Περὶ τοῦ ἐπικήρου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως

ΙΓ΄

Περὶ τοῦ ἐπικήρου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως 

ΠΗΓΗ :ΕΔΩ 

Ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἐγὼ κι ὁ χρόνος σὰν πουλιὰ

ἢ καράβια στὸ πέλαγος προσπερνοῦμε χωρὶς νά ᾽χομε καμιὰ σταθερότητα· ἡ ἁμαρτία μου, δὲ θὰ περάσει, ἀλλὰ μένει· αὐτὸ εἶναι τῆς ζωῆς τὸ πιὸ βαρὺ καὶ δὲν ἔχω ὅ,τι εὔχομαι, νὰ ζήσω ἀκόμα ἢ νὰ πεθάνω. 

Φοβοῦμαι καὶ γιὰ τὰ δύο. 

Σκέψου μαζί μου ἔτσι: 

Γεμάτη μόχθους ἡ ζωή μου ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες. Ἐνῶ ἂν πεθάνω ἀλίμονο, δὲν βρίσκουν γιατρειὰ τὰ προηγούμενα ἁμαρτήματά μου.

Ἂν ἡ ζωὴ σοῦ δίνει τέτοιες ἀποδείξεις, ποὺ εἶναι τόσο τὸ βάρος της, οὔτε κι ὁ θάνατος δίνει τέλος στὰ βάσανα.

Κρημνὸς κι ἀπὸ τὴ μία κι ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τί νὰ κάνομε; 

Τοῦτο εἶναι τὸ ἄριστο· σ᾽ ἐσένα μόνο ν᾽ ἀποβλέπομε καὶ τὴν εὐσπλαχνία σου.

 

ΙΒ΄. Περὶ τοῦ ἐπικήρου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. 

Ἀλλήλους μὲν ἐγώ τε καὶ ὁ χρόνος, ὡς πετεηνὰ

Ἢ νέες ἐν πελάγει ἀντιπαρερχόμεθα,

Ἑσταὸς οὐδὲν ἔχοντες· ὃ δ’ ἤμπλακον, οὐ παραθρέξει,

Ἀλλὰ μένει· ζωῆς τοῦτο μογηρότατον.

Οὐδ’ ὅ τι εὔξομ’ ἔχω, ζῆσαι πλέον, ἠὲ λυθῆναι·

Τάρβος ἐπ’ ἀμφοτέροις· ὧδε δὲ φράζεό μοι.

Ζωή μοι πολύμοχθος ἁμαρτάσιν. Εἰ δὲ θάνοιμι,

Αἲ αἲ, τῶν προτέρων οὐδὲν ἄκος παθέων.

Εἰ ζωὴ τόδε σοι τεκμαίρεται, ἧς τόσον ἄχθος,

Οὐδὲ τὸ λυθῆναι λῦσιν ἔχει καμάτων,

Κρημνὸς δ’ ἀμφοτέρωθε. Τί ῥέξομεν; ἦ τόδ’ ἄριστον,

Λεύσσειν πρὸς σὲ μόνον, σήν τ’ ἀγανοφροσύνην.