ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄

 ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.

ᾨδὴ α΄. ἦχός β΄, Ἐν βυθῷ κατέστρωσε.
Ἐν φωναῖς ἀσμάτων Ἱερῶν, αἶνον χαριστήριον, χρεωστικῶς τῇ Θεοτόκῳ ᾄδω σοι, ἀνθ᾽ ὧν περισῴζεις με, ὑπό πάντων ὧν ἔσχον σε βοήθειαν· σύ μετά Θεόν γάρ, Δέσποινα, ὑπάρχεις μοι προσφύγιον.

Ἐν παντί ἐξαίφνης θροϊσμῷ, μόνον σου τό ὄνομα, ὅτι φωνῶ καί δέους ἀπαλλάττομαι· τοιαύτῃ ἡ χάρις σου, καί τηλικαύτῃ ἡ ἄμετρος βοήθεια· ἡ πᾶς ὁ προστρέχων, Δέσποινα ἐξ ἀναγκῶν λελύτρωται.

Ἐμπεσών εἰς σάλον πειρασμῶν, πότε σε ἐζήτησα, καί οὐ ταχύ ἐρράϊσας τόν κλύδωνα; τόν νοῦν μου εἰρήνευσας; ἀπό παντοίας ἐπηρείας ἐξήρπασας; ὅθεν εὐλογῶ σε, Δέσποινα, καί ἀνυμνῶ τό κράτος σου.

Ἀπογνούς τῷ πλήθει τῶν δεινῶν, ἔκλαυσα καί εὗρόν σε, προασπιμόν τῶν ἀναγκῶν ἐξαίρουσαν· πάντοτε προφθάνεις με· ἀδιαλείπτως προστασίᾳ ὑπάρχεις μοι· ὅθεν εὐλογῶ σε, Δέσποινα, καί ἀνυμνῶ τό κράτος σου.

ᾨδὴ γ’. Στειρωθέντα μου τόν νοῦν.
Τίς αἰνεῖν σε γηγενῶν, κατ᾽ ἀξίαν ἱκανοῖ, Παρθενομῆτορ; σύ γάρ ἐν γυναιξί, μόνη ὤφθης ἐκλεκτῇ καί Παμμακάριστος.

Οὐρανός σε ἀνυμνεῖ· καί, ἡ γῆ σε εὐφημεῖ· μεθ᾽ ὧν κἀγώ σοι, ὀφειλάς ἀποδιδούς ἀνθ᾽ ὧν ὤφθης μοι σωτήρ Θεογεννήτρια.

Πεποιθήσει τῇ εἰς σέ, λυτρωθείς ἐκ, πειρασμῶν, σοί ἀνακράζω ἐκ βαθέων ψυχῆς· σύ μου σκέπη κραταιᾷ Θεοχαρίτωτε.

Συσχεθέντα ἐν δεινοῖς, ἀπογνόντα καί τοῦ ζῆν, ἠλέησας με ἡ ἐλπίς τῶν βροτῶν, ἐξελοῦσα, τῶν κακῶν ῥοπαῖς σου Δέσποινα.

ᾨδή δ΄. Τήν ἐκ Παρθένου σου γέννησιν.
Τῆν φοβεράν σου ἐπίκλησιν, ὁπηνίκα, ἀκούσῃ, ἡ δαιμόνιος πληθύς, ἀποδιδράσκει ὡς ἐκ πυρός δειματουμένῃ· ὅθεν μου φωνοῦντος Θεοτόκε βοήθει· ἐπακούειν μή παρίδῃς ἀγαθῇ.

Τό ἐπιπόθητον ὄνομα, ἐν εἰκόνι σε βλέπω,, τήν Κυρίαν τοῦ παντός· καί γάρ ἐν ταύτῃ Θαυματουργεῖς βρύουσα χάριν, καί τόν ἐν πεποίθῃ προσιόντα σοι δοῦλον ἐξαιροῦσα Θεοτόκε τῶν δεινῶν.

Εὐχαριστήριον αἶνόν σοι, κατά χρέος ἐπᾴδω ‘Ὑπερύμνητε Ἁγνή· ὅτι προφθάνεις ἐν οἰκτιρμοῖς τόν σόν οἰκέτην· ὅτι με ἐμπαρέντα παγήσιν, ἀφύκτοις τῶν κακούντων, ἐλυτρώσω θαυμαστῶς.

Σωματικοῖς κατεῤῥύπωσα, πάθεσι τήν ψυχήν μου, ὁ πανάθλιος ἐγώ· ἀλλ᾽ ἐπί σέ τήν ἀμώμητον Κόρη πίστει προστρέχω ὅθεν μή με παρίδῃς· ἄκουσον τοῦ κλαυθμοῦ μου, καί πρόσδεξαι τῆς ψυχῆς μου τόν πόθον.

ᾨδὴ ε΄. Ὅτι νύξ τῶν παθῶν περί ἐμέ.
Ὅτι σύ εἴ ἰσχύς τῆς ἀσθενοῦς καρδίας μου εἰκότως ἀνυμνῶ Ἁγνῇ καί φθέγγομαι. Τι κραταιᾷ σου ἡ ῥοπῇ, τῆς δυνάμεως ἐν προστασίαις!

Ὅτι σοῦ ἡ εἰκών θαυματουργεῖν ἐγνώρισται, ῥωννύμενος ἐν αὐτῇ Ἁγνῇ προσφθέγγομαι. Τί ὡραιώθη ἡ μορφῇ, τοῦ προσώπου σου Θεογεννῆτορ!

Ὅτι σοί ἐμαυτόν προσαναθείς ἐπήλπισα, βοήθεια, κατ᾽ ἐχθρῶν γενοῦ μοι Δέσποινα· σοῦ ἡ πρεσβείᾳ, γάρ σεπτῇ, καί ἡ δύναμις ἀμαχωτάτη.

Ὅτι σέ ἐν δεινοῖς ἐπικουρεῖν ἐζήτησα, εὐήκοος ἱλασμός ἔσο μοι Δέσποινα· σύ σωτηρίας γάρ ἐλπίς, τοῦ οἰκέτου σου Θεογεννῆτορ.

ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων.
Ἄβυσσος τῆς ἁμαρτίας, καταποντίζει τελείως, τήν ἀθλιωτάτην μου ψυχήν Πάναγνε Δέσποινα· σύ χεῖρα μοι βοηθείας παράσχου.

Ἄβυσσος τῆς εὐσπλαγχνίας, ὑπάρχουσα Θεοτόκε, τῶν ἐν τῆ ἰλύϊ τῶν παθῶν, δεινῶς ἐμπαρέντα με, ἀνάγαγε ἀπαθείας πρός ὕψος.

Χαῖρε σοι ἀναβοῶμεν, αἰσίως τό τοῦ Ἀγγέλου, τῇ ὑπεραμώμῳ Παρθένῳ· χαῖρε χαράκωμα τῶν δούλων σου, καί ἀνέδρευτον ἕρκος.

Χαῖρε σοι τῇ πανυμνήτῳ, καί ἀπειράνδρῳ Παρθένῳ, νῦν προσάγω Κόρη χαρμονικῶς, χαῖρε ἀντίληψις καί καύχημα, τῶν εἰς σέ προστρεχόντων.

Κάθισμα. Πρεσβείᾳ θερμή.
Ἡ μόνη Θεόν ἀσπόρως ἀποτέξασα, καί πάλιν Ἁγνή, μετά τόν τόκον μείνασα· σοί προσπίπτομεν Δέσποινα, μετά φόβου καί πόθου κραυγάζοντες, ἐκ παθῶν καί νόσων δεινῶν, καί θλίψεων πασῶν ἡμᾶς λύτρωσαι.

ᾨδὴ ζ΄. Ἐν τῇ φλογοφόρῳ καμίνῳ.
Ἐν παρθενικῇ σοῦ νηδύϊ, ὡς ἐν οὐρανῷ ἑπτάκύκλω, βαστάζεις Θεόπαις τόν πάντων Κτίστην, καί τεκοῦσα ὡς πρίν πάναγνος, διαμεμένηκας Ἁγνῇ· φοβερόν τό θαῦμα!

Ἐν πολυστενάκτῳ ὀδύνη, ὡς ἐν πυριφλέκτῳ καμίνῳ, ὑπῆρχον ὁ παῖς σου Θεογεννῆτορ, καί ἐρρύσθην ταῖς πρεσβείαις σου, τῆς συνεχούσης με ποινῆς, ὡς φλογός οἱ παῖδες.

Εὐχαριστηρίους ᾠδάς σοι, ὡς κυριακήν εὐπορίαν, προσφέρω ὁ παῖς σου Θεογεννῆτορ· ἀνυμνῶ σοῦ τήν ἀντίληψιν, καί προστασίαν φοβεράν, αἷς ἀεί με σκέπεις.

Σύ τῇ περιλύπῳ ψυχῇ μου, φάρμακον ἡδῦνον ταύτην, ὑπάρχεις ὡς εὔσπλαγχνος σεμνή Μαρία, ἐμποιοῦσα φῶς ἐγκάρδιον, τοῖς σκοτεινοῖς μου λογισμοῖς· καί φρουροῦσα σῴζεις.

ᾨδὴ ἡ. Παῖδες ἅγιοι καμίνῳ.
Θείοις ἄσμασι ποικίλλω σοι τόν ὕμνον Ἁγνῇ, ὑπέρ τῆς εἰς ἐμέ εὐκταίας σκέπης σου· σέ γάρ ἐν πειρασμοῖς ἐξεῦρον δρόσον ζωῆς, τούς πόνους ἀναψύχουσαν, καί παρορμῶσαν ψάλλειν με· πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.

Σύ μου Δέσποινα ἐλπίς καί προσφυγή κραταιά, ἐν περιστατικοῖς ἀγῶσι φθάσαντος· ἐν σοί γάρ πεποιθώς, ἐπιβουλάς δυσμενῶν δυναμωθείς ἐκτρέπομαι, καί εὐχαρίστως φθέγγομαι· πάντα, τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.

Πόρρω βέβλησο δαιμόνιος πληθύς πονηρᾷ· ὅτι μοι συμμαχεῖ μεγάλη δύναμις· αὕτη Μήτηρ Θεοῦ, κλῶσα πάγας τάς σάς, κάμε διαφυλάττουσα ὡς ἐκ, παγίδος ὄρνεον, εἰς τό βοᾶν ἀνελλιπῶς, πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.

Μόνη Ἄχραντε διήλεγξας θεσμούς φυσικούς· ὅτι ἄνευ σπορᾶς υἱόν γεγέννηκας, ἔχουσα ἐν ταυτῷ παρθενικήν ἀστραπήν, καί μητρικήν συγγένειαν· καί σοῦ τό θαῦμα ᾄδεται, ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, Θεοτόκε Μαρίᾳ Πανύμνητε.

Ὁ Εἱρμός.
Παῖδες ἅγιοι καμίνῳ ἐμβληθέντες ποτέ, καί τήν φλόγα δροσοβολοῦσαν θεώμενοι, Ἀγγέλου ὡραίου ἐπιστασίᾳ φρυκτῇ, συμφώνως οἱ τρεῖς ἔμελπον, δοξολογοῦντες καί κράζοντες· πάντα, τό, ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.

ᾨδὴ θ’. Τῶν γηγενῶν τίς ἤκουσε.
Τῶν γηγενῶν τις αἶνον σοι οὐ πλέξει; ἡ τίς ἐγκώμια οὐ φή; ὅτι πρέσβυς ὑπάρχεις εἰς Θεόν ἅπασι· μεθ᾽ ὧν καμοῦ ἐπί πᾶσι τοῦ σοῦ οἰκέτου, ἀνθ᾽ ὧν καί ἀναμέλπω, καί ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ μεγαλύνω σε.

Ἐν συμφοραῖς λαμπρότερον ἡλίου, ἐναπαστράπτει σου τό φῶς, τῆς κραταιᾶς προστασίας, διασκεδάζουσα, τῆς ἀθυμίας τά νέφη ἐκ τῆς ψυχῆς μου· διό καί ἀναμέλπω, καί ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ, μεγαλύνω σε.

Ἐν γυναιξί σύ μόνη ἐκληρώσω, θαῦμα πανθαύμαστον Ἁγνῇ, τεκοῦσα καί μή φθαρεῖσα τήν παρθενίαν σου· ὁ ὑπέρ φύσιν γάρ τήν φύσιν καινοτομῶν, αὐτός Θεός ς ἁπάντων ὁ κυηθείς· διό σε πίστει καί πόθῳ, ἀπαύστως μεγαλύνομεν.

Πάντες ὁμοῦ τό χαῖρε σοι βοῶμεν, ὡς γεννησάσῃ τήν χαράν, καί βραβευθείσῃ πρεσβεία, πᾶσι τοῖς πέρασιν, ὡς καί ἐμοῦ προστασίᾳ τού σοῦ οἰκέτου. Τοιαύτῃ σου ἡ χάρις· διό σε ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ μεγαλύνομεν.

Προσόμοιαν. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ἥν ἑώρακε ποτέ, πύλην κεκλεισμένην προφήτης, θείῳ ἐν Πνεύματι, μόνος ἥν διώδευσε πάντων ὁ αἴτιος· Χαῖρε ἔξοχον ἄκουσμα· παράδοξον θαῦμα· Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε τό μάννα φέρουσα· Χαῖρε θησαυρέ πενομένων· Χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις· Χαῖρε δυστυχούντων ἡ ἀνόρθωσις.

Χαῖρε ἡ ἀένναος πηγῇ, τοῦ χρυσαυγεστάτου Παρθένε, καί θείου νάματος· Χαῖρε ἡ ἀντίληψις καί προστασίᾳ βροτῶν· Χαῖρε ἅγιον οἴκημα, τοῦ πάντων Δεσπότου, σκεῦος καθαρώτατον, μῦρον πολύτιμον· Χαῖρε ὁ Θεόδροσος πόκος, πάλαι Γεδεών ὅν προεῖδε, Πνεύματι τῷ θείῳ ἐλλαμπόμενος.

Χαίροις τοῦ ἐλέους ποταμέ· Χαῖρε μυστηρίων διόπτρᾳ καί θύρα Πάναγνε· Χαῖρε ἀνεξάντλητε γλυκεῖα θάλασσα, χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος· Χαῖρε ἀϊδίων, στεφάνων ἡ πρόξενος, θεοπρεπῶν τε γερῶν· Χαῖρε τό ἐγκώμιον Κόσμου, παντός ἐγκωμίου καί λόγου, ἀσυγκρίτῳ μέσῳ ὑπερέχουσα.

Ἀρόν σου τάς χεῖρας ἀγαθῇ, πρός τόν σόν υἱόν καί μαστούς σου, οὕς περ ἐθήλασε, δεῖξον, καί σπαργάνων τε τοῦτον ὑπόμνησον· τά ἐκείνου ἀνάμιξον, τοῖς σοῖς Θεοτόκε, τόν σταυρόν, τούς ἥλους τε, τήν λόγχην αἵματα, τραύματα καί ἅπαντα πάθη· καί οὕτως ἱλέωσον τοῦτον, ἐφ᾽ ἡμῖν καί ῥῦσαι τῆς κολάσεως.