοῦ τόκου· σύ γάρ πῦρ το τῆς Θεότητος, δεξαμένη τήν μήτραν σου οὑκ ἔφλεξας.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε τήν ἀκοήν.
Ἰακώβ σε ὡς κλίμακα θεοπρεπῶς προέβλεπε Παρθένε· ἧς ἐπί τό ἄκρον, Θεός ἐπεστήρικτο.

Τῶν Ἀγγέλων ἡ κάθοδος, τήν πρός ἡμᾶς τοῦ λόγου παρουσίαν, διά σοῦ Πανύμνητε προυπέφαινεν.

Ἡ γαστήρ σου ἡ ἄχραντος, καί οἱ μαστοί μακάριοι Παρθένε· δί αὐτῶν γάρ ζωήν πάντες εὑράμεθα.

Μυστικῶς ἀνυμνοῦμεν σε, Μῆτερ Θεοῦ φωναῖς ὀρθοδοξίας· ἥν τῇ Ἐκκλησίᾳ συντήρει πρεσβείαις σου.

ᾨδὴ ἕ’. Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου.
Νόμου σε τιμιωτέραν, τῆς κιβωτοῦ ἀνυμνοῦμεν· τόν γάρ πάντων Κτίστην καί Θεόν, οὐ πλάκας ἐβάστασας, Πανύμνητε Θεοτόκε Μαρίᾳ.

Θρόνον σε Θεοῦ τοῦ λόγου, κηρύττομεν Θεοτόκε, ἐν ὦ ὡς βροτός ὁ Θεός, καθήμενος ὦπται μοι. δεικνύων σε Χερουβείμ, ὑπερτέραν.

Ἔλυσας πικρᾶς δουλείας, τό γένος ἅπαν Παρθένε, καί ἐλευθερίᾳ Χριστοῦ, τήν φύσιν τοῦ θήλεος ἐτήμησας, ἐν τῷ θείῳ σου τόκῳ.

Ἔτεκεν υἱόν Παρθένος, καί εὐτολμοῦσι γυναῖκες, κατά τοῦ ἐχθροῦ ἐμφανῶς· καί ταύτῃ ἀκολουθοῦσι νεάνιδες, παρθενίαν ἀσκοῦσαι.

ᾨδὴ ς΄. Ἐκ ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ἡ τοῦ κόσμου χαρά ἀειπάρθενε, χαῖρε σοι κραυγάζοντας σύν τῷ Ἀγγέλῳ πιστῶς, τῆς σῆς χαρᾶς ἀξίωσον, καί τήν λύπην ἑμῶν διασκέδασον.

Οὐρανός οὐρανῶν ὑψηλότερος, ὤφθης Θεονύμφευτε τῇ θείᾳ δόξῃ σου, ἐν σοί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁλικῶς ἐποχούμενος ὤφθη μοι.

Τῆς χαρᾶς τῆς ἀλήκτου χωρίον σε, Μῆτερ ἀειπάρθενε σαφῶς γινώσκοντες, τό χαῖρε σοι κραυγάζομεν· σοί γάρ πρέπει τό χαίρειν μόνη Πάναγνε.

Νῦν ἡ φύσις τοῦ θήλεος γέγηθε· νῦν ἡ λύπη πέπαυται χαρά δέ ἤνθησεν, ὅτι Μαρίᾳ ἔτεκε, τήν χαράν τόν Σωτῆρα καί Κύριον.

Κάθισμα. 

Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα.
Ῥαθυμίαν ψυχῆς μου τήν χαλεπήν, καί καρδίας μου πώρωσιν Μῆτερ Θεοῦ, ἐπινεύσασα, ἴασαι ταῖς πρεσβείαις σου, καί σῳζομένων μερίδος καταξίωσον, λυτρουμένῃ παντοίας με κολάσεως, ἡ μόνη ἐλπίς μου καί παράκλησις.

ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Ὁ πόκος ποτέ, Γεδεών τήν ἐπί σοί τοῦ Θεοῦ λόγου, προεζωγράφει θείαν κάθοδον· ὥσπερ γάρ δρόσον τήν σύλληψιν, ἄφθορε Παρθένε, ἐδέξω· διό πάντες σοι κράζωμεν· εὐλογημένος ὁ καρπός, τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.

Καινά καί φρικτά, καί πιστά καί ἀληθῇ τά σά μυστήρια. Μαρίᾳ μῆτερ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅτι ἐν σοί κατηλλάγημεν, πάντες τῷ Θεῷ καί Δεσπότῃ, καί Ἀγγέλοις συμψάλλομεν· εὐλογημένος ὁ καρπός, τῆς σῆς κοιλίας Ἁγνῇ.

Ὁ πρίν Γεδεών, προμηνύων σοῦ σαφῶς τόν θεῖον τόκον, λεκάνην φέρει πλήρη, ὕδατος, τήν τοῦ ἐρίου ἐκπίεσιν· ὅλη γάρ ἐν σοί ἡ Θεότης, κατεσκήνωσεν ἄχραντε· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.

Τεκοῦσα Θεόν, τόν Σωτῆρα τοῦ παντός γέγονας Κόρη, τῶν πεπτωκότων ἐπανόρθωσις, ἁμαρτωλῶν ἀνακαίνισις· τῶν ἀπηλπισμένων ἐλπίς τε, καί ψαλλόντων βοήθεια· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.

ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Νέος Παράδεισος ἡμῖν, ἀνεδείχθης Παναγίᾳ Θεοτόκε, οὐ θανάτου τό ξύλον, ἀλλά ζωῆς τό φυτόν, ἀσπόρως βλαστήσασα Κύριον· οὗ τῆς ἀθανάτου, ζωῆς τρυφῶμεν πάντες.

Οὐδείς ἀπώλετο Ἁγνῇ, τάς τῆς πίστεως ἐλπίδας κεκτημένος, ἐπί σοί Ὀρθοδόξων, Μαρίᾳ μῆτερ Θεοῦ· μόνοι δέ οἱ φθόνῳ ἀρνούμενοι, σοῦ μή προσκυνεῖν τῆς μορφῆς τόν χαρακτῆρα.

Θέλγεται πᾶσα ἡ Χριστοῦ, Ἐκκλησίᾳ Θεοτόκε τῷ σῷ τόκῳ, ὅτι σῴζονται πάντες ἁμαρτωλοί καί πτωχοί, οἱ πόθῳ ἐν σοί καταφεύγοντες· ἦλθε γάρ Θεός, διά σοῦ ἀνθρώπους σῶσαι.

Ἐλευθεροῦται διά σοῦ ἡ προμήτωρ Θεοτόκε καταδίκης· καί ἰδού νῦν γυναῖκες, ὑπεραθλοῦσι Χριστοῦ, καί χαίρει ἡ φύσις τοῦ θήλεος· ὡς βεβαιοῖ ἔργῳ, ἡ πρωτομάρτυς Θέκλα.

Ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦται εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Ἤ τόν πρό ἡλίου φωστῆρα.
Κλῖνον μοι τό οὖς σοῦ Παρθένε ἀνυμνούσῃ ὑπερύμνητε, δί’ ἐγκωμίων λόγων τόν τόκον σου, καί ὡς δῶρα χηριακά, τούς ὕμνους τῶν χειλέων μου, προσδεξαμένῃ αἴτησαι, ἅμαρτιῶν μοι τήν συγχώρησιν.

Λάμπει σου τό θεῖον κάλλος· ἀστράπτει τῆς ἁγνείας. ἡ λαμπρότης· καί ὑπερστίλβει, τούτων σου ἡ γέννησις. Θεός γάρ ὁ καί ποιητής, ἡλίου καί τῆς κτίσεως, οὗτος ἐκ σοῦ, γεγέννηται, διό σε πάντες μεγαλύνομεν.

Ἡμεῖς ὡς ἄνθος ἁγνείας, καί ῥάβδον Παρθενίας σε, καί Μητέρα· Θεοῦ, ἐν ὕμνοις ἐκθειάζουσαι, Θεοτόκε μετά φωνῇς, αἰνέσεως δεόμεθα, ἐν παρθενίᾳ, στηρίξων καί ἐν ἁγνείᾳ, ἡμᾶς φύλαξον.

Σῶμα καί ψυχήν σου Παρθένε, διατηρούσης ἀμόλυντον, ὁ βασιλεύς Χριστός ἠράσθη τοῦ κάλλους σου, καί Μαρίᾳ τῆς ἑαυτοῦ, σαρκώσεως ἀνέδειξε, Μαρίᾳ ὑπερένδοξε, οἰκονομῶν τήν σωτηρίαν μου.

Προσόμοιαν. 

Οἰκός τοῦ Εὐφραθά.
Χαῖρε θρόνε Θεοῦ, Παντάνασσα Μαρίᾳ· χριστιανῶν ἡ δόξα· καύχημα τῶν παρθένων· νύμφη ἡλιοστάλακτε.

Χαῖρε ἡ τήν χαράν, πηγάσασα τῷ κόσμῳ Ὑπεραγίᾳ Κόρη, βροτῶν τε καί Ἀγγέλων, το ἔξοχον ἀγλάϊσμα.

Χαῖρε σκεῦος Ἁγνῇ, τοῦ οὐρανίου μύρου, ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· Χαῖρε ῥόδον καί κρῖνον, εὐωδιάζων ἅπαντας.

Παντάναξ Ἰησοῦ, εἰρήνευσον τόν κόσμον, πρεσβείαις τῆς Μητρός σου, Παρθένου Παντανάσσης, καί πάντων τῶν ἁγίων σου.