ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Γ΄ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

  

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Γ΄ 

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΉΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ.

Οὐ ἡ ἀχροστιχίς.
Τρίτη δέησις τῇ πανευκλεεῖ Κόρη Φωτίου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Τόν ἐν σοί ἀπορρήτως, Παρθενομῆτορ σκηνώσαντα, Θεόν λόγον δυσώπεῖ, τῶν παθῶν ῥύσασθαι τῆς ἀτιμίας με, καί δοῦναι κατάνυξιν, τῇ ταπεινῇ μου καρδίᾳ, καί τῶν ὀφλημάτων μου τόν ἱλασμόν παρασχεῖν.

Ῥυπωθεῖσαν ἐξ ἔργων, ἀτοπωτάτων Πανάχραντε, τήν ἀθλίαν ψυχήν μου, ῥυπτικοῖς νάμασι τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ταύτην ἀποκάθαρον, ναόν αὐτήν τοῦ ἁγίου, καί πανσέπτου Πνεύματος ἀποτελοῦσα φαιδρόν.

Ἱλαστήριον θεῖον, Θεοτόκε Παρθένε, ἐν αὐτῇ ἅπαντες πιστῶς ποοστρέχομεν, καί λύσιν εὑρίσκομεν τῶν χαλεπῶν ἐγκλημάτων, καί διασῳζόμεθα ἀπό παντοίων κακῶν.

Τήν Παρθένον Μαρίαν, ὦ ψυχή μου τήν ἔχουσαν, οἰκτιρμούς ἀμετρήτους, καί βροτούς σῴζουσαν ἀπό ποικίλων κακῶν, εὑροῦσα προστάτιν σου, προσπεσόν ταύτῃ βοῶσα, Δέσποινα, Πανάχραντε σπεῦσον βοήθει μοι.

ᾨδὴ γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Ἡ ἀνωτέρᾳ, τῶν οὐρανίων νοῶν, ἡ πάντων δεσπόζουσα, τῶν ποιημάτων Ἄχραντε, σύ γενοῦ προστάτις μου, ἐν ὥρᾳ δίκης φρικτῆς Θεογεννῆτορ.

Διά παντός σοι ἐκ, βάθους μου τῆς ψυχῆς, κραυγάζῳ Θεόνυμφε καί ἐπικαλοῦμαι σε· μή οὖν ἀπορρίψῃς με, ἀπό προσώπου τοῦ σοῦ κατησχυμένον.

Ἐλέησόν με ἐλέησόν με Ἁγνή, βοῶ σοι σύν δάκρυσιν ἀεί καί προσπίπτω σοι τῶν παραπτωμάτων μου, λαβεῖν τήν ἄφεσιν, δυσώπει πρό τοῦ τέλους.

Ἡ θείᾳ πύλῃ τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, δί ἤ διῆλθε, καί κόσμῳ πεφανέρωται· πύλας μοι διάνοιξον, τῆς κατανύξεως Ἁγνῇ καί μετανοίας.

ᾨδὴ δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Στήριξον ἡμᾶς, κλονουμένους αὔραις τῶν θλίψεων, καί τῶν ἀναγκῶν καί πειρασμῶν, ἐπί τῇ πέτρα, τῆς σωτηρίας Ἁγνῇ, πᾶσαν ἀποτρέπουσα, καθ᾽ ἡμῶν βλάβην, τοῦ δολίου δρᾶ κοντός.

Ἰλέων ἡμῖν τόν σωτῆρα πάντων καί Κύριον, Δέσποινα τοῦ Κόσμου ἀγαθῇ, καί εὐμενῇ τοῖς δούλοις σου ποίησον, ταῖς σαῖς παρακλήσεσι, καί ἱκεσίαις καί θερμαῖς δεήσεσιν.

Σύμμαχος ἡμῖν, καί προστάτις φάνηθι Δέσποινα, θραύουσα, πολέμους πονηρούς, τῶν νοητῶν ἐχθρῶν καί φυλάττουσα, ἀτρώτους καί σκέπουσα, ἡμᾶς ἐκ, πάσης βλάβης καί κακώσεως.

Τάχυνον Ἁγνῇ, εἰς τό βοηθῆσαι καί ῥύσασθαι, πάντας τούς προστρέχοντας εἰς σε, ἀποφιμοῦσα γλώσσας δολίων ἀνδρῶν, καί ἡμῖν παρέχουσα, τῆς σωτηρίας τῆς σῆς τήν ἀσφάλειαν.

ᾨδὴ ε΄. Πρός σέ ὀρθρίζω.
Παῦσον τόν πόνον, τῆς ταλαιπώρου μου ψυχῆς, καί τάς ὀδύνας τοῦ σώματος μου πᾷσάς, ἡ τόν ψυχῶν ἰατρόν τεκοῦσα, σωμάτων τε Πανάμωμε.

Ἁμαρτημάτων, νύξ με συνέχει ἀγαθή, καί ἡδονῶν ὀμίχλῃ με καλύπτει· τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς πρεσβείας, Παρθένε καταλάμπρυνον.

Νάμασι θείοις, τῶν πρεσβειῶν σου Μαριάμ,, τήν ἐκτακεῖσαν τῷ καύσωνι ψυχήν μου, τῶν χαλεπῶν καί δεινῶν πταισμάτων, ἐπόμβρησον καί σῶσον με.

Ἐν σοί προστρέχω· μή με ἀπώσῃ ἀγαθή, μή δέ παρίδῃς, μηδέ ἐξουδενώσης· ἀλλ᾽ εὐμενῶς τῆς σῆς βοηθείας, τήν χάριν μοι κατάπεμψον.

ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη.
Ὕπνος με κατέλαβεν ὁ δεινός, τῆς ἀμελείας καί συνωθεῖ πρός θάνατον, ἀπωλείας Δέσποινα· αὐτή με διανάστησον πρός μετάνοιαν, καί σωτηρίαν δώρησαι.

Κύματα τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν, διηνεκῶς με συνταράττουσιν Ἄχραντε πονηρῶν πνευμάτων τε, καταιγίδες βυθίζουσιν· ἀλλά στήριξον ἀπαθείας ἐν πέτρα με.

Λάμπρυνον τῷ φέγγει σου ἀγαθῇ, τά σκοτισθέντα τῆς καρδίας μου ὄμματα, λογισμῶν Συγχύσεσι· καί φωτός υἱόν ποιῆσον· καί ἐν τόπῳ με φωτεινῷ κατασκήνωσον.

Ἔχουσα, συμπάθειαν δαψιλῇ, καί εὐσπλαγχνίαν Θεοτόκε ἀμέτρητον, ταύτην εἰς τον δοῦλον σου, τόν σέ ἐπικαλούμενον νῦν ἐπίχεε, πλουσίαν καί σῶσον με.

Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Παραμύθιον, τῶν θλιβομένων, ἱλαστήριον, ἁμαρτανόντων, σύ ἀνεδείχθης Μητροπάρθενε Δέσποινα· τήν γάρ βροτῶν σωτηρίαν γεννήσασα, πύργος ἰσχύος πιστοῖς μόνη γέγονας, ὅθεν κράζομεν· Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

ᾨδὴ ζ’. Ὡς πάλαι τούς εὐσεβεῖς.
Ἐβλάστησας ἐν γαστρί, τόν στάχυν τόν ἔνθεον, παναληθῶς Δέσποινα, Ἁγνῇ, καί τοῦτον ἐκύησας, πάντων εἰς βροτῶν σωτηρίαν ἅπασαν, ψυχήν τῆς αὑτοῦ χάριτος, ἐμπιπλῶντα καί σῴζοντα.

Ἰλύος τῆς τῶν παθῶν, καί βυθοῦ τῶν θλίψεων, καί πειρασμῶν τῶν βιωτικῶν, ἕλκυσον ἡμᾶς πρός ἀπάθειαν Ἁγνῇ, καί χαράν εὐφρόσυνον, εὐλογημένος κράζοντας, ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου.

Κοιλάδων τῶν κοσμικῶν, ὡς κρῖνον ἐν μέσῳ σε, καί ἀκανθῶν τῶν βιωτικῶν, ὡς κοκκοβαφές, ῥόδον εὔοσμον ἀνθοῦν, ὁ Θεός εὑράμενος, ἐν σοί σαφῶς ἐσκήνωσε, καί ἡμᾶς Ἁγνῇ εὐωδίασεν.

Ὁ πύλην σε μυστικήν, οἰκείαν προθέμενος, καί ἐπιστάς ξένως τοῖς ἐν γῆ, διά σοῦ Ἁγνῇ θύραν δέδωκε βροτοῖς, πρός ζωήν εἰσάγουσαν, τήν αἰωνίαν ἅπαντας, ὡς οἰκτίρμων καί τῶν ὅλων Θεός.

ᾨδὴ η΄. Τόν συμβολικῶς.
Ῥῦσαί με Πανύμνητε πρεσβείαις ταῖς σαῖς, ἐκ πάσης κακώσεως͵ καί δυσχερείας βιωτικῆς, καί τήν σήν μοι παράσχου σκέπην τήν σωτήριον.

Φωταγωγός τῶν ἐν σκότει Μαρίᾳ σεμνῇ, τά ὄμματα, φώτισον, τά τῆς ψυχῆς μου
δέομαι, τῶν παθῶν μου τόν ζόφον, φωτί σου σκεδάζουσα.

Φύλαξον ἡμᾶς ἐπηρείας ἐχθρῶν ἀσινεῖς, τούς πίστει τό ὄνομα, τό σόν προσκαλουμένους σεμνῇ, γλωσσαλγίας τάς τούτων φιμοῦσα καί τά στόματα.

Ὡς τόν Ποιητήν τῶν ἁπάντων τεκοῦσα σαρκί, ἰσχύεις καί δύνασαι, ὅσα θέλεις Πανάχραντε· διό μελλούσης ἐμάς ῥῦσαι κατακρίσεως.

Ὁ Εἱρμός.
Τόν συμβολικῶς ἐν εἴδει ᾿Ἀγγέλου, καταβάντα Θεόν, καί τήν φλόγα τινάξαντα μέσου τῆς καμίνου, εὐλογεῖτε τά ἔργα, ὡς Κτίστην καί Κύριον.

ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Τούς νόμους τούς σούς ἠθέτησα, Καί τάς σωτηρίους ἐντολάς παρέβην σου οἰκτῖρμον· καί πτοοῦμαι σου τό φοβερόν βῆμα, ἐν ᾧπερ καθίσας κρινεῖς τά σύμπαντα· διό βοῶ δωρεάν με σῶσον Λόγε, σῆς Μητρός δεήσεσιν.

Ἰσχύς μου ἐλπίς καί ὕμνησις, κράτος καί σωτηρίᾳ μου Θεόνυμφε Μαρίᾳ, ὁρατῶν με λύτρώσαι ἐχθρῶν, καί δυσμενῶν ἀοράτων, ἐπιζητούντων με θηριωδῶς διασπάσαι, καί εἴς τέλος ἀπολέσαι με.

Ὁ βίος μου ὅλος Ἄχραντε, ῥᾳθύμως ἐκτετέλεσται καί ἤγγισα τῷ ᾄδῃ, νῦν τῆς ἀπογνώσεως Ἁγνῇ· ἀλλά διόρθωσιν δίδου, καί μή ἐάσῃς με ἐν τῇ τοιαύτη κακώσει, τόν προσφεύγοντα, τῇ σκέπη σου.

Υἱόν τού Θεοῦ γεννήσασα, καί πάντων οὖσα Δέσποινα, Παρθένε Παναγίᾳ, τήν ἐμήν ἐλέησον ψυχήν, καί ἐν ἡμέρα, τῆς δίκης, καταδίκης ῥῦσαί με, καί μή ἐάσῃς βασάνοις, τῆς γεέννης ὑπαχθῆναι με.

Προσόμοια. Ὁ τῷ πάθει σου Χριστέ.
Χαῖρε ἡ λύσις τῆς ἀρᾶς, καί χαρᾶς ἡ ἀνάβλυσις· Χαῖρε δέ ἧς Ἀγγέλοις συνήφθημεν·
Χαῖρε Μήτηρ ἄχραντε· Χαῖρε τῶν πιστῶν, ἥ θερμῇ καί βεβαίᾳ ἀντίληψις.

Χαῖρε καύχημα λαμπρόν, καί τῆς πίστεως ἔγερσις· Χαῖρε δ’ ἧς δεσμῶν ἀπελύθημεν· οἱ πάλαι κρατούμενοι, ζόφῳ ἀγνωσίας Ἁγνῇ, καί βυθῷ παραπτώσεων.

Χαῖρε ὁ πόκος Γεδεών. Χαῖρε Θεοῦ τό ἀνάκτορον· Χαῖρε βότρυν νοητόν ἡ βλαστήσασα· Χαῖρε κόσμου Δέσποινα· Χαῖρε Ὀρθοδόξων, τό στήριγμα καί καύχημα.

Ὅτι πλήθει συμφορῶν, καί πταισμάτων συνέχομαι, ὑπό τήν σήν προσπίπτω ὁ δύστηνος, Δέσποινα ἀντίληψιν, μή με τοῦ λοιποῦ, τήν πλουσίαν σου στερήσῃς βοήθειαν.