ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ   

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ. 

Ου η ακροστιχίς.

«Νυν οκτάκις μέλπω σε σος Μητροφάνης».

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. δ’’. Ὑγράν διοδεύσας.
Νἀμάτων πηγήν σε πρεσβευτικῶν, γινώσκοντες πάντες, ἀναβλύζουσαν τοῖς πιστοῖς, τῶν ψυχῶν τήν ῥῶσιν καί σωμάτων, Θεοκυήτορ ἀπαύστως δοξάζομεν.

Ὗπέρ φύσιν Λόγον Θεαρχικόν, τέτοκας Παρθένε, καί τήν φύσιν ἐκ τῆς φθορᾶς, ἐῤῥύσω διό με τῶν ἀλόγων, καί παρά φύσιν παθών ἐλευθέρωσον.

Νὁμάδες παθών με τῶν σαρκικῶν, νῦν περικυκλοῦσι, καί συσφίγγουσι χαλεπώς˙ ἐπίσκεψαι τάχει τόν σόν δοῦλον, καί τῶν κακούντων Παρθένε διάσωσον.

Ὁ πᾶσαν τήν κτίσιν ἡνιοχῶν, καί φέρων καί σῴζων, ἐν ἀγκάλαις ἁγνή ταῖς σαῖς περιγεγραμμένος ἀπεφάνθη, καί τῶν ἀνθρώπων τό γένος ἀνέπλασε.

ᾨδὴ γ’. Σύ εἰ τό στερέωμα.
Κοίμισον τόν τάραχον, τῆς συνεχούσης με Δέσποινα, νῦν χαλεπῆς, νόσου καί πταισμάτων, καί παθών ἐλευθέρωσον.

Τάχυνον ἐπίσκεψαι, νοσηλευόμενον ἄχραντε, καί τῆς δεινῆς, ἀλγηδόνος ῥῦσαι, καί παντοίας με θλίψεως.

Ἆφατόν τό πέλαγος, τῶν οἰκτιρμῶν τῶν σῶν ἄχραντε, δι’ ὤν κάμε τῶν ἁμαρτημάτων, καί τῶν νόσων ἐξάγαγε.

Κράτυνον τό ἔλεος, καί τήν ἀντίληψιν ἄχραντε, σῶν πρεσβειῶν ἐπ’ ἐμοί καί ῥῦσαι, πειρασμῶν τε καί θλίψεων.

ᾨδὴ δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἰλᾳστήριον πάντοτε, τήν ἐμήν καρδίαν δεῖξον Πανάχραντε, τῶν ἁγίων ἐνθυμήσεων, καί πλημμελημάτων καθαρτήριον.

Σωτηρίαν παράσχου μοι, τήν κατά ψυχήν καί σῶμα Πανάμωμε˙ καί νοσοῦντι δός τήν ἴασιν, καί τῶν ὀδυνῶν τήν ἀπολύτρωσιν.

Μεθοδείας κατάργησον, τῶν πονηροτάτων δαιμόνων ἄχραντε, καί παθών τήν ἐπανάστασιν, καί τοῖς ἀσθενοῦσι ῥῶσιν δώρησαι.

Ἕκ τῆς μήτρας σου Πάναγνε, τῆς δικαιοσύνης ἥλιος ἔλαμψε, καί τόν κόσμον κατελάμπρυνεν˙ οὐ ταῖς θείαις, αἴγλαις κάμε φώτισον.

ᾨδὴ ἕ’. Ἶνα τι με ἀπώσω.
Λέλυνται τῷ σῶ τόκῳ, τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἀπελήλαται, τῆς φθορᾶς τό κράτος, Παναγίᾳ Παρθένε Πανύμνητε˙ διό λῦσον τάχει, καί τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων, τάς σειρᾷς καί τά βάρη τῶν θλίψεων.

Πονηρίᾳς δαιμόνων, καί κακίας ἀνθρώπων ῥῦσαι με Δέσποινα˙ καί ψυχῆς τήν νόσον, καί τοῦ σώματος θᾶττον θεράπευσον, ἡ τεκοῦσα μόνη, πάσης σαρκός καί τῶν πνευμάτων, ἰατρόν καί Σωτῆρα καί Κύριον.

Ὦς λαβίδα τοῦ θείου, ἄνθρακος Πανάχραντε καθικετεύω σε, καταφλέξαι πᾶσαν, ἐμπαθῆ τοῦ σου δούλου διάθεσιν, καί τάς ἀσθενείας, τάς χαλεπᾶς καί δυσφορήτους, καί ξηράναι χειμάρρους τῶν θλίψεων.

Σωτηρίαν σε πᾶσιν, Ὁ Υἱός σου παρέσχε Πάναγνε Δέσποινα, τοῖς πεπιστευκόσιν, εἰς αὑτόν καί Θεόν καταγγέλλουσι, σεσωματωμένον, ἐκ σου σαφῶς διό με σῶσον, ἐκ ποικίλων κινδύνων καί θλίψεων.

ᾨδὴ στ’. Ἱλάσθητι μοι Σωτήρ.
Ἕπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ, ιλέω ὄμματι Δέσποινα, καί νοσημάτων δεινῶν, ἐκλύτρωσαι τάχιον καί πάσης κακώσεως, νῦν προσδοκωμένης, καί παγίδος καί συμπτώσεως.

Σκαιότητος γνωμικῆς, καί φυσικῆς ἐμπαθείας με, καί φρονοῦ τῶν δυσμενῶν, καί πάσης φαυλότητος, Παναγία Δέσποινα, καί κακίας ῥῦσαι, τῆς τοῦ βίου σαῖς δεήσεσιν.

Ὁ διαπλάσας ἡμᾶς ἐν σοι Παρθένε διέπλασται, τήν φύσιν ἐκ τῆς φθοράς, τῶν βροτῶν ρυόμενος˙ κάμε τοίνυν λύτρωσαι, τῶν περιτυχόντων, πειρασμῶν ταῖς σαῖς δεήσεσιν.

Ὁ φλογερός οὐρανός, καί θρόνος ὄντως πυρίμορφος, ὁ ἔμψυχος τοῦ Χριστοῦ, Παράδεισος άχραντε˙ ἡ στάμνος ἡ πάγχρυσος, τῆς ζωῆς τό μάννα, ζωῆς θείας με ἀξίωσον.

Κάθισμα. 

Ἦχος πλ. δ’’. Τό προσταχθέν.
Τὁ ἀλατόμητον πιστοί καί θεῖον ὄρος, τό καθαρώτατον παλάτιον τοῦ Λόγου, τόν πυρίμορφον θρόνον τοῦ παμβασιλέως˙ τήν τράπεζαν, καί λυχίαν τήν χρυσαυγῆ, τήν γέφυραν τήν μετάγουσαν πρός ζωήν τήν οὐράνιον κλίμακα, τήν Θεοτόκον Μαριάμ, ὑμνήσωμεν κραυγάζοντες, χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Στάμνος ἄψυχος πάλαι, σε τήν ἔμψυχον στάμνον ἐδήλου Δέσποινα˙ ζωῆς γάρ μάννα φέρεις, Χριστόν τόν τοῦ θανάτου, τήν πικρίαν ἀμβλύνοντα, τόν ἀληθῇ γλυκασμόν καί φωτισμόν τοῦ κόσμου.

Μἡ ἁρπάσῃ ὡς λέων, ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου ὁ θηριότροπος, μή ὄντος λυτρουμένου, κα σῴζοντος Παρθένε˙ λυτρωτήν γάρ σε κέκτημαι, τήν τόν Σωτῆρα Χριστόν καί λυτρωτήν τεκοῦσαν.

Μακαρία Παρθένε, καταφύγιον πάντων τῶν θλιβομένων πιστῶν, παντοίας ἐπηρείας, καί λύπης καί κακίας, τῶν φθονούντων με λύτρωσαι, καί τῶν πταισμάτων πολλῶν, καί τῶν ποικίλων νόσων.

Ἡ τόν βότρυν τεκοῦσα, τῆς ζωῆς Θεοτόκε τόν ἀγεώργητον, ἀξίωσον καρπούς με, προσφέρειν μετανοίας, τῷ Υἱῶ σου κραυγάζοντα˙ ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός εὐλογητός εἰ.

ᾨδὴ ἡ’. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Τἀ μεγαλεία Πάναγνε, τῶν ποικίλων θαυμάτων σου, πάντες ἐκβοῷμεν, οἱ πιστῶς προστρέχοντες, ταῖς σαῖς αντιλήψεσιν˙ ἀλλά καί νῦν με νόσου δεινῆς, καί τῶν ψυχικῶν, καί σαρκικῶν ἀλγημάτων, ἀπάλλαξον καί δεῖξον ἐρρωμένον κατ’ ἄμφω, δοξάζειν τόν Υἱόν σου Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.

Ῥαγδαιότατως ἔπνευσαν, τῶν φθονούντων οἱ ἄνεμοι καί τῶν δυσχερῶν οἱ ποταμοί προσέκρουσαν, σφοδρῶς τῆ οἰκία μου, τῆ νοητή Παρθένε αγνή˙ ἀλλ’ ὤσπερ ἀφρόν, κυμαινομένης θαλάσσης, διάλυσον τήν ῥύμην τῶν λυπούντων απάντων˙ καί δός μοι σαῖς πρεσβείαις, γαλήνην εἰς αἰῶνας.

Ὁ διαπλάσας πήλινον, ἀνδριάντα τόν ἄνθρωπον, εἶτα καί ψυχήν, αὑτῷ ἐνθείς ἀθάνατον, ἐν σοι διαπλάττεται, καί ἀναπλάττει πάλιν αὑτόν ὀν μοι εὐμενῇ, καί εὐδιάλλακτον δεῖξον, Παρθένε σαῖς πρεσβείαις καί τήν ῥῶσιν παράσχου, καί πάντων τῶν θλιβόντων τήν λύτρωσιν συντόμως.

Φωτοβολείς ἑκάστοτε, τοῖς τό φώς τό ἀνέσπερον, ἀνατεταλκέναι ἐκ τῆς σής Πανάχραντε, νηδύος δοξάζουσι, καί ἀπό φόβου νυκτερινοῦ, καί δαιμονικῆς, καί σκοτεινῆς ἀπαλλάττεις, ἐνέδρας τούς σούς δούλους˙ ἐξ ὤν ῥῦσαι καί σῶσον, κάμε τῶν συνεχόντων δεινῶν ταῖς σαῖς πρεσβείαις.

Ὁ Εἱρμός.
Ἑπταπλασίως κάμινον, τῶν Χαλδαίων ὁ τύραννος, τοῖς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε˙ δυνάμει δε κρείττονι, περισωθέντας τούτους ἰδών, τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ἀνεβόα, οἱ παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἀνύψωσον τό κέρας, τό τῆς Ἐκκλησίας, καί τοῖς πιστοῖς κατ’ ἐθνῶν δε παράσχου ισχύν˙ καί βασιλέων τά σκῆπτρα ἁγνή κραταίωσον.

Νὠθεῖς καί παρειμένας, καί νενικημένας, παρεμβολάς ἀλλοφύλων Παρθένε ἁγνή, τάς τούς πολέμους θελούσας θᾶττον ἀπόφηνον.

Ἡ μόνη συμμαχίᾳ, τῶν σε γεραιρόντων, χριστιανῶν ὀρθοδόξων πρεσβείαις ταῖς σαῖς, Ἀγαρηνούς ὁπλοφόρους τάχει καταίσχυνον.

Συνέτισον Παρθένε, τῶν πιστῶν χορείας, καί κατ’ ἐχθρῶν ἀοράτων καί τῶν ὁρατῶν, κατευοδώσασα σῶσον ἐκ πάσης θλίψεως.

Προσόμοια. 

Ὦ τοῦ παραδόξου.
Χαἶρε πυρίμορφον όχημα˙ χαῖρε αὐγή μυστικῇ, ἐν τῷ κόσμῳ ἡ τέξασα, τόν λαμπρόν καί ἄδυτον, καί ἀνέσπερον ἥλιον, χαῖρε κογχύλῃ πορφύραν βάψασα, ἐκ σῶν αἱμάτων τῷ βασιλεῖ τοῦ παντός, χαῖρε Πανάχραντε, χαῖρε φυλακτήριον πάντων πιστῶν, τῶν προσκαλουμένων σε, ἐν πεποιθήσει ψυχῆς.

Χαἶρε πεσόντων ἀνόρθωσις, χαῖρε πεινώντων τροφῇ, χαῖρε πλοῦτε ἀσύλητε, καί πενήτων ἄχραντε, θησαυρός ὁ ἀκένωτος, τῶν ἀσθενούντων χαῖρε ἐπίσκεψις, τῶν θλιβομένων, χαῖρε παράκλησις, χαῖρε βοήθεια, τοῖς προσκαλουμένοις σε καί ἀρραγές, ὅπλον καί ὀχύρωμα, καί τεῖχος ἄρρηκτον.

Χαἶρε μυστικέ παράδεισε, ξύλον ζωῆς τόν Χριστόν, ἐν κοιλία σου φέρουσα, καί τεκοῦσα ἄφθορε, εἰς ἡμῶν ἀναβίωσιν, τῶν νεκρωθέντων, γεύσει τοῦ ξύλου ποτέ, καί τῷ θανάτῳ ὑποκυψάντων κακώς˙ χαῖρε παμπόθητε, καί παντομνημόνευτε χαῖρε βροτοῖς, θείαν ἀγαλλίασιν παρεχομένῃ ἀεί.

Σώσόν με πάναγνε Δέσποινα, ἡ τόν Σωτῆρα Χριστόν, ἀπορρήτως γεννήσασα˙ σε γάρ μόνην κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου, τεῖχος καί σκέπην καί ἀγαλλίαμα, καί τῆς ψυχῆς μου θείαν παράκλησιν˙ σύ οὑν με λύτρωσαι, ἀκοιμήτου σκώληκος καί τοῦ πυρός, τοῦ διαιωνίζοντος Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.