ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ. 

Ου η ακροστιχίς.

«Τη υπεράγνω προστρέχω και Παρθένω».

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. δ’’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Τἤν σηπεδόνα τῆς ψυχῆς μου ξήρανον, καί τῶν τραυμάτων οὐλάς, δραστικῷ φαρμάκῳ τοῦ Υἱοῦ σου Πάναγνε˙ εἰς σε γάρ τήν ἐλπίδα μου, ἀνατίθημι πᾶσαν, καί σε μεσῖτιν προβάλλομαι, πρός τόν σόν Υἱόν καί Θεόν ἡμῶν.

Ἡμελημένως καί ῥᾳθύμως Δέσποινα, ὅλον τόν βίον, ἐγώ καταδαπανήσας, τόν ἐμόν ὁ ἄσωτος, εἰς ἐμαυτόν γενόμενος, τῆ σκέπη προστρέχω, καί μετά πίστεως κράζω σοι, σῶσον με πρεσβείαις σου Πάναγνε.

Ὗπέρ τήν ψάμμον ἀληθῶς ἠρίθμηνται, αἱ ἀνομίαι μου, καιλ αἱ ἁμαρτίαι, ἆς ἀναίδην ἔπραξα, καί ἐμαυτόν ἐμόλυνα, καθυβρίσας ὁ τάλας, τό κατ’ εἰκόνα Πανάμωμε, ἀλλ’ ὡς πολυεύσπλαγχνος σῶσον με.

Προσπεφευγότα νῦν εἰς σε σύν δάκρυσι, καί πολλῷ στανγμώ καί καρδίας θλίψει, μή παρίδῃς δέομαι˙ ἀλλά τῆ μεσιτείᾳ σου, ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης, τόν σόν Υἱόν ἐκδυσώπησον, ὅπως λυτρωθῶ τῆς κολάσεως.

ᾨδὴ γ’. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.
Ἕμῶν δακρύων σταλαγμούς, καί στεναγμούς τῆς καρδίας, καί χειρῶν ἐκτεταμένων ἐπάρσεις, καθορῶσα συμπαθώς, οικτείρησον τόν δοῦλον σου˙ καί γάρ οὑκ ἔχω πλήν σου, Δέσποινα ἄλλην βοήθειαν.

Ῥοώδη φύσιν τήν ἐμήν, γινώσκουσα Θεοτόκε, καθ’ ἑκάστην ὀλισθαίνουσαν οἷμοι! πρός τά χείρω ἀκράτως, ἀντιλαβοῦ καί σῶσον με˙ καί γάρ οὑκ ἔχω πλήν σου, Δέσποινα ἄλλην βοήθειαν.

Ἀνερευνήσας ἐμαυτόν, εὑρίσκω πάντας ἀνθρώπους, ὑπερβάντα ταῖς κακίαις Παρθένε, καί πού φεύγω ὁ δεινός εἰ μή πρός σε τήν εὔσπλαγχνον; Ὅτι οὑκ ἔχω πλήν σου, Δέσποινα ἄλλην βοήθειαν.

Γὕμνος καί ἔρημος εἰμί, καί πάντων ἐστερημένος, τῶν καλῶν ὤν ἐσυλήθην ὁ τάλας, τῆ κακίστῃ συμβουλῇ, ὅθεν πρός σε κατέφυγον˙ καί γάρ οὑκ ἔχω πλήν σου, Δέσποινα ἄλλην βοήθειαν.

ᾨδὴ δ’’. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Νινευϊτών, τούς στεναγμούς καί τά δάκρυα, ὁ Υἱός σου πάλαι προσδεξάμενος, τήν ὀφειλήν τῶν ἁμαρτιῶν, πᾶσαν τήν ἐκείνων ἀφῆκεν ὁ πολυέλεος˙ διό σε ἱκετεύω, ἐξιλέωσαι τοῦτον, παραβλέψαι καμού τά ἐγκλήματα.

Ὦ τῆς ἐμῆς, φρενοβλαβείας Πανύμνητε˙ ὅτι θέλων τοῖς κακοῖς συμπέφυρμαι, ἀναισθητῶν ὅλως ἀμελῶν, καί ἐμματαιάζων, ταῖς ἀνυπάρκτοις ορέξεσι˙ διό ὁδήγησον με, πρός ὀδόν μετανοίας ἐπιστρέφουσα καί συνετίζουσα.

Πἀνευλαβῶς πρό τῆς εἰκόνος παρίσταμαι, τῆς Ἀχράντου τῆς σής Παναμώμητε, ἐκλιπαρῶν καί παρακαλῶν, μή με ἀπορρίψῃς, τοῦ σου προσώπου τόν άθλιον˙ ἀλλ’ οἴκτειρον καί σῶσον, ἐκ παντοίας με βλάβης, καί κινδύνων καί πάσης κακώσεως.

Ρὦσιν ψυχῆς, ῥῶσιν μοι σώματος δώρησαι˙ ἶνα πράττω καί ποιῶ τό θέλημα, τοῦ σου Υἱοῦ φόβῳ καί χαρά καί γάρ ἐξισχύεις, ὡς Μήτηρ οὖσα τοῦ Κτίστου σου˙ καί πράττεις ὅσα θέλεις, τοῖς ἐν πίστει καί πόθῳ τῷ ναῶ σου Παρθένε προστρέχουσιν.

ᾨδὴ ἕ’. Ἶνα τι με ἀπώσω.
Ὅλος γέγονα φεῦ μοι! Ταῖς ἀθέσμοις πράξεσι καί ἀνομήμασι, βορβορώδης Κόρη, καί αἰσχρῶν ἀληθῶς καταγώγιον˙ καί μεμισημένος, ὑπό Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀλλ’ οἰκείοις ἀπόπλυνον δάκρυσι.

Συνεχόμενον πλείστοις, πειρασμοῖς Πανάχραντε καί περιστάσεσι, πανταχόθεν οἷμοι! καί κλονούμενον ζάλαις καί θλίψεσι, περιφρούρησον με, ὑπό τήν σκέπην σου τήν θείαν, λυτρουμένῃ καί σῴζουσα πάντοτε.

Τἡ θερμή σου πρεσβεία, τῆ πρός τόν Υἱόν σου, κεχρημένη Πάναγνε, ὑπέρ τοῦ ἀχρείου, καί πολλά ἐπταικότος ἱκέτου σου˙ ὅπως εὕρω λύσιν, ἁμαρτιῶν μου τόν Σωτῆρα, ἐκδυσώπησον πρό τῆς ἐτάσεως.

Ῥὑομένη μή παύσῃ ἐξομολογούμενον τάς ἁμαρτίας μου, καί τάς ἀνομίας, ἆς ὁ τάλας ἐν γνώσει ηνόμησα˙ δία τοῦτο κράζω, ἐν στεναγμοῖς καθικετεύων, μή ἀπώσῃ τόν δοῦλον σου Δέσποινα.

ᾨδὴ στ’. Ἱλάσθητι μοι Σωτήρ.
Ἕγένοντο ψαλμικώς αἱ ἀνομίαι μου Δέσποινα, ὡσεί φορτίον βαρύ, ἐπ’ ἐμέ βαρούμεναι˙ καί ψυχῆς οἱ μώλωπες, δι’ ἀφροσύνην, προσώζεσαν καί ἐσάπησαν.

Χρεωστικώς τῷ ναῶ, τῷ ἱερῶ σου προσέδραμον˙ καί ὡς ἱκέτης οἰκτρός, παρίσταμαι Δέσποινα˙ τά δάκρυα δέξαι μου, ὡς τῆς χήρας τότε, τά λεπτά Χριστός ὁ Κύριος.

Ὦ πώς βαστάζει ἡ γῆ, ἐμέ τόν αὐτοκατάκριτον, τόν παρά πάντας βροτούς, ἀσώτως βιώσαντα, καί οὐ καταπίνει με! ἀπορῶ καί φρίττω˙ ἀλλά σύ ἡ διασῴζουσα.

Κατάσβεσον ἀγαθῇ, τῷ δροσισμῷ τοῦ ἐλέους σου, τά βέλη τά κατ’ ἐμοῦ, δολίως κινούμενα, νυκτός καί ἡμέρας τε, τά πεπυρωμένα, τοῦ ἐχθροῦ τοῦ πολεμοῦντος με.

Κάθισμα. 

Τήν σοφίαν καί Λόγον.
Τὁ πολύφωτον ὄχημα τοῦ Θεοῦ, θείου φέγγους λυχνία χρυσοφαής, ἄσπιλε ἀμόλυντε, ὐπεράμωμε Δέσποινα˙ τήν σκοτεινήν ψυχήν μου, τυφλώττουσαν πάθεσι, τῆς ἀπαθείας αἴγλης, καταύγασον δέομαι˙ καί μεμολυσμένην, τήν καρδίαν μου πλύνον, ῥοαῖς κατανύξεως, μετανοίας καί δάκρυσιν˙ ἶνα πόθῳ κραυγάζω σοι, πρέσβευε τῷ σῶ Υἱῶ καί Θεῶ, τῶν πταισμάτων δοῦναι μοι τήν άφεσιν˙ σε γάρ ἔχω ἐλπίδα ὁ δοῦλος σου.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἀνατείνω τό ὄμμα τῆς ἐμῆς παναθλίας καί ταλαιπώρου ψυχῆς, πρός σε καί ἀνακράζω, ἐν πίστει τῷ Υἱῶ σου, τῷ Σωτῆρι καί πλάστῃ μου, ταῖς τῆς Μητρός σου Χριστέ, πρεσβείαις οίκτειρόν με.

Ίἀμάτων πελάγη, κεκτημένῃ Παρθένε ὡς τετοκυίᾳ Χριστόν, ἐπίχεε ἀφθόνως κάμοι τῷ σῶ ἱκέτῃ ἀσθενοῦντι ῥανίδα σου, τῷ πανταχόθεν δεινῶς ἐκτετραυματισμένω.

Παναγίᾳ Παρθένε, κατανύμφως πλῆσον τήν ταπεινήν μου ψυχήν, τόν θεῖον ὅπως βρέχω, ναόν σου Θεοτόκε, ταῖς ῥοαῖς τῶν δακρύων μου, καί ἀποπλύνω ἁγνή τόν ῥύπον τῶν παθών μου.

Ἀπειρόγαμε νύμφη, περιφρούρησον πάντας, τούς πεφευγότας εἰς σε˙ καί γάρ εἰ μή φρουρήσῃς, τούς δούλους σου Παρθένε, ἀπολώλαμεν ἅπαντες, καί ἐγεννήθημεν ἀν κατάβρωμα δαιμόνων.

ᾨδὴ ἡ’. Τόν ἐν ὄρει ἁγίῳ.
Ῥῦσαι τότε, Μαρία Θεοτόκε τούς σούς δούλους, ἡνίκα ὁ Υἱός σου, τοῦ κρίναι ἔλθῃ γένος τό ἀνθρώπινον, καί διαχωρίσαι, ἀπ’ ἀλλήλων οἷμοι! δικαίους καί ἀδίκους.

Θαὗμα μέγα, πώς γαλουχεῖς Παρθένε! Καί Παρθένος ἐδείχθης, μετά τόκον! Ὄντως τά σά μυστήρια παράδοξα˙ διό προσκυνοῦμεν, καί ὑπερυψοῦμεν τόν ἄφραστον σου τόκον.

Ἕμακρύνθην, ἐκ σου καί ἐβδελύχθην, τοῖς κακοῖς μου˙ διό καί ἐγεννήθην, μυκτηρισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλῳ μου˙ ἀλλά μή παρίδῃς, δέομαι Παρθένε εἰς τέλον τόν σόν δοῦλον.

Νεκρωθέντα, τοῖς διήγμασι τοῦ πλάνου, ζώωσον με ἡ τήν ζωήν πάντων τεκοῦσα, καί μή ἐάσῃς ἔτι τοῦτον κατ’ ἐμοῦ, καταδυναστεύσαι ἐξηπορημένου, καί τεταπεινωμένου.

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν ὄρει ἁγίῳ δοξασθέντα, καί ἐν βάτῳ, πυρί τό τῆς ἀειπαρθένου, τῷ Μωυσεῖ μυστήριον γνωρίσαντα˙ Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή.
Ἡγέρθη κέρας εὐσεβῶν, ὑψωθέντος ἐπί ξύλου Πανάμωμε, τοῦ σου Υἱοῦ καί Θεοῦ, ἐν ὦ διέρρηξε τό χειρόγραφον, καί κατηργήθη ὁ ἐχθρός, εἰς τέλος καί πέπτωκε διό σε ἄχραντε, ὡς αἰτίαν τούτων πάντων δοξάζομεν.

Ῥὄην δακρύων τῶν ἐμῶν, καθορῶσα συμπαθώς εὐσπλαγχνίσθητι, ἐπ’ ἐμοί Δέσποινα, τῷ σῶ ἐλέει τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καθιλαρύνουσα ἀεί, φυλάττουσα σκέπουσα καθαγιάζουσα, καί δαιμόνων ἐκ χειρός ἀφαρπάζουσα.

Κράτος ἀνάκτων εὐσεβῶν, Προφητῶν καί Ἀποστόλων τό καύχημα˙ Ἱεραρχῶν καλλονῇ, Μαρτύρων Κόρη τῷ ἐγκαλλώπισμα, καί τῶν Ὁσίων χαρμονῇ, Δικαίων ἐντρύφημα, καί θλιβομένων χαρά˙ μή παρίδῃς τάς δεήσεις τῶν δούλων σου.

Λαὀί καί γλῶσσαι καί φυλαί, νεανίσκοι σύν παρθένοις προσέλθωμεν, ἐν καθαρῶ τῷ νοῖ ὀρθοδοξίας πάντες οἱ τρόφιμοι, καί τῆ Παρθένῳ καί ἁγνή Μητρί τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, θερμῶς βοήσωμεν, Παναγίᾳ σῶσον πάντας πρεσβείαις σου.

Προσόμοια. 

Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαἶρε Παρθένε Θεόνυμφε, χαῖρε πιστῶν ἡ ἐλπίς, χαῖρε κόσμου καθάρσιον, χαῖρε πάσης θλίψεως, ἡ τούς δούλους σου σῴζουσα, ἡ τοῦ θανάτου χαῖρε κατάλυσις, ὁ ζωηφόρος χαῖρε Παράδεισος, χαῖρε ἀντίληψις, τῶν προσκαλουμένων σε, χαῖρε Θεοῦ, θεῖον ἐνδιαίτημα καί ὄρος ἅγιον.

Χαἶρε Θεοτόκε Πάναγνε, χαῖρε πηγή τῆς ζωῆς, χαῖρε κλῖμαξ οὐράνιε, χαῖρε πάσης Δέσποινα, καί Κυρία τῆς κτίσεως, εὐλογημένῃ χαῖρε Πανάμωμε, δεδοξασμένῃ χαῖρε ἀμόλυντε, χαῖρε Πανύμνητε, χαῖρε θεῖον σκήνωμα, χαῖρε σεμνῇ, χαῖρε Μητροπάρθενε, νύφμη ἀνύμφευτε.

Χαἶρε Μητρόθεε Δέσποινα, χαῖρε ἡ μόνη ἐλπίς, τῶν βροτῶν καί ἀντίληψις, χαῖρε καταφύγιον, χαῖρε λυχνίᾳ φωτός, ἡγλαϊσμένον χαῖρε παλάτιον, τό φωτοφόρον χαῖρε λαμπάδιον, χαῖρε ἀμόλυντον παρθενίας καύχημα, χαῖρε πηγῇ, βρύουσα ἰάματα τοῖς προσιοῦσι σε.

Δέξαι μου ταύτην τήν δέησιν, καί μή παρίδῃς ἁγνῇ τόν κλαυθμόν καί τά δάκρυα, μηδέ ἀπορρίψῃς με, τοῖς δεινοῖς κινδυνεύοντα, εἰς σε γάρ πᾶσαν τήν προσδοκίαν μου, ἐθέμην μόνην Θεοχαρίτωτε, δεῖξον ἐλεύθερον, πάντων τῶν λυπούντων με δεῖξον ἁγνῇ, καί χαράν μοι δώρησαι ὡς χαροπάροχος.