ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ -του π. Βασιλείου Γοντικάκη

Αποτυπώματα

Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους

ΠΗΓΗ-ΕΔΩ 

***

Συχνὰ σοῦ κάνουν τὴν ἐρώτησι: τί γράφεις τώρα; 

Καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαντήσης γιατὶ δουλειά σου δὲν εἶναι τὸ γράψιμο ἀλλὰ τὸ πλάσιμό σου ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἀοράτου.

Τὸ γράψιμο εἶναι μία συνέπεια, ὅπως τὸ ἀποτύπωμα ποὺ ἀφήνει ὁ γυμνοσάλιαγκας ποὺ σέρνεται στὴ γῆ.

Τὸ γράψιμο ξεκινᾶ μὲ τὸν δισταγμὸ τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Προχωρεῖ στὴν ἄνεσι τῆς διατυπώσεως. Γιὰ νὰ φτάση στὴ σιωπὴ ποὺ ἑρμηνεύει τὰ ἄρρητα.

Ὁ ἀγῶνας εἶναι νὰ πῆ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο γίνεται, μὲ πιὸ λίγα τὰ πολλὰ καὶ στὸ τέλος νὰ τὰ πῆ ὅλα μὲ τὸ τίποτε.

Κατορθώνεις τὰ δύσκολα, ὅταν δὲν παίρνης ἐσὺ τὴν ἀπόφασι γιὰ τὸ ποιό δρόμο θὰ πάρη ἡ δημιουργία καὶ ἡ ζωή σου ἀλλὰ Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ζωή σου. 

Δὲν ἡσυχάζεις, γιὰ νὰ μπορῆς νὰ γράφης. Πιὸ πολὺ κάποτε ἡσυχάζεις γι’ αὐτὰ ποὺ ἔγραψες, ὅπως ἕνα πουλὶ ἐπωάζει τὰ αὐγὰ ποὺ γέννησε, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ ζωὴ ποὺ κρύβεται μέσα τους.

Τὸ ἀληθινὸ γράψιμο ἔρχεται μόνο του, ὅπως πρασινίζει τὸ χωράφι τὴν ἄνοιξι καὶ γλυκαίνει τὸ σταφύλι τὸ καλοκαίρι. Ἄφησέ τα ὅλα νὰ κυλήσουν ἐλεύθερα μέσα στὸ κλίμα τῆς ζωῆς.

…

Ὅταν ταυτιστῆ μέσα σου τὸ εἶναι μὲ τὸ μὴ εἶναι, ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς φθαρτῆς ὑπάρξεως καὶ ὁδεύεις στὴν ἐλευθερία τοῦ ὑπὲρ εἶναι. 

Ὁ χτυπημένος καὶ παρηγορημένος, ὡς εὐαίσθητος, ἀκούει τὰ ἀνήκουστα καὶ μεταδίδει τὰ ἀνερμήνευτα, γιατὶ τὸν ἐπισκέπτεται ὁ Πανάγαθος. 

Ὅταν ὅλους τοὺς θεωρῆς δικούς σου καὶ δὲν θέλης νὰ πληγώσης κανένα, ντύνεσαι μὲ ἱμάτιον σωτηρίου ἄνωθεν ὑφαντό.

…

Δὲν χρειάζεται νὰ ἀνησυχῆς γιατὶ ὁ κόσμος δὲν πάει καλά. Μόνο νὰ βρῆς τὴν ἀρρώστια ποὺ ὑπάρχει μέσα σου. Ὅλα τὰ κατευθύνει ὁ Ἀόρατος. 

Ἡ δημιουργία ἑνὸς καλλιτέχνη εἶναι ἡ ἐξομολόγησι τοῦ πόνου του, ὄχι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου του.

…

Ἕνας σωσμένος, ὡς καλλιτέχνης καὶ δημιουργός, δὲν περιγράφει ἔντεχνα τὴ φθορά, ἀλλὰ ζῆ τὴν ἔκπληξι τῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου. Δὲν εἶναι σχολιαστὴς τῆς συμφορᾶς ἀλλὰ μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως. 

Ἡ αὐτοβιογραφία ἑνὸς ὡρίμου ἀνθρώπου ἀναδίδει τὴν εὐωδία τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Δωρεοδότη καὶ ὄχι τὴν προβολὴ τῶν ἱκανοτήτων του. 

… 

Ὁ ἀληθινὸς δυναμώνει, ὅταν δοκιμάζεται· καὶ εὐγνωμονεῖ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀρνοῦνται, γιατὶ ἀποστολή του δὲν εἶναι νὰ δείξη τὴν ἀντοχή του, ἀλλὰ νὰ φανερώση τὴ δύναμι ποὺ γεννᾶ καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο.

… 

Ἕνας ταπεινὸς μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ σιωπή του παρηγορεῖ ὅλους, ἐνῶ δὲν ἀπευθύνεται σὲ κανένα. 

Ὁ λόγος σου εἶναι ἀληθινός, ἐὰν ἑρμηνεύεται μὲ τὴ σιωπή σου. Καὶ ἡ παρουσία σου σημαντική, ἐὰν ἡ ἀπουσία σου γίνεται συντροφιὰ τῶν ἀγωνιζομένων. 

… 

Ὅταν ὁ λόγος ἢ τὸ γραπτό σου εἶναι γέννημα πόνου καὶ ἀφορμὴ ἐλπίδος, δὲν προσφέρει στὸν ἄλλο γνώσεις ἀλλὰ δύναμι ζωῆς ποὺ προκαλεῖ μιὰ ἀμοιβαία σχέσι καὶ ἀλληλοβοήθεια. Τότε δὲν ξέρεις ποιός παίρνει ἢ δίδει περισσότερο· ὁ συγγραφέας ἢ ὁ ἀναγνώστης; 

… 

Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν παράγης πολλὰ ἢ λίγα. Ἀλλὰ ἂν ὡριμάζης πνευματικὰ καὶ βρίσκης τὴν ἀνάπαυσι τῆς ἰσορροπίας στὴν ὁμολογία τῆς μελωδοῦ: Ἁμαρτημάτων μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; 

Πνευματικὸ δὲν εἶναι τὸ ἄυλο ἀλλὰ τὸ θεανθρώπινο· ἡ σαρκωθεῖσα ἀλήθεια τῆς ἀγάπης. 

Εἶσαι ὑγιὴς πνευματικά (ἐσὺ καὶ τὸ ἔργο σου), ἐὰν ἀναπαύης αὐτὸν ποὺ κρίνης καὶ τρέφεσαι ἀπ’ αὐτὸν ποὺ σὲ ἀπορρίπτει. 

Ὅταν γράφεται μιὰ φράσι ποὺ ἀναπαύει τὸν πονεμένο, συμπληρώνεται ἕνα χρέος ἀγάπης πρὸς ὅλους. 

… 

Βρίσκω αὐτὸ ποὺ χάνω διὰ τῆς προσφορᾶς, ἐνῶ στεροῦμαι αὐτὸ ποὺ σφετερίζομαι διὰ τῆς φιλαυτίας. Ὅ,τι σοῦ δόθηκε χάρισέ το, γιὰ νὰ τὸ σώσης. 

Μὴν προσπαθῆς νὰ ἐντυπωσιάσης κανένα ἀλλὰ νὰ ἀναπαύσης ὅλους, ὄντας ἐσὺ ἀναπαυμένος μὲ τὴν προσφορά σου στὴ θέλησι τοῦ Ἑνός.

 

Ὅταν κάνης τὸ θέλημά σου, μαραζώνεις τὴ ζωή σου. 

Ὅταν λές γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ἀνοίγονται νέες προοπτικές. 

… 

Ἐὰν ἡ χαρά σου δὲν εἶναι χαρὰ τῶν ἐχθρῶν σου, δὲν ἔχεις φίλους οὔτε χαρά. 

Ὅταν ἕνας ἅγιος σοῦ μιλᾶ γιὰ τὴν κόλασι, ὀσφραίνεσαι τὴν εὐωδία τοῦ παραδείσου. Ὅταν ἕνας πλανεμένος σοῦ περιγράφει τὸν παράδεισο, παγώνεις ἀπὸ τὴν κρυάδα τῆς κολάσεως. 

Ἡ ζωὴ εἶναι τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς εἶναι ζωὴ καὶ ζωοποιός. Σοῦ δίδεται ἡ χάρι νὰ ἀκουμπήσης μιὰ στιγμὴ εὐγνώμονα τὸ κράσπεδο τῆς δημιουργίας τοῦ Ζωοδότου. Αὐτὸ σὲ θεραπεύει καὶ σὲ σώζει. Νοιώθεις ἐφήμερο μυρμήγκι ποὺ ἀκουμπᾶ τὸ ἱμάτιο τοῦ Θεανθρώπου ποὺ ὁμολογεῖ· ἐγώ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος. 

… 

Τὰ πάντα ὑπῆρχαν στὴν προαιώνια θεία βουλή, ὡς ἀδημιούργητα. 

Τὰ πάντα παραμένουν στὴν αἰώνια μνήμη τῆς ἴδιας στοργῆς, ὡς εὐεργετούμενα. 

Ἔτσι ἢ ἀλλιῶς, ἐκ τῶν προτέρων ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων, ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ σωτηρία μας. 

Στὸ σύντομο ταξίδι τῆς ζωῆς γνωρίζεις τὴν αἰωνιότητα τῆς ἀγάπης. 

Ὅλα τελειώνουν, ὅπως φαίνεται. Καὶ τίποτε ἀληθινὸ δὲν χάνεται, μόνο ἀναλαμβάνεται. 

Οὔτε ἡ Ὀδύσσεια τελειώνει (μόνο μεταμορφώνεται). Οὔτε ἡ Ἰθάκη ἔχει ὅρια (μόνο διαστέλλεται). Ἔτσι, μπαίνοντας στὸν δρόμο ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος, δὲν τελειώνει ἡ πορεία, οὔτε ἡ ἔκπληξι, ποὺ εἶναι μιὰ ἀτελεύτητη ἄφιξι στὸ νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός.