ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ.

Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδὴ α΄. ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.
Δόξα τῇ σῇ, κυοφορίᾳ Πανάμωμε· τοῖς ἐξ ᾿Αδάμ γάρ λύτρωσιν εὐηγγελίσατο, καί νεκροῖς αἰωνίοις, τήν τῆς ἀθανασίας ὁδόν ἐκαίνισεν.

Σύ τό χρυσοῦν, θυμιατήριον Δέσποινα, ἐν ᾧ περ τό χειρόγραφον τό τοῦ Προπάτορος, κατεκαύθη τῷ θείῳ, πυρί προσομιλῆσαν τοῦ ἐν σοί ἄνθρακος.

Χαῖρε χρυσῇ, στάμνε τοῦ Μάννα διάδοχε· χαῖρε πηγῇ ἀκένωτε τοῦ ζῶντος ὕδατος, Θεοτόκε Παρθένε, ζωοῦσα καί δροσίζουσα. τούς ὑμνοῦντας σε.

Γνῶσιν Θεοῦ, ἅπαντες κατεπλουτίσθημεν, οἱ ἐπιγνόντες Δέσποινα, σέ Θεομήτορα και Κυρίαν ἁπάντων, τοῖς πράγμασι τούς λόγους ἐπισφραγίζοντες.

ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Τήν μόνην παρθενεύουσιν μετά τόκον, Μαρίαν τῶν ἁγίων ἁγιωτέραν, τήν ὄντως ἀπειρόγαμον Θεοτόκον· δεῦτε ὑμνήσωμεν πιστοί κραυγάζοντες· Χαῖρε Κόσμου Δέσποινα Θεοχαρίτωτε.

Σέ βάτος ἀκατάφλεκτος προετύπου, τήν ἔμψυχον καί ἔμπνουν καί ζῶσαν βάτον· το πῦρ γάρ τῆς Θεότητος συλλαβοῦσα, ἄφλεκτος ἔμεινας, Θεογεννήτρια, διό τοῦ ἀσβέστου με πυρός ἐξάρπασον.

Δαβίδ ὁ σός προπάτωρ καί Θεοπάτωρ, καλεῖ σε θυγατέρα καί βασιλίδα, ἡμεῖς δέ σέ Παρθένον καί Θεοτόκον· τό ξένον ἄκουσμα τῆς οἰκουμένης Ἁγνῇ, καί τό μέγα καύχημα, τῶν τιμώντων σε.

Εὑρών σε τῶν Ἀγγέλων καθαρωτέραν, ὑπέδυ τήν γαστέραν σου τήν ἁγίαν, ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον Θεοτόκε, καί ὤφθη ἄνθρωπος, ἐκ σοῦ σαρκούμενος, ἐν δυσί ταῖς φύσεσι γνωριζόμενος.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε τήν ἀκοήν.
Ὑμνολογοῦντες Ἄχραντε, τόν ἐν γαστρί τῇ σῇ σωματωθέντα, σέ δοξολογοῦμεν ὡς θεομήτορα.

Λελυτρωμένοι Πάναγνε, τῶν ζοφερῶν τοῦ ᾄδου κενεώνων, τῷ θείῳ σου τόκῳ σέ μακαρίζομεν.

Ῥῦσαι πάσης κακώσεως, τοῦ δυσμενοῦς Παρθένε τούς εἰδότας, ἀληθῶς Θεοῦ σε Μητέρα Πάναγνον.

Ὡς λιμένα σε ἔχοντες, καί ἀσφαλῆ τοῦ Κόσμου σωτηρίαν, Θεοτόκε ἅπαντες σοί προστρέχομεν.

ᾨδὴ ς΄. Ὁ φωτισμός.
Τήν ὀφειλήν, τῆς προμήτορος Εὔας σύ Θεομῆτορ, ἀπέτισας σάρκα ἠμφιεσμένον, ἐκ σοῦ τεκοῦσα, τόν Σωτῆρα τοῦ Κόσμου, ὅθεν πάντες σε μακαρίζομεν, Κεχαριτωμένῃ Μαρίᾳ Πανάμωμε.

Ὑπέρ ἡμῶν, τόν ἐκ, σοῦ σαρκωθέντα, Παρθενομῆτορ, πάντοτε δυσώπει τῶν σέ ὑμνούντων, τοῦ λυτρωθῆναι ἐκ παθῶν, καί κινδύνων, ψυχοφθόρων κακῶν καί θλίψεων, καί αἰωνιζούσης φλογός καί κολάσεως.

Αἴγλη τῇ σῇ, Θεομῆτορ τόν νοῦν μοῦ καταυγασθῆναι, τόν ἐσκοτισμένον τῇ ἁμαρτίᾳ νεῦσον Παρθένε, τῆς ἁγνείας τόν ζόφον καί πταισμάτων ἐξαφανίζουσα· ἄλλην γάρ ἐκτός σοῦ φρουρόν οὑκ ἐπίσταμαι.

Ῥάβδῳ τῆς σής, ἀντιλήψεως δείξασα τήν πώρωσιν μου, δάκρυα πηγάζειν ἀξιῶσον με, τήν φοινικῆν δέ τῶν παθῶν μοῦ πλημμύραν, ὥσπερ ἄλλην θάλασσαν, τεμοῦσα ἐρυθράν πρός γῆν ἀπαθείας, τόν νοῦν μου ὁδήγησον.

ᾨδὴ ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Σωματοῦται ὁ λόγος ἐν μήτρᾳ σου, καί δί εὐσπλαγχνίαν γνωρίζεται ἄνθρωπος· ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον, ἀπεργάσηται Κόρη Πανάμωμε.

Δί ἐμέ κατ᾽ ἐμέ ἐχρημάτισε, βρέφος ὁ παντέλειος ἀνακαινίζων με, παλαιωθέντα, πάθεσι, διά σοῦ Παναγίᾳ Θεόνυμφε.

Καλυφθεῖσαν δεινῶς τήν καρδίαν μου, τοῖς τῶν ἀπορρήτων πταισμάτων μου κύμασι, τῆ πανσθενεῖ πρεσβείᾳ σου, Παναγίᾳ Παρθένε διάσωσον.

Γηγενεῖς τόν σόν τόκον γεραίρουσι, καί δοξολογοῦσιν Ἀγγέλων τά τάγματα, καί σέ Θεογεννήτριαν, Ἀειπάρθενον Κόρη δοξάζουσιν.

Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐκ πόθου ψυχῆς, προστρέχω νῦν τῇ σκέπη σου, αἰτούμενος ἁγνή τήν λύσιν τῶν πταισμάτων μου· μή ἀπώσῃ ἄχραντε, ἀλλ᾽ εὐσπλάγχνως πρόσδεξαι με κράζοντα. ᾿Η Θεόν σαρκωθέντα, κυήσασα, νοσοῦσαν τήν ψυχήν μου θεράπευσον.

ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Θεοῦ καθαρόν, οἰκητήριον καί ἄσπιλον Παρθένε, ναόν μέ ποίησον τοῦ Πνεύματος, τοῦ Παναγίου γενόμενον, σπήλαιον λῃστῶν ἀκαθάρτων· ἵνα πόθῳ κραυγάζῳ σοι· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.

Ὑλώδη εὑρών, τήν καρδίαν ὁ ἐχθρός ἐνέκρωσε μου· ἀλλά με σθένος θεῖον ἔνδυσον, καί ἐκνικῆσαι ἀξίωσον, τοῦτον· Ἀειπάρθενε Κόρη· ἵνα πίστει κραυγάζω σοι· εὐλογημένῃ ἤ Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ὁ πάλαι τούς τρεῖς, νεανίας ἐκ καμίνου καιομένης, Χριστέ μου λόγε λυτρωσάμενος· αὐτός κάμε ταῖς δεήσεσι, τῆς ἀπειρογάμου Μητρός σου, τῆς φλογός ἧς ἐξέκαυσα, τῶν ἀμετρήτων μου κακῶν ῥῦσαι καί σῶσον με.

Ἰδού σε Ἁγνῇ, πᾶσα φύσις γηγενῶν δοξολογοῦσιν, ὑπερθαυμάζοντες τό μυστήριον, τῆς σῆς κυήσεως ἄχραντε, καί χαρμονικῶς ἐκβοῶντες, τῷ ἐκ σοῦ ἀνατείλαντι. Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν.

ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Τήν πανάγιαν κιβωτόν, τήν ὑπέρτιμον σκηνήν τήν θείαν στάμναν· τήν λυχνίαν την πλάκᾳ, τόν φωτοφόρον ναόν, τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ τόν ἔνδοξον, τήν ἁγνήν Παρθένον ὑμνήσωμεν συμφώνως.

Ἰδού γεγέννηται ἐκ σοῦ, ᾿Ησαΐας ἐμφανῶς Ἁγνῇ ἐβόα· ὁ υἱός τοῦ ὑψίστου, καί σός ὁρᾶται υἱός, Παρθένε υἱούς ἐργαζόμενος, τοῦ ἐπουρανίου Πατρός τούς σέ ὑμνοῦντας.

Μή διαλίπῃς ἐκτενῶς, τόν υἱόν σου καί Θεόν καθικετεύειν, ὑπέρ τῶν προσκυνούντων καί ἀνυμνούντων πιστῶς, τήν χάριν τήν σήν Θεονύμφευτε, μόνη Παναγίᾳ, ὑπερευλογημένῃ.

Ὅλος ἐσκότισμαι τόν νοῦν ὅλος δαίμοσιν αἰσχροῖς κατεδουλώθην, ἀλλά σοῦ καταφεύγω τῇ σκέπη τῇ κραταιᾷ, Παρθένε καί βοῶ σοι σῶσον με, τῇ σῇ μεσιτείᾳ ἡ Κεχαριτωμένῃ.

Αἰνοῦμεν ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦτε.

ᾨδὴ θ΄. Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα.
Σέ εὐλογοῦσην ἄγω, τάξεις τῶν ἀσωμάτων. καί ἀνυμνοῦσιν ἅπαντα Πανύμνητε, ἀνθρώπων πλήθη, κάτω, γῆ καί οὐρανός καί θάλασσα, κοινῆ χορείᾳ, παναρμονίῳ μέλει, παγκόσμιον ᾠδήν, Χαῖρε σοι χαρμοσύνως βοῶντα Θεογεννήτρια.

Χαῖρε ἔμψυχε βάτε, καί Πανάγιον Ὄρος· Χαῖρε πάγχρυσε στάμνε καί θεία, τράπεζα, Παντάνασσα, Μαρία· Χαῖρε μυστικῇ νεφέλῃ καί πύρινε στῦλε· Χαῖρε γέφυρα, Κόσμου καί κλῖμαξ οὐρανοῦ· Χαῖρε καταφυγῇ καί προστάτις τῶν μελῳδούντων σε.

Πᾶσαν ὑπερεκπλήττει, ἀκοήν καί νοῦν ὅλως, τό ὑπέρ φύσιν ἄχραντε μυστήριον, τοῦ τόκου σου πῶς Μήτηρ, ἄμα, καί Παρθένος γέγονας, καί μετά τόκον πάλιν Παρθένος μένεις ἀπείρανδος Ἁγνή! Ὅθεν σε Θεοτόκον, κυρίως πάντες δοξάζομεν.

Ὕμνον ἔνϑεον Κόρη, τόν παρόντα προσδέχου, ἀντιδοῦσα χάριν τοῖς εἰς σέ, πεποιθόσι Καί εἰρήνην, αἴτησαι ταῖς Ἐκκλησίαις ἀεί παρασχεθήναι· τοῖς βασιλεῦσι νίκας καί τρόπαια, πιστοῖς· ἵνα Χριστιανῶν πᾶσα, γλῶσσα, σέ μεγαλύνωμεν.

Προσόμοιαν. 

Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Χαῖρε πᾶσα Κτίσις σοι βοᾷ· Χαῖρε Παναγία Παρθένε Χαῖρε, τό σκῆπτρον Δαβίδ· Χαῖρε ἡ βλαστήσασα, βότρυν τόν πέπειρον· Χαῖρε πύλη οὐράνιε· καί ἄφλεκτε βάτε· Χαῖρε φῶς παγκόσμιον· Χαῖρε ᾿Αγγέλον χαρά· Χαῖρε Ἀποστόλων τό κλέος· Χαῖρε τῶν Μαρτύρων ἀνδρεία· καί τῶν ἀσκητῶν θεῖον ἐντρύφημα.

Χαῖρε ὄρος ὄντως ὑψηλόν· ὄρος ἀλατόμητον χαῖρε· ὄρος κατάσκιον χαῖρε τό πιότατον ὄρος ὡς ψάλλει Δαβίδ· Χαῖρε ὅλης τῆς κτίσεως, Κυρία Παρθένε· Χαῖρε ὅπλον ἄμαχον κατά βαρβάρων ἐχθρῶν· Χαῖρε ἀμυντήριον θεῖον, πάσης ἐπηρείας δαιμόνων· Χαῖρε καταφύγιον τῶν δούλων σου.

Χαῖρε τῆς ἀγάπης τῆς διπλῆς, πλάτος ἀδιόριστον Κόρη, καί βάθος ἄπειρον, τῆς θείας σαρκώσεως θεολογίας τε, ὕψος ἀπερινόητον, προορισμοῦ θείου, μῆκος προαιώνιον Ὑπεραγίᾳ σεμνῇ· Χαῖρε ἀκρωτήριον ὄντως, τῆς καλῇς ἐλπίδος Παρθένε, τοῖς ὠκεανόν τοῦ βίου πλέουσιν.

Στῆσον πεπτωκότα με δεινῶς· καί κατεῤῥαγμένον εἴς χάος καί βυθιζόμενον· πρόφθασον καί ῥῦσαι με τῆς κακώσεως, Παναγίᾳ Πανύμνητε, καί μή καταισχύνῃς, μηδέ ἀπορρίψῃς με ἀπό προσώπου τοῦ σοῦ. Ποῦ γάρ ἐφευρήσω ὁ τάλας, ἄλλην προστασίαν ἐκτός σοῦ; Δέσποινα τοῦ κόσμου μή παρίδῃς με.