ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Γ΄ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

  

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Γ΄

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρηνεῖν τό κέρδος τοῦ βίον Καθ᾽ ἡμέραν.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Θλίψεσι προσπαλαίειν ἐν βίῳ κάλλιστον, εἰς ὠφέλειαν ψυχῆς· διά τοῦτο Θεοτόκε, οἱ ἐν θλίψεσιν ὄντες, ἀεί σε βοηθόν καλοῦμεν, ἀκαταπαύστως κράζοντες· Δέσποινα μή παρίδῃς, τήν δέησιν τῶν δούλων σου.

Ῥίζα κακῶν ἁπάντων, ἐν βίῳ πέφυκεν, ἡ φιλάργυρος σπουδῇ· ἧς τό κέρδος ἀπεδείχθη, τοῦ Ἰούδα ἀγχόνῃ· διό οἱ τῷ Χριστῷ δουλεύειν, εἰλικρινῶς βουλόμενοι, ῥίψωμεν ταύτην πόρρω, διά τῆς Θεομήτορος.

Ἥλιος ὡς ἐν πόλῳ ἄλλος δέδεικται, ἡ ἀκτήμων βιοτῇ, ἀρετῶν κατακοσμοῦσα τόν πολύμορφον κύκλον· διό οἱ τῶν παθῶν τῷ σκότει, ἀεί συμποδιζόμενοι, ταύτης τῇ φωταυγείᾳ, πρός τήν Παρθένον δράμωμεν.

Νῦν με ψυχοφθόρων ζάλη κατέλαβε, καί ἀτόπων λογισμῶν, καί πρός βάραθρον καθέλκει, καί βυθόν ἀπωλείας· σύ οὖν γενοῦ μοι κυβερνῆτις, καί πρός λιμένα ἴθυνον, θεῖον με Παναγίᾳ, καί μακαρίαν εὔκλειαν.

ᾨδὴ γ΄. Τό στερέωμα.
Ἐλιπάνθημεν, ταῖς ἡδοναῖς ταῖς τοῦ βίου, Πανύμνητε πάθεσιν οἱ παχυνθέντες, καί Θεοῦ τάς ἐντολάς κατελίπομεν.

Ἰσχυρώτατον, τῆς βασκανίας τό πάθος, ἁπτόμενον ἄχραντε καί τῶν ἀρίστων, οὐ ῥυσθῆναι δυσωπῶ ταῖς πρεσβείαις σου.

Νηπιόφρονες, οἱ διά δόξαν ματαίαν, τήν ἄσκησιν Ἄχραντε πεποιημένοι· ὧν μερίδος διά σοῦ λυτρωθείημεν.

Τόν ἐλπίζοντα, καί καταφεύγοντα πίστει, πρός σέ Θεονύμφευτε μή ὑπερίδῃς ἄλλα, σῶσον με τόν δοῦλον σου δέομαι.

ᾨδὴ δ΄. Ἐκάλυψεν οὐρανούς.
Ὁράσει με ὁ Σατάν, ἐν Παραδείσῳ ποτέ, Θεογεννῆτορ εἷλεν ὡς αἰχμάλωτον Παρθένε. Καί νῦν δέ τῇ ὁράσει πειρᾶται Ἄχραντε, συλῆσαι πό θεῖον τῆς ἁγνείας ἔνδυμα, καί ἐπενδῦσαι χιτῶνα, τόν τῆς ἁμαρτίας με.

Κατέπηξεν ὁ ἐχθρός, ἐν πάσῃ τῇ αἰσθήσει μου, τάς μαγγανείας ἑαυτοῦ Παρθένε Θεοτόκε, καί δί αὐτῶν καθέλκει με Κόρη εἰς θάνατον· ἡ μόνη τετοκυίᾳ τόν λόγον, τό μέγα κῆτος χειρωσάμενον, ἐκ τῶν αὐτοῦ πολυπλόκων δικτύων ῥῦσαι με.

Ἐγκάθηται ἐφ᾽ ὁδοῦ, σαρκός ἐν τοῖς κινήμασιν, ὄφις ὁ δόλιος ἐχθρός, καί ἐπιβάτῃ νῷ προσεπιτίθεται, κεντῶν ἀπροσδοκήτως Παρθένε, τῷ κέντρῳ τῶν παθῶν, καί θάνατον τόν ψυχικόν μοι προσάγει· διό βοήθει μοι.

Ῥομφαίᾳ με ἡδονῆς, καταβαλεῖν φθονερῶς, ἐπιζητοῦσιν οἱ ἐχθροί· ἔτειναν γάρ μοι τόξον, ψυχοφθόρον αὐτῶν, καί ἐν αὐτῷ ἡτοίμασαν σκεύη θανάτου· ἐν σιδηρᾷ ῥάβδῳ σοῦ, οὕς κεραμέως ὡς σκεύη, σύντριψον Δέσποινα.

ᾨδὴ ἕ’. Ὡς εἶδεν Ἠσαΐας.
Δολίως με τῷ λείῳ τῆς ἡδονῆς, ὁ δόλιος ἠγκίστρευσε καί ἰχθύν, ὡς ἄφωνον ἐσαγήνευσεν· ἀλλ᾽ ἔχων φρουρόν σε Ἁγνῇ, τῶν ἀρκύων καί δικτύων τῶν αὐτοῦ, ἐν τάχει ῥυσθῆναι, ὁ οἰκέτης σου δέομαι.

Ὁ Μέγας ἐν ἰσχύϊ Θεός, καί ἐν ἐλέει πλούσιος Ἁγνῇ, ὁ δέ οἶκτον σάρκα προσλαβόμενος, κράζει μετανοεῖτε, ὑμεῖς καί κληροῦσθε τήν οὐράνιον ζωήν· ἐγώ δέ τοῦ βίου, ταῖς ἡδοναῖς συμφύρομαι.

Συνήφθη τοῖς Ἀγγέλοις ἀγαθῇ, ἡ τῶν ἀνθρώπων φύσις ἐν σοί· ὅθεν πολιτείαν ζηλοῦσιν ἄνθρωποι, Ἀγγέλων ἐν παρθενίᾳ, καί ἁγνότητι βιοῦντες ἐπί γῆς· ὧν περ τῆς μερίδος, ἅξίωσόν με Δέσποινα.

Τό ἄτονον ἐπίστασαι τῆς σαρκός, ψυχῆς τε τήν ὀδύνην Ἁγνῇ· καί τό τοῦ νόος μοῦ σαθρόν καί ἄστατον, Παρθένε ἐλέους διό, καταξίωσον καί χάριτος τῆς σῆς, ἵνα σέ δοξάζω, σῳζόμενος τῇ σκέπη σου.

ᾨδὴ ς΄. Ἐβόησε σοι.
Οὐδόλως φρίττω, οὐδόλως τρέμω, τήν μυστηρίων μετάληψιν· διά τοῦτο Κόρη, ἀσθενῶ συνεχῶς ἁμαρτάνων.

Ὑγρόν τόν βίον, ὑλώδη τρόπον, Θεοκυῆτορ μετέρχομαι· διά τοῦτο ξένος, τῶν Χριστοῦ εἰμι χαρισμάτων.

Βιοῦν οὐ θέλω, ἐστενωμένως, τῶν μοναχῶν νόμοις Δέσποινα, καί πλατεῖαν τρέχων, εἰς ὁδόν εἰμι ἀπωλείας.

Ἰσχύς μου πᾶσα, καί ἡ ἐλπίς μου, φῶς καί ζωή καί παράκλησις, σύ ὑπάρχεις Κόρη διά τοῦτο εἰς σέ προσφεύγω.

Κάθισμα. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ θερμῆς σοι πίστεως, ἀναβοῷ Θεοτόκε, ἀναξίῳ στόματι, καί ῥυπαρᾷ τῇ καρδία· σῶσον με βεβυθισμένον ταῖς ἁμαρτίαις· οἴκτειρον τῇ ἀπογνώσει θανατωθέντα· ἵνα κράζω σεσωσμένος· χαῖρε Παρθένε Χριστιανῶν τό καύχημα.

ᾨδὴ ζ᾽. Σε τόν ἐν πυρί.
Ὅταν ἐννοήσω Πάναγνε, τό βῆμα, τό ἀδέκαστον, καί λογίσωμαι τάς πράξεις τάς ἀτόπους μου, ἐμαυτόν ἀπελπίζω· ἀλλά σύ μου τόν γνόφον καί ἀθυμίας τήν ἀχλύν, μακράν ἀπόρριψον.

Ὕπνου ῥᾳθυμίας Ἄχραντε, καί ἀκηδίας ἐκλύσεως, ἐκ βρωμάτων ἀκρασίας συμβαινόντων μοι, τήν διόρθωσιν δίδου καί ψυχῆς ἐγρηγόρσει, καί κατανύξεως φωτί με καταλάμπρυνον.

Κλαίω καί θρηνῶ γαί δέδοικα, τῶν πειρασμῶν τήν κάμινον, ὑψουμένην κατ’ ἐμοῦ ὁρῶν ὁ ἄθλιος· ἀλλ᾽ ἀπόσβεσον ταύτην. Παναγίᾳ Παρθένε, τοῦ ἐλέους δροσισμῷ, τῆς εὐσπλαγχνίας ὡς πηγῇ.

Ἄπειρος πταισμάτων ζάλη, κατέλαβε τόν δείλαιον, καί πρός χάος ἀπωλείας ἕλκει δία Πάναγνε, κυβερνήτην τεκοῦσα, Θεομῆτορ Παρθένε, πρός ἀπαθείας τόν λιμένα με καθόρμισον.

ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Θρηνῶν ὁ ὁ Δαβίδ Θεομῆτορ, φόνον καί μοιχείαν, ἐμελῴδει ἐλέησόν με, ὁ Θεός ὁ Θεός μου· ἐγώ δέ μυρίαις ὑπεύθυνος ἁμαρτίαις, πῶς εὕρω συγχώρησιν; εἰ μή σαῖς πρεσβείαις, αὐτῷ ἱλεωθείν.

Ἡμέραν ἀεί ἐξ ἡμέρας, τρέφομαι ματαίαις Θεοτόκε ταῖς ἐλπίσιν, ἐκζητῶν τοῦ μετανοῆσαι· πάλιν συνηθείᾳ, δέ κεχρημένος, τρέχω ὥσπερ κύων εἰς ἐξέραμα, πρός τήν δυσωδίαν, παθῶν τῶν ἀκαθάρτων.

Μετάνοια βίου δευτέρου, τίθησι συνθήκας ἐν Κυρίῳ Θεομῆτορ, καί ἀνίστησι τούς,
Πεσόντας· τό πένθος καθαίρει, καί παριστάνει τούτους φωτεινούς τῷ πλάσαντι· μεθ’ ὧν καί ταττοίμην, ἐγώ ὁ σός οἰκέτης.

Ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου· ἤγγισε τῷ ἄδή ἡ ζωή μοῦ ἐλογίσθην, ὡσεί ἄνθρωπος τοῖς ἐχθροῖς μου, μόνος ἀβοήθητος· ἀλλά δεῖξον κόσμου κραταιᾷ ἀντίληψις, ὡς ἀβοηθήτων βοήθεια ὑπάρχεις.

Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογῇ δέ μή λωβηθέντες, θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε πάντα.

ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ῥοήν μοι δακρύων δώρησαι, Παρθενομῆτορ τῷ ἐμπαθεῖ, καί λύπην τῆς καρδίας, και στεναγμόν καί πένθος ψυχικόν· ὅπως πενθήσω τόν νοῦν μου, τόν νεκρωθέντα κακῶς, καί σπλαγχνισθείς ὁ υἱός σου, ἐγείρῃ τοῦτον ὡς Λάζαρον.

Ἁγνῇ Παναγίᾳ, Δέσποινα, ἥ τέξασα. Χριστόν ἐν σαρκί, τόν ἔνα τῆς Τριάδος, τόν γυμνόν ἀπᾴσῃς ἀρετῆς, τῶν ἀρετῶν τῇ Τριάδι, ταύτῃ με πλούτισον, φόβῳ Θεοῦ κατανύξει, ταπεινώσει τε φρουρούσῃ με.

Νἐκρῶσαι σαρκός τό φρόνημα, πᾶς λόγος θεηγόρος φησίν· ἐν τούτῳ γάρ ζωοῦται ἡ ψυχῇ, καί τρέχει πρός Θεόν, καί τῶν σκηνῶν ἐπιβαίνει τῶν οὐρανίων μονῶν· ὧν με τυχεῖν ἐκδυσώπει, τόν υἱόν σου Θεονύμφευτε.

Νυχτί τῶν παθῶν σκοτούμενον, καταύγασόν με Δέσποινα, ἡμέρᾳ ἀπαθείας· ἐκ νυκτός ὀρθρίζει γάρ πρός σέ, ἐν συντριβῇ τῆς καρδίας Ἁγνῇ τό πνεῦμα, μου· διότι φῶς ἐπί τῆς γῆς, ἐξανέτειλας τόν Κύριον.

Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαῖρε τῶν Προφητῶν, τῶν θείων Ἁγνή καύχημα· Χαῖρε παστάς Κυρίου Χαῖρε νεφέλῃ κούφῃ· χαῖρε Ἄχραντε Μῆτερ εὐλογημένῃ· Χαῖρε χαρᾷ κόσμου καί ἀντίληψις· Χαῖρε νῖκος ὀρθοδόξων Ἀνάκτων.

Χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, Κόρη τό κραταίωμα· Χαῖρε χρυσῆ λυχνίᾳ, καί μαναδόχε στάμνε· Χαῖρε ἄνθος τό τῆς πίστεως Παρθένε· Χαῖρε τό φῶς ἀῤῥήτως κυήσασα· Χαῖρε θρόνε πύρινε τού Ὑψίστου.

Χαῖρε σκηνή ἀγίᾳ· Χαῖρε τράπεζα, καί γέφυρα, καί κλῖμαξ· Χαῖρε ὄρος Κυρίου, ἀλατόμητον Παρθένε· Χαῖρε στέλεχος ἱερώτατον καί ἄφθαρτον· Χαῖρε Μήτηρ Κυρίου.

Χαρᾶς μου τήν καρδίαν, πλῆσον χαροπᾶροχε, καί θείας εὐφροσύνης· ὅπως ἀεί δοξάζω, τήν σήν Δέσποινα, βεβαίαν προστασίαν, ὅτι οὐχ ἔχω Ἄχραντε ὁ δοῦλος σου, πλήν σου ἄλλην ἐλπίδα.