ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’ ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

 ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΠΗΝΟΥ.

Ὥς ὁρᾶται ἔν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδή ἆ’. 

Ἦχος πλ. δ’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Θεία προνοίᾳ γεγονώς εἰς ὕπαρξιν, καί κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, τό νοερόν οϊμοι! τῆς ψυχῆς ἐμόλυνα, ταῖς πρός τό χεῖρον νεύσεσιν· άλλά σύ τῆς γεέννης, ῥῦσαι Παρθένε καί σῶσον με· ὅπως εὐχαρίστως δοξάζω σε.

Μεμολυσμένην μυσαροῖς ἐν πάθεσι, φέρω συνείδησιν· καί ὡς σαπρόν δένδρον, βρίθω ἀμαρτήμασι· Δέσποινα δός γενέσθαι με, ξύλον πεφυτευμένον, ἐν διεξόδοις δακρύων μου, καί καρποφορήσαι μετάνοιαν.

Καλῶν ἰδέαις τήν ψυχήν μου καλλῦνον, ἡ καλλονῇ Ἰακώβ· ἤν ὁ Θεός Λόγος, ὡς καλήν καί ἄμωμον, ἠγαπηκώς ἐσκήνωσε, καί παθών εἰδεχθείας, τό δυσειδές με χιτώνιον, διά ἀπαθείας ἀπόδυσον.

Ναόν με δεῖξον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ καθαρά τοῦ Θεοῦ, καί άληθής Μήτηρ, ἡ πανυπερθαύμαστος· σέ γάρ προστάτιν κέκτημαι, καί ὑπέρμαχον πάσαις, βιωτικαῖς περιστάσεσι· καί πρός τόν Θεόν πρέσβυν ἄγρυπνον.

ᾨδή γ’. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.
Ἡ ὑπέρ φύσιν ἐν γάστρι, ἄνευ σπορᾶς συλλαβούσα· καί τόν Λόγον ὑπέρ λόγον τεκούσα, παρά φύσιν ἐν πολλοῖς, ἡμαρτηκότα δέξαι με· καί τοῖς ἀλόγοις ζώοις, ὁμοιωθέντα ἐλέησον.

Ὑπερνικᾷς μόνη Ἁγνῇ, τούς γηγενεῖς ἐν ἁγνεία· καί ἐγώ ἐν ἀσωτίᾳ τήν φύσιν τῶν Ἀγγέλων ὅθεν σύ, Τιμιωτέρᾳ πέφυκας· καγώ δαιμόνων χείρων ἀλλά με σῶσον τόν ἄσωτον.

Εἴ καί κατήντησα σεμνῇ, εἰς λάκκον ταλαιπωρίας, καί εἰς βόθρον ἀπογνώσεως ὅλος· ἀλλ’ εἰδώς σου τήν πολλήν, καί ἄμετρον συμπάθειαν, χεῖρας σοι ἀνατείνω· καί γοῦν οἰκτείρασα σῶσον με.

Ἴνα δοξάζω εὐλαβῶς, καί εὐσεβῶς προσκυνῶ σε, ἐξελοῦ με τόν ἀχρεῖον σου δοῦλον, ἐκ παντοίων πειρασμῶν, κινδύνων τε καί θλίψεων, καί νοσημάτων Κόρη, καί τῆς μελλούσης κολάσεως.

ᾨδή δ’. Σύ μου ἰσχύς.
Σύ τῆς ἐμῆς, καρδίας τό ἀγαλλίαμα· Θεοτόκε σύ μου τό κραταίωμα· σύ μου τό καύχημα καί τό φῶς· σύ μου θυμηδία· σύ δόξα καί ἐγκαλλώπισμα· ζωή πνοῇ γλυκύτης, ἡδονῇ εὐφροσύνῃ καί χαρά καί τρυφῆς ἡ ἀπόλαυσις.

Ἐκ ῥυπαρῶν, δέχου χειλέων ἐγκώμια, ἡ Ἀγίᾳ Κόρη καί Πανύμνητος· καί καταφύγιον ἀψευδές, τῷ κατεγνωσμένω, γενοῦ μοι καί ἱλαστήριον· καί ῥῦσαι με τοῦ ᾄδου, τῆς πίκρας καταδίκης, ταῖς πρεσβείαις σου Θεοχαρίτωτε.

Ἡ τῶν πιστῶν μόνη ἑτοίμη βοήθεια, βοηθείας χεῖρα ἡμῖν ἔκτεινον, καί ὐπερμάχησον τῆς ἡμῶν, Κόρη εὐτελείας, καιρώ πολέμου δεόμεθα· φωναῖς χαριστηρίοις, ὅπως ἀδιαλείπτως, τήν θερμήν σου ὑμνῶμεν ἀντίληψιν.

Καταπειθής, τῷ πράττειν φαύλα γενόμενος, ἐκ τοῦ πράττειν, ἦλθον εἰς συνήθειαν· ἐκ συνηθείας δέ εἰς ψιλήν, διάθεσιν εἶτα, ἐκ διαθέσεως ἔφθασα, εἰς ἕξιν ἤ δέ ἕξις, οἵα φύσις δεύτερα, ἐγκειμένῃ τό ἔθος ὥς χρέος ζητεῖ.

ᾨδή ἕ’. Ἴνα τί με ἀπώσω.
Ῥαθυμίας τῷ ὕπνω, καί τῆς ἀμελείας τῷ κάρω βαρούμενος, ἀναισθήτως ἔχω, καί ἔν ζόφω παθών περιφέρομαι· ἀλλά φώτισόν μου, τούς ὀφθαλμούς φωτός ἡ πύλη· ἴνα μή ἀφυπνώσω εἵς θάνατον.

Σοί προσπίπτω καί κράζω, νέκρωσον Πανάμωμε τήν βασιλεύουσαν, ἐν ἐμοί καί ζῶσαν, ἆμαρτίαν νόος ἀρρωστήματι· καί ζωῆς με θείας, ἐν μετοχῇ ποίησον Κόρη, νεκρωθέντα σαρκός τῷ φρονήματι.

Νεανίας ἀφλέκτους, τρεῖς ἐν φλογοτρόφω χωρίῳ χορεύοντας, καί καταπατοῦντας, ἡδονῶν τήν παφλάζουσαν κάμινον, τῆς ψυχῆς μου δεῖξον, τό τριμερές ἡ τῆς Τριάδος, τῆς Ἁγίας τόν ἔνα γεννήσασα.

Ὀμβροτόκον νεφέλην, ὕδωρ ἐπιρραίνουσαν τῆς ἐπιγνώσεως, καί τούς ἐκτακέντας, ἀγνωσίας φλογμώ καί ἐκλείποντας, ἀναψύχουσαν τε, καί δροσερώς ἀνακτωμένην, σε γινώσκομεν Κόρη Πανύμνητε.

ᾨδή ς’. Ἱλάσθητι μοι Σῶτερ.
Ἀθέων Ἀγαρηνῶν, τά βέλη σύντριψον Δέσποινα, καί πᾶσαν ἐπιβουλήν, δαιμόνων ματαίωσον, λαόν χριστεπώνυμον, σκέπων καί φυλάττων· ἴνα πόθω σε δοξάζωμεν.

Μαρίᾳ τό καθαρόν, καί πάνσεπτον ἐνδιαίτημα, τοῦ πάντων Δημιουργοῦ, ψυχῆς καθαρτήριον, παράσχου μοι δάκρυον, καί ἐπάκουσον μου, τῆς δεήσεως Πανάμωμε.

Παλάτιον νοητόν, τοῦ βασιλέως γεγένησαι· διό σε ἐκδυσωπῶ, ἀνάνειξον οἶκον με· τῆς Τριάδος Δέσποινα, τά ζοφώδη πάθη, τῆς ψυχῆς μου ἀπελαύνουσα.

Λαμψάτω νῦν ἐπ’ ἐμέ, ἡ ἄφατος εὐσπλαγχνίᾳ σου, βυθοῦ με ἁμαρτιῶν, καί τῆς ἀπογνώσεως, Κόρη ἀπαλλάττουσα, καί πρός μετανοίας, τούς λιμένας ἐμβιβάζουσα.

Κάθισμα. 

Τὀ ἀσάλευτον στήριγμα.
Τό οὐράνιον σέβασμα τῶν δυνάμεων· καί ἐγκόσμιον ὕψωμα τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τήν Μητροπάρθενον Κόρην εὐφημήσωμεν πιστοί· χαῖρε ἡ τόν Ἀγγέλων Ποιητήν ἐν μήτρα βαστάσασα· χαῖρε ἡ τῶν πταιόντων ἱλασμόν, Θεόν Λόγον σαρκώσασα· χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

ᾨδή ζ’. Οἵ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὁ καρπός Θεοτόκε, τῆς σεπτῆς σου νηδύος ἡμᾶς ἐζώωσε, καρπώ θανατωθέντας· διό σε κατά χρέος, ἀνυμνοῦντες κραυγάζομεν· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός εὐλογητός εἴ.

Ὑπέρ φύσιν καί λόγον, τόν Δεσπότην τῶν ὅλων ἐκυοφόρησας, καί τρέφεις ἐκ μαζῶν σου, τόν πᾶσιν εὐκαιρίας, ἑτοιμάζοντα τράπεζαν· ὄν ἐκτενῶς Ἀγαθῇ, ὑπέρ ἡμῶν δυσώπει.

Νηπιόφρονα γνώμην καί ἀβέβαιον φρένα, καί λογισμόν ἀτελῆ, Παρθένε κεκτημένος, τοῦ χείρονος τό κρείτον, οὐ προκρίνω ὡς νήπιος· αὐτή μοι δός ἀνδρικῶς, φρονῆσαι τό συμφέρον.

Ἀειπάρθενε Κόρη, ἡ Θεόν σαρκωθέντα ἡμῖν κυήσασα, πολλαῖς κυριευθεῖσαν, ἀτόποις ἀμαρτίαις τήν ψυχήν μου διάσωσον, εὐλογημένῃ Ἁγνῇ• ϊνα σε μακαρίζω.

ᾨδή ἡ’. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Γόνυ ποτέ μή κλίναντες, παρανομῶ σεβάσματι, παῖδες εἰς πυράν, τήν ἐπηρμένην βέβληνται, καί μένουσιν ἄφλεκτοι· ταῖς ἡδοναῖς ἐγώ δέ πεισθείς, μέλλω τῷ πυρί, τῷ αἰωνίῳ βληθῆναι· καί κόπτεσθαι καί κλαίειν· άλλά φεῖσαι μου Κόρη, διδούς ἐπιστροφήν μοι, ταῖς θείαις σου πρεσβείαις.

Αἱ ἡδοναί τοῦ σώματος, καί κινήσεις αἱ ἄτακτοι, καί παραλλαγαί τῆς φυσικῆς συστάσεως, ἀθλίως τελούμεναι, τῷ ἀκοιμήτῳ σκόληκι, πέμπουσι τούς ταύταις, ἐπιμένοντας πάντῃ, καί μή μετανοοῦντας· τι ποιήσω ὅ τάλας! πρός σε οὖν καταφεύγω· οἰκτείρησόν με Κόρη.

Ἡ δεξαμενή Ἄχραντε, πῦρ τό Θεῖον ἐν σπλάγχνοις σου, φλέξον τῶν παθών μου, πᾶσαν ὕλην δέομαι· τόν νοῦν μου καταύγασον καί τήν καρδίαν λάμπρυνον• καί ἀναβοῶντα, πάσης λύτρωσαι βλάβης· οἵ παῖδες εὐλογεῖτε· Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε• λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὁ κατοικήσας Κύριος, τήν ἀμόλυντον μήτρα σου, ἄλλον οὐρανόν σε, ἐπί γῆς ἀνέδειξε, Μαρίᾳ Πανύμνητε· ὅθεν πιστῶς κραυγάζω σοι, πάντων τῶν τῆς γῆς με, πειρασμῶν καί κινδύνων, διάσωσον καί πάσης, προσβολῆς τῶν δαιμονῶν, καί νόσων καί πταισμάτων, Ἁγία Θεοτόκε.

Ὀ Εἱρμός.
Ἑπταπλασίως κάμινον, τὧν Χαλδαίων ὁ τύραννος, τοῖς Θεοσεβέσιν, ἕμμανώς ἐξἔκαυσε· δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ἰδῶν, τόν Δημιουργόν καί λυτρωτήν ἀνεβόα• οἵ παῖδες εὐλογεῖτε· Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε• λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδή θ’. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.
Ἐν πάσῃ τῇ ζωή μου Κόρη Ἁγνή, ἀντιλαμβανομένῃ περίθαλπε, τήν ταπεινήν, καί πολυαμάρτητόν μου ψυχήν ἐν τῷ καιρῷ δε μάλιστα, τῷ τῆς διαζεύξεως καί τομῆς, τῆς ἀπό τοῦ δυστήνου, σαρκίου τοῦ ῥοώδους, καί λυομένου δίκην κόνεως.

Ἐπίφανόν μοι τότε Μῆτερ Θεοῦ, τό τῆς σής ἀντιλήψεως πρόσωπον, καί τῶν ἐχθρῶν, πρόσωπα ζοφώδη καί εἴ δεχθῇ, τῶν συλλαβεῖν θελόντων με, καί διασπαράξαι θηριωδῶς, πλήρωσον ἀτιμίας, ὀδώ τῶν σῳζομένων, ἡ ὁδηγός μου ὀδηγοῦσά με.

Γενοῦ μοι προστασίᾳ ἐν πειρασμοῖς, ἐν ἡμέρα ὀργῆς ἀπροσμάχητος, πύργος Ἁγνῇ· ἐν ἐπιβουλῇ μόνη βοηθός, ἐν συμφοραῖς ἀντίληψις, ἔχουσα τό δύνασθαι ἀγαθή, ὡς Μήτηρ τοῦ Ὑψίστου, ἰσχύεις ἀκωλύτως, ὅσα γάρ θέλεις Θεονύμφευτε.

Ὑψώθη ἐδοξάσθη γένος βροτῶν, καί τιμῆς ἠξιώθη τῆς κρείττονος, διά τῆς σής, Κόρη συγγενείας καί θεϊκῆς, υἱοθεσίας ἔτυχε· τῇ σή μεσιτείᾳ καί γάρ Θεός, ὠράθη σαρκοφόρος, ἐκ σοῦ ἀῤῥήτω τρόπῳ, ἄτρεπτος μείνας τῇ Θεότητι.

Προσόμοια. 

Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε πανάγιον τέμενος, τοῦ βασιλέως Χριστοῦ· Χαῖρε βάθος ἀμέτρητον• Χαῖρε ὕψος ἄρρητον, καί Ἀγγέλοις ἀγνώριστον· τῶν βασιλέων χαῖρε διάδημα· καί ἱερέων, καύχημα τίμιον· Χαῖρε ὁλόφωτε• Χαῖρε Πανακήρατε· Χαῖρε πιστῶν, ἀπόρθητον ἔρεισμα, καί πύργε ἄσειστε.

Χαῖρε πυλύευκτον ὄνομα• Χαῖρε χρυσή κιβωτέ• Χαῖρε πένθους ἀναίρεσις· καί χαράς ἀνέγερσις, Θεοτόκε Πανύμνητε• τό τῶν δακρύων χαῖρε λυτήριον τῆς εὐφροσύνης χαῖρε ἡ εἴσοδος· Χαῖρε ἀπείρανδρε• Χαῖρε Μήτηρ ἄνυρμφε καταφυγῇ, πάντων καί ἀντίληψις, τῶν προστρεχόντων σοι.

Χαῖρε παγκόσμιον καύχημα· Χαῖρε λυχνία χρυσῇ, φωταυγής καί Ὑπέρλαμπρε· Χαῖρε θεῖα γέφυρα, πρός ζωήν ἡ μετάγουσα, τούς νεκρωθέντας τοῖς παραπτώμασι, καί τά πάθη κατολισθήσαντας· Χαῖρε ἀμίαντε· Χαῖρε ἀκένωτον ῥεῖθρον ζωῆς, πηγή ἡ πηγάσασα· Χαῖρε πανθαύμαστε.

Σάρκα λαβών ἕξ αἱμάτων σου, ὁ πρό αἰώνων Θεός, σέ προστάτιν ἀνέδειξε, τῶν ἀνθρώπων Ἄχραντε διό ῥῦσαι τούς δούλους σου, πάσης ἀνάγκης καί περιστάσεως, καί τῶν παγίδων τοῦ πολεμήτορος· καί τῆς ἐλλάμψως, μετασχεῖν ἀξίωσον τῶν ἐκλεκτῶν, πάντας τούς δοξάζοντας καί προσκυνοῦντας σέ.