Επιστολή περί μοναχισμού, νοεράς προσευχής και υπακοής.

Επιστολή 2η 

Επιστολή περί μοναχισμού, νοεράς προσευχής και υπακοής. 

Επιστολή εἰς μοναχές 

Εν Χριστῷ ἀγαπημένες μου ψυχές. Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά κυματίζῃ μέσα σας. Δέν γνωρίζω τί ἀκριβῶς σᾶς ἔχει πῇ ὁ ἀγαπητός μου ἀδελφός καί σεβαστός Γέροντάς σας γιά μένα. Πάντως, ὡς συμπεραίνω, ἡ ἀγάπη του γιά μένα ὑπερβαίνει τό ὅριον τῆς ἀληθείας καί ἀκριβείας. Δέν θά τολμοῦσα οὔτε κατά διάνοιαν νά σᾶς ὁμιλήσω, διότι γνωρίζω ὅτι δέν ὑπάρχει κενόν τι είς τάς ὁμιλίας του πρός ἐσᾶς γιά νά ἔλθω τώρα ἐγώ νά τό συμπληρώσω ἤ καί νά τό πληρώσω, ἀλλά ἀφοῦ μέ παρακαλεῖτε, ἤ μᾶλλον μέ πιέζετε νά σᾶς γράψω κάτι, ὄχι τί καινόν εἰς τά τοῦ Γέροντά σας, ἀλλά τό ἴδιο μέ ἄλλους λόγους, ὅτι σᾶς ἄκουσα, ἵνα μή φανῶ πυρήκοος. 

Γνωρίζω ὅτι γράφω πρός ψυχάς αἵ ὁποῖαι ἀπηρνήθηκαν τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου καί ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτόν τους ἐξ ὁλοκλήρου γιά τήν ἄλλην ζωήν, στόν Ἐπουράνιον Νυμφίον, τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν. Ἐνεδύθησαν τό ἔνδυμα τῆς ἀγάπης, τῆς παρθενίας, τῆς σωφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς προσευχῆς. Ἔφυγαν μακρά ἀπό τόν κόσμον, οὐχί μόνον μέ τό σῶμα, ἀλλά πολύ περισσότερον μέ τό πνεῦμα. Συναγωνίζονται νύκτα καί ἡμέρα μέ τούς ἀσάρκους ἀγγέλους, ἐν σαρκί οὖσαι εἰς τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ προκόπτουν (αὐτοπαρατηρῶσαι ἑαυτάς) εἰς τήν ἐξομολόγησιν, εἰς τήν ὑπακοήν, εἰς τήν προσευχήν καί γενικῶς εἰς τήν αὐτοσυγκέντρωσιν. Τάς περιλούει ἡ σιωπή, ἤ μᾶλλον ἡ σμικρολογία, τό πένθος, τά ἀείρροα δάκρυα, ὁ θεῖος ἔρως, ὁ παρθενικός θεῖος ἔρως τοῦ γλυκυτάτου καί ὡραιοτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δέν παύουν οὔτε στιγμήν, πού νά μή προφέρουν τό γλυκύτατον Αὐτοῦ ὄνομα. Ἰησοῦ μοῦ γλυκύτατε ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μοῦ γλυκειά ἀγάπη ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μοῦ Νυμφίε μου, ἐλέησόν με. 

Βεβαίως αὐτή ἡ εὐχή δέν εἶναι ἡ ἴδια γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, δηλαδή γιά ὅλες τίς καταστάσεις. Ὁ ἕνας τήν λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὁ ἄλλος τήν λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ μου, ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος, Ἰησοῦ μου, καί ὁ τελευταῖος δέν προφέρει τίποτε, ἀλλά κάθεται σιωπῶντας καί ἐντρυφῶντας τήν θείαν γλυκύτητα. Εὔχομαι νά φθάσετε στήν τελευταία κατάστασιν. Ὅλα ἔρχονται διά μέσου τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς μοναχῆς, ἤ ὑπακοή εἶναι. Ὅλα τά χαρίσματα διά μέσου τῆς ὑπακοῆς χορηγοῦνται. 

Ὑπακοή = ΖΩΗ. Παρακοή = ΘΑΝΑΤΟΣ

  

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ 

ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

Τόμος Α΄ 

Νικολάου Μπαλδιμτσή Ιατρού

Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου 

Ιερά μονή Αγίας Τριάδος Εδέσσης

2024