ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’, ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΟΡΙΟΥ. 

Ου η ακροστιχίς.

«Τέλος με σώσον τον ανάξιον Κόρη Παύλον».

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. δ’’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Τἦς πρός ἐμέ σου συμπαθείας Ἂχραντε, τήν ὑπερβάλλουσαν, πώς δυνηθῶ χάριν, ἀνυμνήσαι Δέσποινα; ἤ πώς σου τό ἐξαίρετον, τῆς προνοίας δοξάσω, ὅτι θανάτου διέσωσας, τόν πολλάκις τούτου με ἄξιον;

Ἕn ἀνομίαις συλληφθείς ὁ ἄθλιος, ὅλος γεγένημαι, ἁμαρτιῶν πλήρης, μή εἰδώς τί έτερον˙ μόνος γάρ ἐγώ γέγονα, σκεῦος ἄχρηστον πάντῃ, τῷ φιλανθρώπως με πλάσαντι˙ Δέσποινα τοῦ κόσμου βοήθει μοι.

Λὗσον παθών μου τήν ὀμίχλην Πάναγνε, φωτί τοῦ τόκου σου, τά ζοφερά νέφη τῶν ἐμῶν προλήψεων, πόρρω ἀπελαύνουσα, τῆς ἐμῆς διανοίας, καί καθαρόν ἀπαθείας μου, φέγγος τῷ σῶ δούλῳ ἀνάτειλον.

Ὁίμοι τῷ φαύλη συνηθείᾳ Δέσποινα, συνεχομένῳ δεινῶς! Οἷμοι βροτῶν μόνῳ, τῷ κατολισθήσαντι, εἰς ἀπωλείας βάραθρα, καί παθών δυσωδίας, ἀνεχομένῳ καί μένοντι, τήν ἐκ τοῦ πυρός τούτων ἔκτισιν.

ᾨδὴ γ’. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.
Σύνδρομον ἔχω ἀληθῶς, τῆ τῆς σαρκός μου γεννήσει, τό τοῖς πάθεσιν αὑτοῖς ὑπαχθῆναι, καί ἀλόγως τοῖς αὑτῶν, ὑπηρετήσαι πράγμασι˙ φεῦ μοι τῷ ταλαιπώρῳ! Δέσποινα πάντων βοήθει μοι.

Μἴαν ἡμέραν τῷ Θεῶ, μετανοῶ τάς δε πάσας, παροργίζω τήν αὑτοῦ εὐσπλαγχνίαν, ὁ ἀναίσθητος ἐγώ, καί τήν ψυχήν αμείλικτος˙ ἀλλά μακροθυμεῖν μοι, τοῦτον δυσώπει Πανάχραντε.

Ἕταλαιπώρησα δεινῶς, καί κατεκάμφθην εἰς τέλος, βαρυτάτοις τῶν κακῶν μου φορτίοις, οἷς ὑπέκυψα ἑκών, ἐκ παίδων ὁ ἀνόητος, ἀλλά μή με παρίδῃς τούτοις ἁγνή ἀπολλύμενον.

Σὠμά καί πνεῦμα καί ψυχήν, μεμολυσμένος ὑπάρχων, περιέχομαι σπιλῶν τόν ἀέρα, καί τοῖς ἔργοις μου τήν γῆν, μιαίνων ὁ ταλαίπωρος, ἀλλά μεταβολῆς με, τρόποις Παρθένε βελτίωσον.

ᾨδὴ δ’’. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ὦς ἐν νυκτί, μόνος ἐκ πάντων πορεύομαι, ἔργα πράττων, τά τοῦ σκότους ἄξια, καί τούς βροτῶν λήσειν ὀφθαλμούς, ὅλως ἠπειγμένος, Θεόν λαθεῖν οὐ δεδύνημαι˙ παρ’ οὐ δικαία κρίσει, ἐκδοθήσομαι σκότει, ἀλλ’ ἐντεῦθεν ἁγνή με οικτείρησον.

Στενῶ πικρῶς, ἐκ βάθους νῦν τῆς καρδίας μου, ἐννοῶν μου, τήν ἀπερινόητον, πληθύν κακῶν τήν ὡς ἀληθῶς, ψάμμον τῆς θαλλάσσης, τῷ ἀριθμῶ υπερβαίνουσαν˙ διό με Θεοτόκε, πρό τοῦ τέλους εὐχαῖς σου, ἐπιστρέψασα σῶσον τόν δοῦλον σου.

Ὁὒκ εὐτονεῖ, γένος βροτῶν προσευχόμενον, ἰλεώσαι Θεόν οἷς ἐξήμαρτον, ἐπί τῆς γῆς μόνος τήν ψυχήν, τῆς δυσωδεστάτης, παθών ἐμπλήσας αισχρότητος˙ εἰ μή σύ Θεοτόκε, τοῦ Θεοῦ μου ἡ Μήτηρ, ἐξιλάσῃ καί σώσης τόν δοῦλον σου.

Νὗν ἐπ’ ἐμέ, στένει τῆς γῆς τά πληρώματα, τήν τοῦ Κτίστου ἄγαν ἐκπληττόμενα, μακροθυμίαν καί ἀνοχήν, ἐπί τοῖς πολλοῖς μου, καί ὀλεθρίοις συμπτώμασι˙ καί γάρ τήν κτίσιν Κόρη, συνεκίνησα πᾶσαν, τά δεινά θαμβουμένην μου πταίσματα.

ᾨδὴ ἕ’. Ἶνα τι με ἀπώσω.
Τὤν ἀψύχων τήν φύσιν, Κόρη ἐν οἷς μόνοις οὑκ ἔδει ἐκμιμησάμενος, ἐν οἷς ἔδει ταύτᾳ, οὑκ ἐπείσθην ζηλώσαιο ἄθλιος, παραβάς τούς νόμους, τούς φυσικούς καί παρά φύσιν, βιωτεύσας διό με ἐλέησον.

Ὁί τοῦ σκότους προστάται, ἔργων τῶν αὑτῶν ἐν μυήσει με ἔθεντο καί ἑτέρων αὖθις, δι’ αὑτῶν ἀσεβῆ με διδάσκαλον˙ οἷμοι τι ποιήσω! Ὁ τούς πολλούς ἐν τοῖς κακοῖς μου, παγιδεύσας Πανάχραντε σῶσον με.

Νεκρωθήναι τῷ κόσμῳ, πᾶσι νομισθείς τοῖς εἰδόσι με Πάναγνε, ἐναντίαν Κόρη, τῆς αὑτῶν ὑπολήψεως ἔρχομαι, διοδεύσας τρίβον, ὁ δυστυχής ἀλλ’ ὄντως φεῦ μοι! Ειμή τάχος αὑτῆς ἀπαγάγῃς με.

Ἀμαρτίαις ἐπαύξω, ἄλλας ἁμαρτίας ὁ τλήμων ἑκάστοτε, καί ἐπισυνάγω, τῆς γεέννης τό πῦρ τό ἀνύποιστον, ἐν τῆ παναθλία ἐμοῦ ψυχή ἀφοῦ με ῥῦσαι, πρό τῆς πείρας ἐκείνης Πανάμωμε.

ᾨδὴ στ’. Ἱλάσθητι μοι Σωτήρ.
Νεκρός ἐκ πάντων καλῶν, ὑπάρχων πάντῃ καί ἄχρηστος, ἐν μόνοις φθοροποιοῖς, ἔργοις οὑκ αἰσχύνομαι, ζῶν καί αγαλλόμενος˙ ὦ πώς οὑκ αἰδοῦμαι, τῆς ψυχῆς μου τό ἀξίωμα!

Ἀπάσης μέν ἐντολῆς, ἐξέκλινα ὁ ταλαίπωρος, κατήχθην δε ἐν σπουδή, πρός τά ἀπευκτότατα, τῆς κακίας βάραθρα, δία ῥαθυμίας, ἀλλ’ ἐπίστρεψόν με Δέσποινα.

Ξηρά καί ἄκαρπος γῆς, καρπῶν τοῦ Πνεύματος γέγονα, χερσομανούσα δεινῶς, καί ὕλη φλογώσεως τοῦ πυρός τοῦ μέλλοντος, βλαστάνουσα Κόρη˙ ἀλλά σύ με μετασκεύασον.

Ίδοῦ με πᾶσα κακῶν, περιεκύκλωσε θάλασσα, καί ποταμοί τῶν παθών, ἐπῆραν φωνάς αὑτῶν, ἐπ’ ἐμέ Πανάχραντε, ὤν τῆς καταιγίδος, καί ἀτάκτου φοράς ρύσαί με.

Κάθισμα. 

Τήν σοφίαν καί Λόγον.
Φωτεινήν σε νεφέλην καί λογικήν, θεϊκήν ὄντως δρόσον καί μυστικήν, ὕδωρ τό ἁλλόμενον εἰς ζωήν τήν αἰώνιον, καί σωτηρίας ὄμβρον, ομβρίσασαν Δέσποινα, ἐπεγνωκώς αἰτοῦμαι, τήν σήν αγαθότητα˙ δός τῆ κεφαλή μου, κατανύξεως ὕδωρ, πηγήν τε βλυστάνουσαν, ὤσπερ νάματα δάκρυα, ἶνα ἄνωθεν πλύνῃ με, ἐκ τοῦ ῥύπου πταισμάτων μου, καί χιόνος δείξῃ με λευκότερον, ἐπί σε γάρ ἐλπίζω, ὁ ἀχρεῖος ἱκέτης σου.

ᾨδὴ ζ’. Θἑοῦ συγκατάβασιν.
Οὑκ ἔχω κατάνυξιν, οὐδέ ταπείνωσιν ἐν καρδία μου, οὔτε μήν ἀγρυπνίαν, οὐ προσευχήν τε οὐδέ εγκράτειαν˙ οὐ τινός ἄλλους ἀγαθοῦ ενέργειαν˙διο βοῶ δωρεάν Δέσποινα σῶσον με.

Νοός ἀμαυρότητι, οὑκ ἐκτησάμην ὅλως μετάνοιαν, οὐ μελέτην θανάτου, οὐ σωφροσύνην ὄντως οὐ φρόνησιν, ἀλλ’ οὐδ’ ἀνδρείαν οὐ δικαιοσύνην τε, διό βοῶ δωρεάν Δέσποινα σῶσον με.

Κὀμῶν ἐν τοῖς πάθεσι, καί θάλλων πᾶσιν ἐν ἁμαρτήματι, προσοχῆς θείου φόβου καί προσεδρίας Θεῶ παρημέλησα˙ ἀγάπης πάσης, ἐλπίδος καί πίστεως˙ διό βοῶ δωρεάν Δέσποινα σῶσον με.

Ὁυκ ἔστιν ὅς ἥμαρτεν, ἐν γῆ τις πλέον ἐμοῦ Πανάχραντε, οὐδέ ἐστίν ὅς οὕτω, παρώργισε τόν ποιήσαντα, ζήσας ἀσώτως ὡς ἐγώ ὁ άθλιος˙ διό βοῶ δωρεάν Δέσποινα σῶσον με.

ᾨδὴ ἡ’. Ἕπταπλασίως κάμινον.
Ῥῦσαι κακῶν ἀπᾴσῃς με, συνηθείας Πανάχραντε, δός μοι καθαράν, ἐπιστροφήν πρός Κύριον, ἁγνείας οἰκείωσιν, τοῖς ὑπερτάτοις κάλλεσι, σώφρονα Παρθένε, ποίησόν μου τόν βίον˙ καί πᾶσαν ἀγαθῶν μοι μετουσίαν παράσχου, ὅπως δοξολογώ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ἡ φώς θεοῦ τό ἄφραστον, τοῖς βροτοῖς ἀνατείλασα, φώτισον ψυχῆς μου, τάς αἰσθήσεις δέομαι, τό σκότος διώκουσα τῆς δεινῆς ἀμελείας μου˙ ἀναψόν μοι πῦρ, ἐν τῆ καρδία Παρθένε, τοῦ πόθου τοῦ Υἱοῦ σου, καί τῆς τούτου γλυκείας, πλῆσον με εὐφροσύνης εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Πἄσαις καλῶν ἰδέαις με, κατακόσμησον Δέσποινα˙ πλήρωσον χαράς, πνευματικῆς τόν δοῦλον σου, τῷ κύκλῳ στεφάνωσον, τῶν ἀρετῶν Πανάμωμε˙ ἔμπλησον παντοίας, δωρεῶν μετουσίας, καί μέτοχον με δεῖξον, οὐρανῶν βασιλείας, κἀν μου ὑπέρ ἀξίαν, τό αἰτηθέν ὑπάρχει.

Ἀνεπιστρόφω νεύματι, ἀκλινεῖ τε ὁρμήματι, τήν πρός ἀρετήν ἀνεμποδίστως στέλλεσθαι, πορείαν ευόδωσον, καί τοῖς πρόσω ἐκτείνεσθαι, τῶν ὄπισθεν ἁπάντων, ἐπιλαθόμενον με˙ καί θέρμην μετανοίας, καί εὐχῶν μοι παράσχου,Παρθένε ἶνα πόθῳ, ὑμνῶ σε εἰς αἰῶνας.

Ὁ Εἱρμός.
Ἑπταπλασίως κάμινον, τῶν Χαλδαίων ὁ τύραννος, τοῖς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε˙ δυνάμει δε κρείττονι, περισωθέντας τούτους ἰδών, τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα˙ οἱ παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.
Ὗμνήσαι πώς ἰσχύσω τήν καθαράν, ὁ ψυχήν καί καρδίαν ἀκάθαρτος, πώς τήν ἁγνήν λόγοις εὐφημήσω ὁ ἐναγής; Πώς ἤν ὁρᾶν συστέλλονται, τάξεις τῶν Ἀγγέλων βλέπειν ἐγώ, τολμήσω ἐν εἰκόνι, οὕτω κακῶς ὡς ἔχω; Διό μοι Δέσποινα οἰκτείρησον.

Λαβούσα δεξιάς με Κόρη χειρός, βασιλεῖ ἀθανάτῳ οἰκείωσον, τῷ σῶ Υἱῶ, τήν τῶν ἐσφαλμένων μοι παρασχεῖν, αἰτοῦσα θείαν ἄφεσιν, καί βίου διόρθωσιν παντελή˙ καί γάρ σε προστασίαν, ἐλπίδα τε καί σκέπην, καί ζῶν καί θνήσκων ἐπιγράφομαι.

Ὁ λόγος ὀν ἐλάλησα νῦν πρός σε, οὐ τό πάν τῶν κακῶν μου ἠρίθμησε, οὐ τά κρυφή, αἴσχη ἀπεκάλυψεν ἀλλ’ αἰδοῖ, τῆς τῶν ἀνθρώπων γνώσεως, ἔκρυψε τά πλείονα συσταλείς˙ σύ δε μου δεχομένῃ, τήν πρόθεσιν Παρθένε, δός μοι τελείαν τούτων ἄφεσιν.

Νυμφώνος ἀθανάτου ἐπιτυχεῖν, καί τρυφῆς Παραδείσου ἀξίωσον, τόν ἐπί γῆς, μόνην σε ἐλπίδα μετά Θεόν, μόνην πρεσβείαν ἔχοντα, μόνην προστασίαν μόνην ἰσχύν, διό ἐνδιαθέτως, τολμῶντα ταύτᾳ λέγειν, Δέσποινα σῶσον με τόν δοῦλον σου.

Προσόμοια. 

Κύριε εἰ καί κριτηρίῳ παρέστης.
Χαἶρε ἡ λευκοφαῆ μαργαρίτην, καί διαυγῆ καί πολύτιμον, ἐκ κοκκοβαφῶν σου αἱμάτων, συμπεπηγμένον γεννήσασα, τόν ταῖς γλυκείαις αὑτοῦ, καί φωτοβόλοις λάμψεσι, παντός τοῦ κόσμου τό ζοφῶδες, καταυγάζοντα Πανύμνητε.

Χαἶρε ἡ βρεφοπρεπώς ἐν ἀγκάλαις, ταῖς σαῖς Παρθένε βαστάσασα, τόν ἐφ’ ὑψηλοῦ θρόνου δόξης, Θεοπρεπώς καθεζόμενον˙ καί ἐν τοῖς στέρνοις τοῖς σοῖς, ὑπνώσαντα κρατήσασα, τόν ἀνύστακτον καί πάντα, ἐφορῶν ὄμμα ἔχοντα.

Χαἶρε ἡ ὑπέρ μέλι γλυκάζον, τόν αἰσθητόν Κόρη φάρυγγα, καί ὑπέρ κηρίον ἡδῦνον, γλῶσσαν ἁπάντων καί λάρυγγα, καί ἀμβροσίας αὑτῆς, μᾶλλον καταγλυκαίνουσα, ἐν τῷ γλυκεῖ ὀνόματι σου, τάς καρδίας τῶν υμνούτων σε.

Ἕκδυσόν με τόν πενθήρη χιτῶνα, καί σωτηρίου με ἔνδυσον, καί ἀγαλλιάσεως θείας, καί εὐφροσύνης ἱμάτιον, ὅπως μή ἐκβληθῶ, γάμου μή ἔχων ἔνδυμα, ἐκ τοῦ νυμφῶνος τοῦ Υἱοῦ σου, Θεοχαρίτωτε Δέσποινα.