ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Γ΄ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Γ΄

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ’. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Ὕψους ἀπολισθήσας βίου κρείττονος, καί ἀμείνονος ζωῆς, εἰς κατώτατον τοῦ ᾄδου, κατηνέχθην χωρίον· ἀρχῆς δέ πάσης καί ἐξουσίας, διά σοῦ πάλιν γέγονα, Δέσποινα ὑπεράνω, τεκούσης τόν Σωτῆρα μου.

Ἥνοικται ἡ κλεισθεῖσα πύλη Δέσποινα, Παραδείσου τῆς Ἐδέμ, διά σοῦ τῆς θείας πύλης τῆς ἐμψύχου καί ζώσης· ἥν μόνος ὅ Θεός διῆλθε, καί κεκλεισμένην ἔλιπεν· ὅθεν ἐκδυσωπῶ σε, πύλην ζωῆς μοι ἄνοιξον.

Πνεύματος Παναγίου σκεῦος ἅγιον, καί δοχεῖον ἱερόν· Θεοτόκε τήν ψυχήν μου, πονηρῶν γεγονυῖαν, πνευμάτων κατοικητήριον, ἀγίᾳ, καθαγίασον, Πνεῦμα μου τοῖς ἐγκάτοις, εὐθές νῦν ἐγκαινίζουσα.

Ὀθρῳ τῆς μετανοίας σκότος λύσασα, καί τήν νύκτα, τῶν παθῶν, τήν ἐν ζόφῳ τῆς ἀγνοίας, κοιμωμένην ψυχήν μόν, ὀρθρίσαι καί φωταγωγηθῆναι, φωτί τῆς θείας γνώσεως, ἔγειρον Θεοτόκε, τῇ φωταυγεῖ πρεσβείᾳ σου.

ᾨδὴ γ΄. Τό στερέωμα.
Γένος γήινον, διά τῆς σῆς μεσιτείας, οὐράνιον γέγονε Θεογεννῆτορ· διό γῆς με, καί τῶν γηίνων λύτρωσαι.

Ἐπληθύνθησαν, ὑπέρ τάς τῆς κεφαλῆς μου, Πανάχραντε Δέσποινα τρίχας τά πλήθη, τῶν κακῶν μου, ἀλλά σύ με διάσωσον.

Ἐκ νεότητος καταφρονήσας τῶν θείων, τοῦ τόκου σου Δέσποινα, παραγγελμάτων, ἀτιμίας εἰς τά πάθη ὠλίσθησα.

Νῦν εἰσάκουσον, τοῦ στεναγμοῦ. τῆς φώγῃς μου, καί δώρησαι Πνεῦμα μοι συντετριμένον, καί καρδίαν ταπεινήν Ἀπειρόγαμε.

ᾨδὴ δ΄. Ἐκάλυψεν οὐρανούς.
Ὡς ἔμψυχος καί ζῶσα λογικῇ κιβωτός, εὐλογημένῃ Μαριάμ, τόν νομοδότην λόγον, ὥσπέρ Νῶε χωρεῖς, κατακλυσμοῦ λυτρούμενον πλάνης τόν κόσμον, καί ἀρχηγόν δεικνύμενον, ἑτέρου κόσμου δευτέρου καί βίου κρείττονος.

Τιμῶμέν ἐν σε τό χρυσοῦν, θυμιατήριον ἐν ὦ, ὁ λόγος τοῦ Πατρός ἀνάψας, παναγίαν σάρκα, τήν οἰκουμένην ἔπλησε, θείας εὐώδους ὀσμῆς καί καθηγίασε, τόν μολυνθέντα ἀέρα, κνήσῃ σπονδῶν ἐναγῶν Θεομακάριστε.

Ἰάσεως πᾶσι δρόσον ἀποστάζεις Ἁγνῇ τῶν ἰαμάτων ὡς πηγή καί σωτηρίου κρήνη, και Θεοῦ ποταμός πεπληρωμένος ὑδάτων θείων, ἀύλων ψυχοτρόφων καί ζωοποιῶν· ὅθεν κάμε δυσωπῶ σε νοσοῦντα, ἴασαι.

Ἡ Πάναγνος ἀληθῶς καί πάντων Δέσποινα, ἡ τόν Δεσπότην τοῦ παντός ἀνερμνηνεύτῳ λόγῳ, συλλαβοῦσα Χριστόν, τῆς δεσποτείας τοῦ τυραννοῦντος, δραπέτου δεσπότου κοσμοκράτορος, λυτρωσαμένῃ με δεῖξον, δοῦλον σου γνήσιον.

ᾨδὴ ε΄. Ὡς εἶδεν Ἠσαΐας.
Τήν θείαν μυροθήκην τοῦ ἀθανάτου Μύρου· τήν ἁγίαν πηγήν τού ζωοποιοῦντος ζῶντος ὕδατος· τήν πύλην τῆς σωτηρίας· τόν Παράδεισον Θεοῦ τόν λογικόν, τήν ἔμψυχον Πόλιν, Χριστοῦ τοῦ βασιλέως ὑμνῶ.

Νοῖ κεκαθαρμένῳ διαπαντός, ὁρᾶν καί ἐνοπτρίζεσθαι, σε τό ἀγαλλίαμα νᾷ τῆς καρδίας μου, Παρθένε ἰσχύν μοι δίδου, καί τῷ σῷ περιαυγάζεσθαι φωτί, καί τῆς εὐωδίας, τῆς σῆς ἀντιλαμβάνεσθαι.

Γνησίας μετανοίας· ἐνδιαθέτου πένθους καί κατανύξεως, μεριμνημένην χάριν παράσχου μοι· ἰδού γάρ ἀπεγνωσμένος, ὑπό πλήθους τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, ἁγία, Παρθένε προστρέχω τῷ ἕλει σου.

Ἡ δάμαλις, ἡ θείᾳ ἡ τετοκια, μόσχον σιτευτόν ἐκλεκτόν· ἡ ἀμνάς τόν ἄρνα, Χριστόν
ἡ τέξασα, προβάτοις τοῖς δεξιοῖς με συναρίθμησον, καί μάνδρας οὐρανῶν, καί τοῦ Παραδείσου, τῆς χλόης με ἀξίωσον.

ᾨδὴ ς’. Τούς εἰς τά τέλη.
Ναός καί πύλη καί λυχνίᾳ, κιβωτός καί καταπέτασμα· στάμνος καί ῥάβδος καί σκηνῇ γῇ ἁγία θεία τράπεζα, καί γέφυρα καί κλῖμαξ· θρόνος παστάς παλάτιον, τοῦ Θεοῦ ὤφθης Κόρη.

Καλήν σε Κόρην καί ὡραίαν, ὁ ὡραῖος κάλλει Κύριος, ὑπέρ υἱούς τῶν γηγενῶν, εὑρηκώς Ἁγνή ἀνέτειλεν, ὡς ἥλιος ὡραῖος, ὡς ἐκ παστοῦ νυμφίος, τῆς σῆς ἀφθόρου νηδύος.

Ὁ θαυμαστός ἐν τοῖς ἁγίοις, ἐθαυμάστωσε σε Δέσποινα, τό θαυμαστόν ὡς ἀληθῶς, οὐρανοῦ καί γῆς μυστήριον· διό σου τά ἐλέη, νῦν ἐπ᾿ ἐμοί θαυμάστωσον, δεομένῳ ἐλέους.

Ἡ ταπεινήν βοοτείαν φύσιν ἀνυψώσασα καί πένητας, ἡ ἀνιστῶσα, ἀπό γῆς καί πτωχούς ἐξεγείρουσα, παθῶν ἀπό κοπρίας, ἐκ τοῦ χοός Πανάμωμε, τῶν κακῶν ἔγηρόν με.

Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Τεῖχος ἀῤῥηκτον·στερῤάν κρηπῖδα· ὅρμον ἄκλυστον, γαληνιῶντα, κεκτημένοι σε Πανύμνητε Δέσποινα, οἱ ἐν πελάγει παθῶν χειμαζόμενοι, εἰς εὔδιον λιμένα τήν σήν ἀντίληψιν, προσφεύγοντες πιστῶς γαλήνης τύχοιμεν.

ᾨδὴ ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα.
Ἄστρον διά σοῦ ἀνέτειλεν, Ἁγνῇ ἐξ Ἰακώβ ὁ Χριστός, ὁ ποιήσας τήν σελήνην καί τόν ἥλιον, εἰς ἀρχάς καί εἰς φαῦσιν, τῆς νυκτός καί ἡμέρας· ὅν ἐκδυσώπει τήν ἐμήν καταφωτίσα, ψυχήν.

Ὄρος Δανιήλ προεῖδε σε Παρθένε ἀλατόμητον, ἐξ οὗ λίθος Χριστός, ἄνευ χειρῶν τέτμηται· ἀλλά δέομαι ἄρον, τόν βαρύτατον λίθον, τόν τῆς πωρώσεως ταχύ ἐκ τῆς καρδίας μου.

Ῥίζης Ἴεσσαί βλαστήσασα, στέλεχος ἱερώτατον, ἀφθαρσίαν τοῖς πιστοῖς ἐκαρποφόρησας, καί ζωῆς θείας ἄνθος, εὐλογίαν ἀνθῆσαν, ἀποξηρᾶναν σαφῶς τό τῆς κατάρας φυτόν.

Ἤνεγκας Ἁγνή ὡς ἄμπελος, βότρυν ζωῆς περκάζοντα, τόν τήν μέθην τῆς ἀπάτης ἀνατείλαντα, καί πηγάσαντα κόσμῳ ἐπιγνώσεως οἶνον· ὅν περ οἱ πίνοντες πιστοί σωφρονιζόμεθα.

ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ἡ ἀεροβάμων νεφέλη, ἧς ὁ ἐποχούμενος νεφέλαις Θεός λόγος, ἐπιβάς ὡς ἐπί νεφέλης κούφης καθεζόμενος, τῆς Αἰγύπτου πάλαι κατέβαλε ξόανα· σύντριψον Παρθένε τάς στήλας τῶν παθῶν μου.

Ἡ θεία λαβίς, ἡ τόν θεῖον ἄνθρακα ἀῤῥήτως δεξαμένῃ, Θεοτόκε τῶν παθῶν μου πεπυρωμένους ἄνθρακας κατάσβεσον, Παναγίᾳ δρόσῳ σου τῶν παρακλήσεων· ἵνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Νυμφῶνος τερπνοῦ τῶν ἁγίων, καί οὐρανοπλόκου με ἀξίωσον παστάδος,͵ ὅ νυμφών ὁ τῆς θείας δόξης, ἔνδυμα, λαμπρόν με τῆς ἀπαθείας, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ ἐνδύσασα, καί τῆς ἀφθαρσίας στολήν περιβαλοῦσα.

Νύξ με ἀφεγγής περιέχει· ἔργοις τοῦ σκότους ἐδουλώθην· ἀλλ᾽ αὐτή ᾧ φωτί σοί σου αὔγασον Κόρη, καί φώτισον ψάλλοντα· εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε.

ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ἴδου ἡ ἐμή ἀντίληψις· ἰδού ἡ σωτηρίᾳ μου· ἰδού ἡ προστασίᾳ τῆς ψυχῆς μου καί ἀγαλλίασις· ἰδού ἡ καταφυγή μου· ἰδού ἡ σκέπη μου σαφῶς, καί ἡ βεβαίᾳ μου ἐλπίς. ἡ Παρθένος τε καί Δέσποινα.

Ὡραίαν ψυχή καί σώματι, ὡραίαν Κόρη καί τῷ νοῦ εὑρών σε ὦ ὡραῖος· ἐκ λαγόνων σοῦ παρθενικῶν ἐσωματώθη ὡς οἵδε, τήν ἀμορφίαν μου ἁγνή καθωραΐζων ὡς Θεός, ὅν ἱκέτευε σωθῆναι με.

Νέον βρέφος Κόρη φέρουσα, ἀγκάλαις σου τόν Ἄναρχον, ὡς οὖσα, Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν· καί πάντων τῶν κτιστῶν ἁγιωτέρα Παρθένε· τοῦτον ἱκέτευε τοῦ λυτρωθῆναι με σεμνῇ τῶν ἀμέτρων παραπτώσεων.

Σύ μου τήν ζωήν κυβέρνησον, καί τήν καρδίαν πλήρωσον χαρᾶς· σύ λῦσον τάς ὀδύνας, τῶν ἀμέτρων Κόρη στεναγμῶν, καί τήν πικρίαν μου πᾶσαν, τήν τῆς ψυχῆς ἀγαθῇ, εἰς εὐφροσύνην ἀληθῆ, Παναγίᾳ, μεταρρύθμισον.

Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαίροις Ὑπεραγίᾳ Λόγον ἅγιον, ὑψίστου δεξαμένη, ἐν τῇ γαστρί σου Κόρη· χαῖρε κύδος τίμιον τῶν ὀρθοδόξων· Χαῖρε ἀύλων Ἀγγέλων εὐπρέπεια· Χαῖρε Θεόνυμφε, τό προσφύγιον πάντων.

Χαῖρε κάλλος πάγχρυσον καί πολυέραστον, τῆς οἰκουμένης πάσης, Μαρίᾳ Θεοτόκε· Χαῖρε θεία παράκλησις τῶν θλιβομένων· Χαῖρε τῶν ἀσθενούντων ἁγνῇ ἐπίσκεψις· Χαῖρε πυρίμορφε, τοῦ Κυρίου καθέδρᾳ.

Χαῖρε στῦλε παρθενίας ἀκλινέστατε· Χαῖρε παντευεργέτις, τῶν σέ ὑμνολογούντων· Χαῖρε παλάτιον χρυσαυγές βασιλέως· Χαῖρε ὁ μέγας ἐν μικρῷ Κόσμος Πάναγνε· Χαῖρε κεφάλαιον, τῆς ἡμῶν σωτηρίας.

Σύ μόνη προστασίᾳ πέλεις ἀκαταίσχυντος, καί καύχημα, Παρθένε, χριστιανῶν καί δόξα· σύ μοῦ στέρησον τούς πόνους καί τά νέφη, πῶν συμφορῶν Ἄχραντε, μετάστρεψον͵ θυμηδίας εἰς φέγγος.