ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Ου η ακροστιχίς.

«Θρήνος βροτοίς πέφυκεν εκ Θεού χάρις».

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. δ’’. Ὑγράν διοδεύσας.
Θρηνῴδη τόν βίον Μῆτερ Θεοῦ, στενόν καί πικρόν τε, καί δακρύων πλήρη μοι δος˙ ὅπως ἀποπλύνω μου τόν ῥύπον, καί καθαρός τῷ Κριτή παραστήσωμαι.

Ῥευστής καί γεώδους καί ῥυπαρᾶς, τυχών συζυγίας, οὑκ ἠδέσθην τό τῆς ψυχῆς, λαμπρότατον κάλλος Θεομῆτορ, ἀλλ’ ἡδοναῖς ἠχρειώθην τοῦ σώματος.

Ἡ πύλη τῆς θείας ἀνατολῆς, ἂνοιξον μοι πύλας, μετανοίας καί ἐκ πυλών, τῆς θανατηφόρου ἁμαρτίας, τῆ μεσιτείᾳ σου ῥῦσαι με Δέσποινα.

Νηστεί καί δάκρυσι καί κλαυθμῷ, Θεός ιλεούται, Θεομῆτορ τοῖς κατ’ ἐμέ, ἀφρόνως αὑτόν λελυπηκόσιν, ὀν μοι πρό τέλους ἰλέωσαι Δέσποινα.

ᾨδὴ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ὁυρανίων Ἀγγέλων, λειτουργικά πνεύματα, ἐπί τῆ ἐμή καταπτώσει πικρῶς εθρήνησαν˙ καί ἐπεγέλασαν, τῶν ἀερίων δαιμόνων, τά ζοφώδη πνεύματα Θεογεννήτρια.

Συμμετρία τῶν πόνων τοῖς ταπεινοῖς ἄχραντε, τό τῆς ἀρετῆς γεωργεῖται μέλι πανθαύμαστον˙ διό ἐνίσχυσον, τήν παναθλίαν ψυχήν μου, ταπεινῷ φρονήματι ἐμπολιτεύεσθαι.

Βασιλέως θυγάτηρ καί ἀληθῶς Δέσποινα, καί παμβασιλέως Δεσπότου Μήτηρ ὑπάρχουσα, τήν βασιλεύουσαν, νῦν ἐπ’ ἐμοί ἁμαρτίαν, οἵα δούλην ἄτιμον μακράν ἐξόρισον.

Ραντισμῷ τῶν δακρύων τό δυσειδές Δέσποινα, τῶν ἁμαρτιῶν μου καθάρισον καί ἀπόπλυνον, τά σεσηπότα μου, καί ἀποζέσαντα ἕλκη, καί ὑγείαν δέομαι δός μοι τῷ δούλῳ σου.

ᾨδὴ δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὁί πεσόντες ἀνάστησε, ὁ Χριστός κελεύει μή ἀντιτείνωμεν, ἀλλά μᾶλλον προσληψώμεθα, τήν αὑτοῦ Μητέρα πρός συμπάθειαν.

Τἴς τόν Πέτρον διέσωσε; Πάντως ἡ μετάνοια Θεονύμφευτε, καί λῃστήν πόρνην καί άσωτον˙ οὕς με μιμηθῆναι καταξίωσον.

Ὁ τοῖς πᾶσιν ἀχώρητος, Πάναγνε χωρεῖται ἐν τῆ νυδύϊ σου, διασῴζων με χρηστότητι, τόν βεβυθισμένον ἁμαρτήμασιν.

Ίκετεύω σε Δέσποινα, μή ἐγκαταλίπῃς με ὤρα θλίψεως, ἀλλά ἵλεῳς μοι φάνηθι, καί τῆς τῶν δαιμόνων ῥύου τρώσεως.

ᾨδὴ ἕ’. Ὀρθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε.
Στολήν τήν τοῦ βαπτίσματος ἀχρειώσαντι, πολλῶν τῶν δακρύων μοι, χρείᾳ τοῦ ταύτην καθάρασθαι.

Πλανώμενον τόν νοῦν μου τοῦ κόσμου τῆ φαντασίᾳ, σύ τοῦτον ἐπίστρεψον, φόβῳ κολάσεως Δέσποινα.

Ἕπίβλεψον εἰσάκουσον δέομαι, τῆς φωνῇς μου καί πάσας ἐξάλειψον, τάς ἁμαρτίας μου Πάναγνε.

Φὠτί τοῦ σου προσώπου με λάμπρυνον, τόν σόν δοῦλον νύμφη ἡλιόμορφε, ἐσκοτισμένον τοῖς πάθεσιν.

ᾨδὴ στ’. Χιτῶνα μοι παράσχου.
Ὗμνείν ἀδιαλείπτως τόν Θεόν, Παρθένε ὀφείλομεν, καρδίᾳ καί στόματι˙ ἀλλ’ ἡμεῖς τῆ ῥᾳθυμίᾳ κρατούμεθα.

Κινδύνων πολυπλόκων καί δεινῶν, ἁγνῇ περιστάσεων, νῦν τῶν λυπούντων με, ἐξελοῦ τόν ἀθλιώτατον δοῦλον σου.

Ἕν ὤρα τοῦ θανάτου μου σεμνῇ, βοήθεια φάνηθι˙ καί ῥῦσαι δαιμόνων με πονηρῶν τῶν ἐκζητούντων ἁρπάσαι με.

Νηστεύσωμεν ὡς ἔχομεν καιρόν, κλαύσωμεν πενθήσωμεν, ἶνα τρυφήσωμεν, καί χορεύσωμεν ἐκεῖσε αἰώνια.

Κάθισμα. 

Ἀνέστης ἐκ νεκρών.
Ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, ἐν τῷ κόσμῳ κατῆλθε, καί Ἄγγελος φωτός, τῆ Παρθένῳ ἐβόα, χαῖρε εὐλογημένῃ, ἡ παρθενίαν, μόνη φυλάξασα, χαῖρε ἡ συλλαβοῦσα, τόν πρό αἰώνων Θεόν καί Κύριον˙ ἶνα τῆς πλάνης σώσῃ ὡς Θεός, τό γένος τῶν ἀνθρώπων.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἕκ χειμῶνος τό ἔαρ, καί ἐκ ζάλης γαλήνη Ἀγνή προέρχεται, ἐκ ζόφου δε πταισμάτων, τό φώς τῆς ἀπαθείας, μετανοίᾳ εισέρχεται˙ οἱ ἐμπαθεῖς τοιγαροῦν θαρρῶμεν μεταγνόντες.

Κυριώνυμε Κόρη, ἡ Θεόν σαρκωθέντα ἡμῖν κυήσασα, πολλαῖς κυριευθεῖσαν, ἀτόποις ἁμαρτίαις, τήν ψυχήν μου διάσωσον, εὐλογημένῃ ἁγνῇ, ἶνα σε μακαρίζω.

Θρόνος πύρινος ὤφθης, καί παλάτιον θεῖον τοῦ παντοκράτορος, τοῦ κόσμου σωτηρίᾳ, καί σκέπη τοῖς βοῶσι, τῷ Υἱῶ σου Πανάμωμε˙ ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἰ.

Ἕξ ἱδρώτων καί κόπων, στεναγμῶν τε καρδίας Θεογεννήτρια, συναίσθησις γεννάται˙ ἀπάθειαν δ’ ἐκ ταύτης, ἦς καί φθᾶσαι τούς πρόποδας, ἀξιωθείην ἐγώ, ὁ πταίσας ὑπέρ πάντας.

ᾨδὴ ἡ’. Τόν βασιλέα.
Ὁ βασιλεύς μέν, τῶν οὐρανῶν θέλει πάντας, τήν αὑτοῦ πληρώσαι βασιλείαν˙ ἡμεῖς δε Παρθένε τήν γέενναν ποθοῦμεν.

Ὗπέρ τήν κτίσιν, κόσμου παντός Θεομῆτορ, τοῦ παντός ὁ Κτίστης τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἁμαρτανόντων ποθεῖ τήν σωτηρίαν.

Χριστού παθόντος, ὑπέρ ἡμῶν χρεωστοῦμεν, καί ἡμεῖς παθεῖν ὑπέρ ἐκείνου, καί πάθη νεκρώσαι, πιστοί τά ψυχοφθόρα.

Ἀγνή Παρθένε, χριστιανῶν ἡ προστάτις, ἐξελοῦ ἡμᾶς πάσης ανάγκης˙ ἶνα σε ὑμνῶμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὁ Εἱρμός.
Τόν βασιλέα, τῶν οὐρανῶν ὀν ὑμνοῦσι, στρατιαί τῶν Ἀγγέλων ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ῥανίδα μοι ἐλέους, στάξον Θεομῆτορ, καί τῆς ἀγνοίας, τόν ζόφον απέλασον˙ σύ γάρ ἐκύησας μόνη βροτῶν τήν λύτρωσιν.

Ἰλύϊ τῶν παθών με συγκεκαλυμμένον, καί ἡδονῶν τῷ βορβόρῳ σπιλούμενον, ὡς ἀγαθή μου προστάτις κάθαρον Δέσποινα.

Σταυροῦ τῆ πανοπλίᾳ, κράτυνον τήν πίστιν, τῶν φιλοχρίστων Ἀνάκτων φιλάνθρωπε, τῆς σε τεκούσης πρεσβείαις ὡς πολυέλεος.

Σεισμοῦ λιμοῦ πυρός τε, καί αἰχμαλωσίας, καί ἐμφυλίου πολέμου ἐκλύτρωσαι, τήν σε γεραίρουσαν ποίμνην Θεοχαρίτωτε.

Προσόμοια. 

Τι ἡμᾶς καλέσωμεν.
Χαἶρε ἀειπάρθενε Δέσποινα, ἡ τόν φύσει ἀγαθόν ἐκμιμουμένῃ ἀγαθῇ, καί προσόντων τῶν αὑτοῦ πρῶτον καί ἔξοχον ἁγνή, πλουτοῦσα Μητρικῶς τήν ἀγαθότητα, διό καί ἀγαθύνεις τούς ὑμνοῦντας σε, ὡς συμπαθῇς καί φιλάγαθος, καί ὁδηγεῖς πρός ἀπόλαυσιν, Πανάχραντε, ἀγαθῶν τῶν αἰωνίων αὑτούς.

Χαἶρε Θεοῦ σκήνωμα ὄλβιον, βασιλέως ὑψηλόν, λαμπρόν ἀνάκτορον ἁγνῇ, ἀχειρόπλοκος νυμφών, χρυσοπορφύρωτος παστάς˙ ὁ θάλαμος ὁ εὔοσμος καί πάντιμος, τό ἔμπνουν, λιθομάργαρον παλάτιον, χαῖρε ὁ θρόνςο ὁ πάγχρυσος, ἀνθρακοφόρος πυράγρᾳ τε, καί ἔμψυχος τοῦ ἀΰλου πυρός ἄχραντε.

Χαἶρε Μαριάμ Κυριώνυμε, ἡ Κυρία παντός Κόσμου, χρηματίσασα σεμνή, ὡς τόν Κύριον Κυρίων ἀποτέξασα Χριστόν˙ κυρίως, οὖσα ἀειπάρθενος, ἁγνείας, παγκτησίαν ὑπερτέλειον, κεκυρωμένως πλουτίσασα, νόος ψυχῆς τε καί σώματος, ἡ σύμπαντα, ὡς Κυρία δοῦλα γέγονεν.

Δὅς μοι διανύειν τό βίον μου, δία πάντων τῶν σεπτῶν, τοῦ σου Υἱοῦ μακαρισμῶν, τοῦ πτωχεύειν τῷ νοῖ, πενθεῖν πραΰνεσθαι πεινῆν, διψῆν τε μετ’ ἐφέσεως τό δίκαιον˙ ὑπάρχειν, καθαρόν καί ελεήμονα˙ ποιεῖν εἰρήνην διώκεσθαι, ὑπέρ Θεοῦ Παναμώμητε˙ καί χαίρειν με, ἐπί τούτοις ἀγαλλόμενον.